რომელიც მიიღეს სვეტიცხოვლის კრებაზე 1917 წლის 12(25) მარტს

+ჩშიზ წელსა, მარტის იბ დღესა, მცხეთის წმიდათა ათორმეტთა მოციქულთა სრულიად საქართველოის საკათალიკოსო ტაძარსა შინა, დღესა კვირიკესა, შემოვკრბით ჩვენ, სრულიად საქართველოის ეკლესიის მწყემსთმთავარნი, სამღვდელონი კრებულნი და ერისაგან წარმომადგენელნი და, შემდგომად ლიტურღიისა და კეთილდღეობისათვის ახლისა მთავრობისა სავედრებელის პარაკლისის შესრულებისა, გულისხმა ვყავთ სახელმწიფოსა შინა რუსეთისასა მომხდარნი ძირითადნი ცვლილებანი და ახლისა მთავრობისა დაფუძნებაი, ეგრეთვე სახელმძღვანელონი დებულებანი ამა მთავრობისანი, საკუთრივ მის მიერ სინიდისისა და სარწმუნოების თავისუფლების აღსარებაი (მუხ. 3). ამასთანავე განვბჭეთ, ვითარმედ: ა) ეკლესიასა ქართველთასა აქუნდა, თანახმად მსოფლიო კრებათა კანონებისა, ავტოკეფალური არსებობაი, რომლისა მოსპობაი ანუ გაუქმებაი არავის ძალედვა, თვინიერ მსოფლიო კრებისა, გარნა მას შინა სრულიად არაკანონიერად შეწყვეტილ იქმნა ავტოკეფალური მართვა-გამგეობაი; ბ) რუსეთსა შინა დამყარდა ახალი სახე სახელმწიფოის მართვა-გამგეობისაი და მას აღარ შეესაბამების ქართველთა ეკლესიისა უფლებაშეჩერებულად ყოფნაი; ამისათვის უცილობელად ვსცანით და ერთხმად და ერთსულად განვაჩინეთ:

ა) ამიერითგან აღდგენილად ჩაითვალოს საქართველოსა შინა ავტოკეფალური საეკ-ლესიო მართველობაი; ხოლო, ვიდრე კანონიურად აღირჩეოდეს კათალიკოსი საქართველოის ეკლესიისაი, მოსაყდრედ მისა დაინიშნოს ყოვლადსამღვდელო ლეონიდე, გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი, და მასთან, განსაგებელად ეკლესიისა, დაწესდეს დროებითი მმართველობაი საქართველოის ეკლესიისაი, სასულიეროთა და საეროთა პირთაგან შემდგარი.

ბ) ვინაითდან საქართველო ქვაკუთხედად თვისისა არსებობისა აღიარებს სრულსა სოლიდარობასა რუსეთისა ახალსა მთავრობასა თანა, განჩინებაი ესე ეცნობოს მთავრობის თავმჯდომარეს უფალს როძიანკოს, მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარეს თავადს ლვოვს, სინოდის ობერპროკურორს უფალს ლვოვს და კავკასიის კომისარიატს – ტფილისში.

ხელს აწერენ:

1. იმერეთის ეპისკოპოსი გიორგი;

2. გორის ეპისკოპოსი ანტონი;

3. პიროს ალავერდელი;

4. იოანე ნათლისმცემლის უდაბნოს წინამძღვარი, ნაზარი არქიმანდრიტი;

5. დეკანოზი მარკოზ ტყემალაძე;

6. დეკანოზი კალისტრატე ცინცაძე;

7. დეკანოზი კორნელი კეკელიძე;

8. იპოლიტე პეტრეს ძე ვართაგავა;

9. ანტონი ივანეს ძე ნატროშვილი;

10. სოლომონ იასონის ძე ახვლედიანი;

11. პეტრე სვიმონის ძე ბარათაშვილი;

12. დეკანოზი ნიკიტა მალაქიაშ ძე თალაკვაძე;

13. ვასილ ზაქარიას ძე ბარნოვი;

14. დავით გიორგის ძე ნახუცრიშვილი;

15. დ. სახოკია;

16. მღვდელი ვასილ კარბელაშვილი;

17. დიაკონი ტიმოთე ბაკურაძე;

18. დავით ალექსის ძე დავითაშვილი;

19. სერგი რომანის ძე გორგაძე;

20. მღვდელი ქრისტეფორე ციცქიშვილი;

21. მღვდელი ლაზარე ნათიძე;

22. იოსებ გიორგის ძე ივანიძე;

23. ვასილ ალექსანდრეს ძე აბაშიძე;

24. ევდოკია ზაქარიას ასული ხარებაშვილი;

25. პეტრე გრიგოლის ძე მირიანაშვილი;

26. სოსიკო მერკვილაძე;

27. ექიმი მარიამ იოსელიანი;

28. მიხაილ ალექსანდრეს ძე მოლოდონი;

29. პეტრე ტარიელის ძე ჩიკვაიძე;

30. იროდიონ თომას ძე სონღულაშვილი;

31. ანტონ გრიგოლის ძე ღლონტი;

32. სტეფანე მიქელაძე;

33. ნიკოლოზ ესტატეს ძე მონასელიძე;

34. ალექსანდრე გიორგის ძე …

35. ალექსანდრე მიხეილის ძე ნასყიდაშვილი;

36. მთავარდიაკონი გიორგი ტაბლიაშვილი;

37. მღვდელი ონისიმე მელითაური;

38. ნიკოლოზ ანტონის ძე ხახუტაშვილი;

39. ბაბალე ბუწი;

40. … ალექსანდრეს ძე სიმონიშვილი;

41. მღვდელი გიორგი რომახაშვილი?

42. ანნა თულაშვილი;

43. გიორგი მუსხელიძე;

44. არმზაზის მღვდელმონაზონი მირიანი;

45. მღვდელი ნიკოლოზ ხევცურიანი;

46. ალექსანდრე მიხეილის ძე გველაშვილი;

47. ალექსანდრე გიორგის ძე ერისთავი;

48. ვასილ ესტატეს ძე ყარსელიშვილი;

49. იოსებ… ძე გველესიანი;

50. მიხეილ ვასილის ძე სეფაშვილი;

51. მიხეილ გიორგის ძე იანვარიშვილი;

52. თამარ კონსტანტინეს ასული გორგაძე;

53. ლუბა კონსტანტინეს ასული ეგაძე;

54. ნინო ეგაძისა;

55. დავით ალექსნადრეს ძე ყიფშიძე;

56. ეკატერინე ყიფშიძე;

57. ნინო კორინთლისა;

58. დავით ელიზბარის ძე კორინთელი;

59. ლუბა ალექსანდრეს ასული კლიმიაშვილისა;

60. ლეონტი სვიმონის ძე კასრაძე;

61. მღვდელი სამსონ ანტონის ძე ლეჟავა;

62. დეკანოზი ალექსანდრე სიმონიშვილი;

63. თავადი დიმიტრი ერასტის ძე ჩოლოყაშვილი;

64. ანნა გიორგის ასული ახალშენიშვილი;

(საქმე №6454; ფრ. 39,88)

სულ 600-ზე მეტი ხელმოწერა. ზოგიერთი ხელმოწერა არ არის მკაფიო, ამიტომ ნაწილობრივ ან სრულად გაუშიფრავია.

დამოუკიდებლობის აქტი ინახება საქართველოს საპატრიარქო არქივში.

წყარო: გაზეთი “საპატრიარქოს უწყებანი”, №9(409), 2007 წ.

]]> https://www.pemptousia.ge/2019/03/25/%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a5%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9a%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%98%e1%83%93-6/feed/ 2478 https://www.pemptousia.ge/2018/03/25/%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a5%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9a%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%98%e1%83%93-5/ https://www.pemptousia.ge/2018/03/25/%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a5%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9a%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%98%e1%83%93-5/#comments Sun, 25 Mar 2018 10:36:52 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51477 ყველას გილოცავთ საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენის 101 წლის იუბილეს!

რომელიც მიიღეს სვეტიცხოვლის კრებაზე 1917 წლის 12(25) მარტს

+ჩშიზ წელსა, მარტის იბ დღესა, მცხეთის წმიდათა ათორმეტთა მოციქულთა სრულიად საქართველოის საკათალიკოსო ტაძარსა შინა, დღესა კვირიკესა, შემოვკრბით ჩვენ, სრულიად საქართველოის ეკლესიის მწყემსთმთავარნი, სამღვდელონი კრებულნი და ერისაგან წარმომადგენელნი და, შემდგომად ლიტურღიისა და კეთილდღეობისათვის ახლისა მთავრობისა სავედრებელის პარაკლისის შესრულებისა, გულისხმა ვყავთ სახელმწიფოსა შინა რუსეთისასა მომხდარნი ძირითადნი ცვლილებანი და ახლისა მთავრობისა დაფუძნებაი, ეგრეთვე სახელმძღვანელონი დებულებანი ამა მთავრობისანი, საკუთრივ მის მიერ სინიდისისა და სარწმუნოების თავისუფლების აღსარებაი (მუხ. 3). ამასთანავე განვბჭეთ, ვითარმედ: ა) ეკლესიასა ქართველთასა აქუნდა, თანახმად მსოფლიო კრებათა კანონებისა, ავტოკეფალური არსებობაი, რომლისა მოსპობაი ანუ გაუქმებაი არავის ძალედვა, თვინიერ მსოფლიო კრებისა, გარნა მას შინა სრულიად არაკანონიერად შეწყვეტილ იქმნა ავტოკეფალური მართვა-გამგეობაი; ბ) რუსეთსა შინა დამყარდა ახალი სახე სახელმწიფოის მართვა-გამგეობისაი და მას აღარ შეესაბამების ქართველთა ეკლესიისა უფლებაშეჩერებულად ყოფნაი; ამისათვის უცილობელად ვსცანით და ერთხმად და ერთსულად განვაჩინეთ:

ა) ამიერითგან აღდგენილად ჩაითვალოს საქართველოსა შინა ავტოკეფალური საეკ-ლესიო მართველობაი; ხოლო, ვიდრე კანონიურად აღირჩეოდეს კათალიკოსი საქართველოის ეკლესიისაი, მოსაყდრედ მისა დაინიშნოს ყოვლადსამღვდელო ლეონიდე, გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი, და მასთან, განსაგებელად ეკლესიისა, დაწესდეს დროებითი მმართველობაი საქართველოის ეკლესიისაი, სასულიეროთა და საეროთა პირთაგან შემდგარი.

ბ) ვინაითდან საქართველო ქვაკუთხედად თვისისა არსებობისა აღიარებს სრულსა სოლიდარობასა რუსეთისა ახალსა მთავრობასა თანა, განჩინებაი ესე ეცნობოს მთავრობის თავმჯდომარეს უფალს როძიანკოს, მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარეს თავადს ლვოვს, სინოდის ობერპროკურორს უფალს ლვოვს და კავკასიის კომისარიატს – ტფილისში.

ხელს აწერენ:

1. იმერეთის ეპისკოპოსი გიორგი;

2. გორის ეპისკოპოსი ანტონი;

3. პიროს ალავერდელი;

4. იოანე ნათლისმცემლის უდაბნოს წინამძღვარი, ნაზარი არქიმანდრიტი;

5. დეკანოზი მარკოზ ტყემალაძე;

6. დეკანოზი კალისტრატე ცინცაძე;

7. დეკანოზი კორნელი კეკელიძე;

8. იპოლიტე პეტრეს ძე ვართაგავა;

9. ანტონი ივანეს ძე ნატროშვილი;

10. სოლომონ იასონის ძე ახვლედიანი;

11. პეტრე სვიმონის ძე ბარათაშვილი;

12. დეკანოზი ნიკიტა მალაქიაშ ძე თალაკვაძე;

13. ვასილ ზაქარიას ძე ბარნოვი;

14. დავით გიორგის ძე ნახუცრიშვილი;

15. დ. სახოკია;

16. მღვდელი ვასილ კარბელაშვილი;

17. დიაკონი ტიმოთე ბაკურაძე;

18. დავით ალექსის ძე დავითაშვილი;

19. სერგი რომანის ძე გორგაძე;

20. მღვდელი ქრისტეფორე ციცქიშვილი;

21. მღვდელი ლაზარე ნათიძე;

22. იოსებ გიორგის ძე ივანიძე;

23. ვასილ ალექსანდრეს ძე აბაშიძე;

24. ევდოკია ზაქარიას ასული ხარებაშვილი;

25. პეტრე გრიგოლის ძე მირიანაშვილი;

26. სოსიკო მერკვილაძე;

27. ექიმი მარიამ იოსელიანი;

28. მიხაილ ალექსანდრეს ძე მოლოდონი;

29. პეტრე ტარიელის ძე ჩიკვაიძე;

30. იროდიონ თომას ძე სონღულაშვილი;

31. ანტონ გრიგოლის ძე ღლონტი;

32. სტეფანე მიქელაძე;

33. ნიკოლოზ ესტატეს ძე მონასელიძე;

34. ალექსანდრე გიორგის ძე …

35. ალექსანდრე მიხეილის ძე ნასყიდაშვილი;

36. მთავარდიაკონი გიორგი ტაბლიაშვილი;

37. მღვდელი ონისიმე მელითაური;

38. ნიკოლოზ ანტონის ძე ხახუტაშვილი;

39. ბაბალე ბუწი;

40. … ალექსანდრეს ძე სიმონიშვილი;

41. მღვდელი გიორგი რომახაშვილი?

42. ანნა თულაშვილი;

43. გიორგი მუსხელიძე;

44. არმზაზის მღვდელმონაზონი მირიანი;

45. მღვდელი ნიკოლოზ ხევცურიანი;

46. ალექსანდრე მიხეილის ძე გველაშვილი;

47. ალექსანდრე გიორგის ძე ერისთავი;

48. ვასილ ესტატეს ძე ყარსელიშვილი;

49. იოსებ… ძე გველესიანი;

50. მიხეილ ვასილის ძე სეფაშვილი;

51. მიხეილ გიორგის ძე იანვარიშვილი;

52. თამარ კონსტანტინეს ასული გორგაძე;

53. ლუბა კონსტანტინეს ასული ეგაძე;

54. ნინო ეგაძისა;

55. დავით ალექსნადრეს ძე ყიფშიძე;

56. ეკატერინე ყიფშიძე;

57. ნინო კორინთლისა;

58. დავით ელიზბარის ძე კორინთელი;

59. ლუბა ალექსანდრეს ასული კლიმიაშვილისა;

60. ლეონტი სვიმონის ძე კასრაძე;

61. მღვდელი სამსონ ანტონის ძე ლეჟავა;

62. დეკანოზი ალექსანდრე სიმონიშვილი;

63. თავადი დიმიტრი ერასტის ძე ჩოლოყაშვილი;

64. ანნა გიორგის ასული ახალშენიშვილი;

(საქმე №6454; ფრ. 39,88)

სულ 600-ზე მეტი ხელმოწერა. ზოგიერთი ხელმოწერა არ არის მკაფიო, ამიტომ ნაწილობრივ ან სრულად გაუშიფრავია.

დამოუკიდებლობის აქტი ინახება საქართველოს საპატრიარქო არქივში.

წყარო: გაზეთი “საპატრიარქოს უწყებანი”, №9(409), 2007 წ.

]]> https://www.pemptousia.ge/2018/03/25/%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a5%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9a%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%98%e1%83%93-5/feed/ 2765 https://www.pemptousia.ge/2018/03/21/%e1%83%9b%e1%83%9d%e1%83%91%e1%83%98%e1%83%9a%e1%83%a3%e1%83%a0%e1%83%98-%e1%83%a2%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%94%e1%83%a4%e1%83%9d%e1%83%9c%e1%83%98-%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%93%e1%83%90/ https://www.pemptousia.ge/2018/03/21/%e1%83%9b%e1%83%9d%e1%83%91%e1%83%98%e1%83%9a%e1%83%a3%e1%83%a0%e1%83%98-%e1%83%a2%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%94%e1%83%a4%e1%83%9d%e1%83%9c%e1%83%98-%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%93%e1%83%90/#comments Wed, 21 Mar 2018 09:13:51 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51473 რადგან ღერონდა ყოველდღე მირეკავდა 4-დან 6-მდე ჟამნების წასაკითად, ვიფიქრე რომ, სრულდებოდა საქალაქთაშორისო ზარები და ოტესთან (საბერძნეთის სახელმწიფო სატელეფონო კომპანია) გვექნებოდა დიდი დავალიანება. როგორც კი ავიღე ხელფასი, ერთ კონვერტში მოვათავსე 50 000 დრაქმა, რომ მისთვის გადამეცა.

– ღერონდა, რაღაც თანხა მოვიტანე, რადგან ოტეს დავალიანება დიდია.

– რას ლაპარაკობ ძვირფასო, აქ ეკლესიას ავაშენებთ და მაგხელა თანხას ოტეს მივცემთ? მიდი,  ეგ თანხა ეკლესიის ასაშენებელ შესაწირ ყუთში ჩააგდე.

ეგრეც მოვიქეცი, მაგრამ აზრი არ მასვენებდა: აშკარად ოტემ მას ერთი ხაზი აჩუქა და სხვა კი ამ თანხას უხდის.

– ამაყენე ეხლავე, ფეხსაცმელი მომაწოდე, რომ ჩავიცვა და მინდა რაღაც გაჩვენო.

აიღო ხელჯოხი და მეუბნება, რომ გავყვე.

გაკვირვებული ვიყავი, ხელით მეკავა და თან ვფიქრობდი: თუ სად მივყავდი? ბალკონისკარით გავედით და დავიძარით ახალაშენებული შენობისაკენ, რომელიც ჯერ კიდევ იყო “დაუმთავრებელი”. რამდენიმე საფეხურით ავედით და მაჩვენა ახალი კელიები. დამანახა მსუბუქი ბეტონი, რომელიც დაიტანება საიზოლაციო მასალებისათვის.

შევედით ერთ კელიაში, სადაც უკვე იყო საწოლი და სარკმელიდან კი ზღვა მოჩანდა.

– მოგეწონა აქ?

– ძალიან, საუკეთესო ადგილია, როგორც ასკეტთა დასაყუდებელი.

– ძალიან მიყვარას ასკეტები, ამიტომ ჩემი გონება მუდამ კავსოკალივაშია, მაგრამ არ მრთავენ იქ წასვლის ნებას. მაგრამ როდესღაც იქ აუცილებლად წავალ და დავრჩები. უკან დავბრუნდით ბალკონისკარით და ველოდებოდი როდის მოისვენებდა. მაგრამ არ შეჩერდა, გააგრძელა სვლა კელიის გასასვლელისაკენ და მეუბნება:

– ეხლა ძველ კელიებში შევიაროთ, რომლებიც ამჟამად ცარიელია.

აქ კორიდორში კი ბევრი ადამიანი იყო, რომელთაც ეგონათ, რომ ამდენი ხანი მასთან კელიაში ვიყავი. მელოდებოდნენ, როდის გამოვიდოდი, რათა შესვლის მათი ჯერი დამდგარიყო. როდესაც ფეხზე მდგომი ღერონდა დაინახეს შეცბუნდნენ. უმრავლესობა პირველად ხელავდა დამდგარ ღერონდას. გამოიქცნენ მისკენ, რათა დალოცვა მიეღოთ. ჩვენ კი გავაგრძელეთ გზა და ავედით მეორე სართულზე. კელიების კარებები დაკეტილი იყო.

– ამ კელიაში საკმეველია.

გავიფიქრე: “ეტყობა სურნელება იგრძნობა”. მან წაიკითხა ჩემი აზრი და ჩემი მცირედმორწმუნეობა დაინახა.

– აქ კი გარეცხილი ხორბალია, რათა სებისკვერებისათვის დაფრქვან.

ისევ გაფიქრება: “შეიძლება სველ ხორბალს თავისებური სურნელი აქვს”.

ღერონდამ ისევ დაიჭირა ჩემი აზრი და მესამე კელიაზე მეუბნება:

– აქ საპირფარეშოს ბაკში წყალი დაჟანგებულია, რადგან არ ვსარგებლობთ მისით, მიდი გამოუშვი და ახლით შეავსე.

მართლაც, გავაღე კარები და გამოვუშვი წყალი, რომელიც დაჟანგული აღმოჩნდა. მაშინ კი გავიფიქრე: “დაჟანგულ წყალს სუნი რომ არ აქვს?”

როგორც დავბრუნდით, მესმის როგორ პასუხობს ვიღაცას ტელეფონზე.

– გისმენთ, გისმენთ! დიახ, დიახ. კი ესე გააკეთებ…

ვიღაცას რჩევებს აძლევდა. ხელთ არანაირი ტელეფონი არ ეკავა. გაქვავებული გავშეშდი. “ვა, ყურმილის გარეშე როგორ ლაპარაკობს”?!

– კარგი, გათიშე ეხლა, გამომიარე აქ რომელიღაც დღეს და ახლოდან ვისაუბროთ.

მე კი მეუბნება:

– ეგრეა ძვირფასო, ამას ძლიერი საჭიროება ქონდა შესაკითხად, კელიაში მირეკავდა, არ ვიყავი იქ და ამიტომ ვუპასუხე აქედან.

მაშინ კი გამომეღვიძა! მაშინვე გავაცნობიერე, რომ ღერონდა ოტეს მეშვეობით კი არ მირეკს, არამედ სულიერი ხაზის საშუალებით, ამიტომაც იყო, რომ მიმითითა თანხა ეკლესიის ასაშენებელ შესაწირ ყუთში ჩამეგდო.

– ეხლა კი დავბრუნდეთ უკან.

08/07/1986

წყარო: ნაწყვეტი მონაზონი პორფირიას (სპირიდულა მოსხუ) წიგნიდან “წმიდა პორფირის სწავლებანი”, გამომცემლობა “ფერიცვალება უფლისა”, მილესი 

ყველას, ვინც იცნობდა, უყვარდა და  სურს, რომ ახსოვდეს ნეტარი ბერი* იოსები, ვთავაზობთ მისი მთაწმიდაზე მსვლელობის ამსახველ რამოდენიმე ფოტოსურათს. გამოყენებული გვაქვს ჩვენი პირადი ფოტოარქივი.

*გერონდა (ბერძ.) – ბერი, старец, 1) სასულიერო პირებისადმი მიმართვის ზრდილობიანი ფორმა; 2) გამოცდილი, ჩვეულებრივ ასაკოვანი მონაზონი; 3) სხვა მონაზვნის ან მონაზვნური საძმოს უფროსი, ღვაწლმოსილი  მოძღვარი.

ბერი იოსები 1946 წელს კვიპროსიდან ჩამოდის მთაწმიდაზე, წმიდა ანას სკიტში. ეს სურათი იყო მის პასპორტში

წმიდა ანას გამოქვაბულებთან. ღირსი იოსებ ისიქასტის საძმოს (თანმხლები მამები) წმიდა იოანე ნათლისმცემლის ტაძარი, მათი საძმოს წევრი იყო ბერი იოსები

ღირსი იოსებ ისიქასტის თანმხლები მამები. მჯდომარე ღირსი იოსებ ისიქასტის უკან დგას ბერი იოსები

ახალი სკიტი. ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხარების სახელობის კელია, სადაც ცხოვრობდა საძმო ღირსი იოსებ ისიქასტის მიძინებამდე.

ბერი იოსები ახალ სკიტში, ღირსი იოსებ ისიქასტის მიძინებიდან რამოდენიმე წლის შემდეგ, სანამ თავის გარშემო  ახალ საძმოს (თანმხლებ მამებს) შემოიკრებდა.

კუტლუმუსის წმიდა მონასტერი რამდენიმე წლის შემდეგ (1982), სადაც ბერი იოსები მცირე ხნით ცხოვრობდა მის თანმხლებ პირველ მონაზვნებთან ერთად. აქ არიან მამა პაისისთან, მღვდელმონაზონ ათანასესთან (ამჟამად ლიმასოლის მიტროპოლიტი) და ერთ საერო პირთან, ამჟამად მღვდელმონაზონ ნიფონთან ერთად.

ახალი სკიტეს ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხარების სახელობის კელია, რომელიც განახლდა და გაფართოვდა ბერი იოსების საძმოს მოთხოვნილებების გათვალისწინებით. აქ იყვნენ ვატოპედის წმინდა და დიდ სავანეში გადასვლამდე.

რამოდენიმე სურათი მიმდევრობით კელიაში მისი ცხოვრებიდან და მორჩილებებიდან.

ბერის ჯორები: კიცოსი და კასტანისი.

თევზაობისას

სამზარეულოში

მორჩილების შემდეგ მცირე შესვენება. ბერი არ ანსხვადებდა საკუთარ თავს ნებისმიერი სირთულის მორჩილებიდან. გახლდათ კიდევაც სიყვარულის ”ხელქვეითი” ბერი

თავის სულიერ ძმასთან ნეტარ პაპა – ხარალამბესთან, იმჟამად დიონისეს მონასტრის იღუმენთან, ერთად. ახალ სკიტში მისი სტუმრობისას (1986)

ლოცვის დროს, ბერი დგას ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხარების სახელობის კელიის ბაღში.

ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ხარების სახელობის კელია. მისი სენაკის შიდა მხარე.

აქ ბერი მის სამუშაო კაბინეტშია, სადაც ატარებდა დიდ დროს, პასუხობდა მასთან გამოგზავნილ მრავალ წერილს და მუშაობდა წიგნებზე, რომლებიც დაგვიტოვა როგორც წმიდა ანაბარი.

ბერი იოსები მისი საძმოს ორი მღვდელმონაზონის თანხლებით (1985 წ.) – ათანასე (ამჟამად ლიმასოლის მიტროპოლიტი) და ეფრემი (ვატოპედის წმიდა და დიდი სავანის იღუმენი)

ახალ სკიტში გადაღებული უკანასკნელი ფოტოსურათი 1987 წლის აღდგომა, ვატოპედის წმინდა და დიდ სავანეში გადასვლამდე.

პირველი წლები ვატოპედის სავანეში, ღრმა ფიქრები, რთული დასაწყისი…

ბერი სულიერ ძმებთან ერთად: ეფრემ კატუნაკელი და ფილოთეოსის წმიდა მონასტრის იღუმენი (იმჟამად) ეფრემი. 1988 წლის მაისი.

1989 წელი პირველი აღდგომა ვატოპედის წმიდა და დიდი სავანეში, ბერი გაკვირვებით იყურება იმ მხარეს, სადაც საერო პირები ”ქრისტე აღსდგას” შეძახილზე უდიდესი სიხარულით ანთებენ კელაპტრებს.

ყველიერის კვირის კვირა დღე  – 1990 წლის მარტი. ბერი ეფრემის ვატოპედის წმინდა და დიდი სავანის იღუმენად არჩევის დღე.

მენელსაცხებელ დედათა კვირა (აპრილი 1990 წელი), იღუმენის ტახტზე აყვანის დღე. მათთან ერთად გამოირჩევა იმხანად წმიდა მთის პროტოსი (წმიდა მთის სასულიერო მმართველი) თეოკლიტე დიონისელი.

გამასპინძლება სავანის სინოდის დარბაზში იღუმენად ტახტზე აყვანის შემდეგ, სურათზე გამოირჩევიან იმხანად წმიდა მთის საერო მმართველი ბ-ნ კ. ლულისი, დიმიტრიადოსის მიტროპოლიტი და შემდეგ ათენისა და სრულიად ელადის მთავარეპისკოპოსი ქრისტოდულე, სტავროვუნის წმიდა მონასტრის (კვიპროსი) იღუმენი, იღუმენი ეფრემი და ბერი იოსები.

.

1991 წლის სექტემბერი, მსოფლიო პატრიარქი დიმიტრი, ვატოპედის წმიდა და დიდ სავანეში სტუმრობისას.

მისი კელია, სადაც სოცოცხლის ბოლო წლებში იყო ”განმარტოვებული” და მიიძინა ”უფლისაკენ”

ერთ-ერთი მისი უკანასკნელი ფოტოსურათი, 2009 წლის აღდგომა, მისი ამქვეყნიური ცხოვრების ბოლო დღესასწაული.

”მოველი აღდგომასა მკვდრეთით”

შეპირებისამებრ შეხვედრამდე ჩვენო ტკბილო ბერო, შენი მამობრივი ჩახუტებით.

„რომლისა მიერ გუაქუს ჩუენ გამოხსნაი სისხლითა მისითა“. რატომ „სისხლითა მისითა“? იმიტომ რომ მისი სხეულის სისხლი „დადგინდა“, იქცა ღმრთაებრივად და მისმა ღმრთაებრივმა „მნიშვნელობამ“ იხსნა ადამიანური ბუნება  სიკვდილისაგან. და მაინც რატომ? იმიტომ, რომ მისი სხეულის სისხლი ღმრთაებრივი და სიცოცხლის მომნიჭებელია, იგი მარადიულად  ასეთად დარჩა, მისი სხეული კი ეკლესიაა. და ჩვენ „გუაქვს გამოხსნაი სისხლითა მისითა“ იმიტომ, რომ ვიცხოვროთ მის სხეულში, ეკლესიის წიაღში, ვიცოცხლოთ მისი ყოვლად წმიდა და სიცოცხლის მომნიჭებელი სისხლით. მაინც რატომ? იმიტომ რომ ამ წმიდა და სიცოცხლის მომნიჭებელი სისხლით ვეზიარებით ღმრთიურ ევქარისტიას და უფალი იესო გამოჩნდა და გადაიქცა ჩვენს სიცოცხლედ, ჩვენს უშეცდომო ცხოვრებად, ჩვენს უკვდავებად, ჩვენს სიწმინდედ, ჩვენს ხსნად, ჩვენს განმღრთობად. „რომლისა მიერ გუაქუს ჩუენ გამოხსნაი სისხლითა მისითა და მოტევებაი ცოდვათა ჩუენთაი სიმდიდრისაებრ მადლისა მისისა“, იმიტომ, რომ მისი ღმრთაებრივი, ყოვლად სუფთა და შეუფასებელი სისხლი ჩვენი ცოდვების გამო დაიღვარა. მისი სისხლის „დაღვრის“ შემდეგ არც ერთი ადამიანური ცოდვა არ დარჩენილა შენდობის გარეშე, უპატიებელი. რამდენადაც დიდია „სიმდიდრე“ ქრისტეს მადლისა, იმდენად დიდია მისი სისხლის ძალა. ამ უძვირფასესისა და სიცოცხლის მომნიჭებელი სისხლის მეშვეობით ყველას შეუძლია იპოვოს „გამოხსნაი“ და პატიება თავის ცოდვათა, ყველას, ვინც კი „გაერთიანდება“ ქრისტესთან, ყველას ვინც კი დაფუძვნდება, შედის უფალთან ერთობაში მის „მთლიან“, მის ღმერთკაცურ სხეულთან და რაც არის კიდეც ეკლესია.

(წმიდა იუსტინე პოპოვიჩი, „წმიდა პავლეს  ეფესელთა მიმართ ეპისტოლე“).

რომელიც მიიღეს სვეტიცხოვლის კრებაზე 1917 წლის 12(25) მარტს

+ჩშიზ წელსა, მარტის იბ დღესა, მცხეთის წმიდათა ათორმეტთა მოციქულთა სრულიად საქართველოის საკათალიკოსო ტაძარსა შინა, დღესა კვირიკესა, შემოვკრბით ჩვენ, სრულიად საქართველოის ეკლესიის მწყემსთმთავარნი, სამღვდელონი კრებულნი და ერისაგან წარმომადგენელნი და, შემდგომად ლიტურღიისა და კეთილდღეობისათვის ახლისა მთავრობისა სავედრებელის პარაკლისის შესრულებისა, გულისხმა ვყავთ სახელმწიფოსა შინა რუსეთისასა მომხდარნი ძირითადნი ცვლილებანი და ახლისა მთავრობისა დაფუძნებაი, ეგრეთვე სახელმძღვანელონი დებულებანი ამა მთავრობისანი, საკუთრივ მის მიერ სინიდისისა და სარწმუნოების თავისუფლების აღსარებაი (მუხ. 3). ამასთანავე განვბჭეთ, ვითარმედ: ა) ეკლესიასა ქართველთასა აქუნდა, თანახმად მსოფლიო კრებათა კანონებისა, ავტოკეფალური არსებობაი, რომლისა მოსპობაი ანუ გაუქმებაი არავის ძალედვა, თვინიერ მსოფლიო კრებისა, გარნა მას შინა სრულიად არაკანონიერად შეწყვეტილ იქმნა ავტოკეფალური მართვა-გამგეობაი; ბ) რუსეთსა შინა დამყარდა ახალი სახე სახელმწიფოის მართვა-გამგეობისაი და მას აღარ შეესაბამების ქართველთა ეკლესიისა უფლებაშეჩერებულად ყოფნაი; ამისათვის უცილობელად ვსცანით და ერთხმად და ერთსულად განვაჩინეთ:

ა) ამიერითგან აღდგენილად ჩაითვალოს საქართველოსა შინა ავტოკეფალური საეკ-ლესიო მართველობაი; ხოლო, ვიდრე კანონიურად აღირჩეოდეს კათალიკოსი საქართველოის ეკლესიისაი, მოსაყდრედ მისა დაინიშნოს ყოვლადსამღვდელო ლეონიდე, გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი, და მასთან, განსაგებელად ეკლესიისა, დაწესდეს დროებითი მმართველობაი საქართველოის ეკლესიისაი, სასულიეროთა და საეროთა პირთაგან შემდგარი.

ბ) ვინაითდან საქართველო ქვაკუთხედად თვისისა არსებობისა აღიარებს სრულსა სოლიდარობასა რუსეთისა ახალსა მთავრობასა თანა, განჩინებაი ესე ეცნობოს მთავრობის თავმჯდომარეს უფალს როძიანკოს, მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარეს თავადს ლვოვს, სინოდის ობერპროკურორს უფალს ლვოვს და კავკასიის კომისარიატს – ტფილისში.

ხელს აწერენ:

1. იმერეთის ეპისკოპოსი გიორგი;

2. გორის ეპისკოპოსი ანტონი;

3. პიროს ალავერდელი;

4. იოანე ნათლისმცემლის უდაბნოს წინამძღვარი, ნაზარი არქიმანდრიტი;

5. დეკანოზი მარკოზ ტყემალაძე;

6. დეკანოზი კალისტრატე ცინცაძე;

7. დეკანოზი კორნელი კეკელიძე;

8. იპოლიტე პეტრეს ძე ვართაგავა;

9. ანტონი ივანეს ძე ნატროშვილი;

10. სოლომონ იასონის ძე ახვლედიანი;

11. პეტრე სვიმონის ძე ბარათაშვილი;

12. დეკანოზი ნიკიტა მალაქიაშ ძე თალაკვაძე;

13. ვასილ ზაქარიას ძე ბარნოვი;

14. დავით გიორგის ძე ნახუცრიშვილი;

15. დ. სახოკია;

16. მღვდელი ვასილ კარბელაშვილი;

17. დიაკონი ტიმოთე ბაკურაძე;

18. დავით ალექსის ძე დავითაშვილი;

19. სერგი რომანის ძე გორგაძე;

20. მღვდელი ქრისტეფორე ციცქიშვილი;

21. მღვდელი ლაზარე ნათიძე;

22. იოსებ გიორგის ძე ივანიძე;

23. ვასილ ალექსანდრეს ძე აბაშიძე;

24. ევდოკია ზაქარიას ასული ხარებაშვილი;

25. პეტრე გრიგოლის ძე მირიანაშვილი;

26. სოსიკო მერკვილაძე;

27. ექიმი მარიამ იოსელიანი;

28. მიხაილ ალექსანდრეს ძე მოლოდონი;

29. პეტრე ტარიელის ძე ჩიკვაიძე;

30. იროდიონ თომას ძე სონღულაშვილი;

31. ანტონ გრიგოლის ძე ღლონტი;

32. სტეფანე მიქელაძე;

33. ნიკოლოზ ესტატეს ძე მონასელიძე;

34. ალექსანდრე გიორგის ძე …

35. ალექსანდრე მიხეილის ძე ნასყიდაშვილი;

36. მთავარდიაკონი გიორგი ტაბლიაშვილი;

37. მღვდელი ონისიმე მელითაური;

38. ნიკოლოზ ანტონის ძე ხახუტაშვილი;

39. ბაბალე ბუწი;

40. … ალექსანდრეს ძე სიმონიშვილი;

41. მღვდელი გიორგი რომახაშვილი?

42. ანნა თულაშვილი;

43. გიორგი მუსხელიძე;

44. არმზაზის მღვდელმონაზონი მირიანი;

45. მღვდელი ნიკოლოზ ხევცურიანი;

46. ალექსანდრე მიხეილის ძე გველაშვილი;

47. ალექსანდრე გიორგის ძე ერისთავი;

48. ვასილ ესტატეს ძე ყარსელიშვილი;

49. იოსებ… ძე გველესიანი;

50. მიხეილ ვასილის ძე სეფაშვილი;

51. მიხეილ გიორგის ძე იანვარიშვილი;

52. თამარ კონსტანტინეს ასული გორგაძე;

53. ლუბა კონსტანტინეს ასული ეგაძე;

54. ნინო ეგაძისა;

55. დავით ალექსნადრეს ძე ყიფშიძე;

56. ეკატერინე ყიფშიძე;

57. ნინო კორინთლისა;

58. დავით ელიზბარის ძე კორინთელი;

59. ლუბა ალექსანდრეს ასული კლიმიაშვილისა;

60. ლეონტი სვიმონის ძე კასრაძე;

61. მღვდელი სამსონ ანტონის ძე ლეჟავა;

62. დეკანოზი ალექსანდრე სიმონიშვილი;

63. თავადი დიმიტრი ერასტის ძე ჩოლოყაშვილი;

64. ანნა გიორგის ასული ახალშენიშვილი;

(საქმე №6454; ფრ. 39,88)

სულ 600-ზე მეტი ხელმოწერა. ზოგიერთი ხელმოწერა არ არის მკაფიო, ამიტომ ნაწილობრივ ან სრულად გაუშიფრავია.

დამოუკიდებლობის აქტი ინახება საქართველოს საპატრიარქო არქივში.

წყარო: გაზეთი “საპატრიარქოს უწყებანი”, №9(409), 2007 წ.

ყველას ვულოცავთ საქართველოს სამოციქულო ეკლესიის ავტოკეფალიის აღდგენის 100 წლის იუბილეს!

ჭეშმარიტად ნეტარია ადამიანი, რომელსაც უფლის იმედი აქვს! ღმერთი ყოველთვის მისი შემწეა, ხოლო მას კი არ ეშინია, რაც არ უნდა ცუდი რამ შეემთხვას სხვა ადამიანებისაგან, იმედი აქვს ღმრთისა და სიკეთეს იქმნს! ყოველი იმედი მას ღმერთთან აახლოებს და მასვე აბარებს მთელი თავისი გულით აღსარებას. უფალი მისი სიამაყეა, მისი ღმერთია, რომელსაც დღე და ღამე უხმობს. მისი მშვენიერი პირი უფალს სადიდებელ საგალობლებს აღუვლენს, თაფლზე და სანთელზე უფრო ტკბილი მისი ბაგეები თითქოსდა იმისთვის იხსნებიან, რომ ღმერთს უგალობონ, ხოლო მისი მადლმოსილი ენა კი ღმრთის სადიდებლად მოძრაობს.

მისი გული მზად არის, რომ უფალს შეჰვედროს, მისი გონება მომზადებულია იმისათვის, რომ ღმერთამდე ამაღლდეს, მისი სული კი ღმრთისკენ მიისწრაფვის და „უფლის მარჯვენა შეეწევა მას“. „უფლისა მიერ იქოს სული მისი“. ითხოვს და მიეცემა ღმრთისაგან ის, რასაც მისი გული ეძებს. ითხოვს და პოულობს მას, რაც თავდავიწყებით სწადია. ირეკდეს და გაიხსნება კიდეც მისთვის გადარჩენის კარიბჭე.

ის ადამიანი, ვისაც უფლისადმი იმედი გააჩნია, მშვიდ წყალში განისვენებს. ღმერთი ხომ მას უხვად ანიჭებს თავის წყალობას. უფლის მარჯვენით იგი თავის სვლას მართავს და ყოვლისშემძლის თითი მის მიერ გასავლელ გზებზე მიუთითებს.

მას, ვისაც უფლის იმედი აქვს, არ შეიძლება, რომ მიზანს ასცდეს. მისი იმედი არასდროს კვდება. ღმერთია მისი მოლოდინი, მისი გულის სრულყოფილი სურვილი. მთელი დღის განმავლობაში სწორედ მის გამო ოხრავს მისი გული: „უფალო ღმერთო ჩემო, ნუ დააყოვნებ, მოდი და სწრაფად ჩამოაშორე ჩემს სულს ყოველგვარი საჭიროება, გაათავისუფლე ტყვეობიდან ჩემი სული! უფალო, მთელი ჩემი გულით შენ გადიდებ. შენ გეკუთვნის ყოველი სიტყვა, რაც კი ჩემი პირიდან გაიჟღერებს“.

იმ ადამიანს, ვისაც უფლის იმედი აქვს, ყველაზე აღმატებულს, თავის მხსნელს ლოცავს და აღმერთებს „მის წმიდა სახელს“. იმედი აქვს და თავისი გულის სიღრმეებიდან ღმრთისადმი ღაღადებს: „უფალო, როდის გავხდები ღირსი და თვალნი ჩემნი იხილავენ შენს ბრწყინვალებას?“

მას, ვისაც უფლისადმი იმედი გააჩნია, უხმობს უზენაესს იმისათვის, რომ მის ტაძარში შევიდეს, რათა იხილოს და იხაროს მისი სასწაულებით. ხოლო ყოვლისმპყრობელი კი გაიგონებს მისი ლოცვის ხმას.

იმ ადამიანს, ვისაც ღმრთისადმი იმედი აქვს, ტკბება სრულყოფილი სიმშვიდით. სიწყნარე იპყრობს მის გულს, ხოლო მის სულში მეფობს სრული უშფოთველობა. მას ხომ შემწედ უფალი ჰყავს, მაშ რისი უნდა ეშინოდეს? რამ უნდა დააუძლუროს? თუნდაც, მის წინააღმდეგ ომი გააჩაღონ, მაინც არ ეშინია, რადგან უფლის იმედი აქვს. თუნდაც, მაცდურმა ადამიანებმა დევნა დაუწყონ, მაინც არაფრის ეშინია, რადგან იცის, რომ ყოველივე უფლის ნების შესაბამისად ხდება. არა აქვს არც თავისი მშვილდის, არც თავისი კაპარჭის იმედი, მისი ხსნა არც მის ხმალზეა დამოკიდებული, არამედ – ყოვლისმპყრობელზე, მის უფალზე, რომელსაც შეუძლია მისი გამოხსნა იმათი ხელიდან, ვინც კი მას ებრძვის, ცოდვილის მახიდან და ქარიშხლისაგან. უფლის ძალაში მას ეჭვი არ ეპარება – „ხელთა ზედა აღიპყრან და უფალმა იხსნას იგი“.

იმ ადამიანს, რომელსაც ღმრთის იმედი გააჩნია, მშვიდად მიაბიჯებს თავისი ცხოვრების ბრძოლაში და თავის გზას ამქვეყნიურ საზრუნავზე წუხილის გარეშე განლევს. იგი განუწყვეტლივ სიკეთის ქმნაშია, მის სათნო და სრულყოფილ საქმეებს უფალი ლოცავს. დალოცვილი თესავს და თავისი გარჯის შედეგად ნაყოფსაც უხვად მოიმკის. უფლის იმედი აქვს და იმ ცდუნებებს არ ნებდება, რაც გარს აკრავს. ცხოვრებისეული განსაცდელის ჟამს კი არ ნებდება, არამედ იმედი აქვს იმისა, რომ იქ სადაც თითქოსდა მართლაც შეუძლებელია გამოსავლის პოვნა, ღმერთი მაინც უჩვენებს გზას. რწმენის საშუალებით სამართლიანობას იმედით ელოდება.

იმ ადამიანს, რომელსაც უფლის იმედი აქვს, არ გააჩნია ფულის ანდა თავისი ძლიერების იმედი, არამედ თავს იმით ინუგეშებს, რომ უფალი გაუწევს მას დახმარებას.

მას, ვისაც ღმრთისადმი იმედი გააჩნია, უფლის მიმართ რწმენით და სიყვარულითაა სავსე, იგი საკუთარი სინდისის მეშვეობით ცხოვრობს, შვილის გულწრფელობით წარდგება თავისი ზეციური მამის წინაშე და მას უხმობს, რათა მისი მეფობა დამყარდეს მიწაზე და ისევე როგორც ზეცაში, დედამიწაზეც აღსრულდეს მისი ნება.

იმ ადამიანს, რომელსაც ღმრთის იმედი აქვს, თავის თავს მთლიანად ღმერთს უძღვნის, ხოლო თავის გულს კი კეთილსა და უკვდავ ღმერთამდე ამაღლებს. უფალს უმაღლეს სიკეთესა და ცათა სასუფეველში უკვდავებას თხოვს, ყოვლისმპყრობელი კი მის თხოვნას შეისმენს.

ნეტარია ის ადამიანი, ვისაც უფლის იმედი აქვს!

(წმიდა ნექტარიოსი, „Το γνώθι σαυτόν“, გამომც. ათონი, გვ.101-104).

]]> https://www.pemptousia.ge/2016/05/11/%e1%83%ae%e1%83%90%e1%83%a2%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%90-%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%90%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%90%e1%83%9c%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%90-%e1%83%95%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%aa/feed/ 2947 https://www.pemptousia.ge/2016/03/25/%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a5%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9a%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%98%e1%83%93-3/ https://www.pemptousia.ge/2016/03/25/%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a5%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9a%e1%83%9b%e1%83%90%e1%83%93%e1%83%98%e1%83%93-3/#comments Fri, 25 Mar 2016 06:23:54 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=49088

რომელიც მიიღეს სვეტიცხოვლის კრებაზე 1917 წლის 12(25) მარტს

+ჩშიზ წელსა, მარტის იბ დღესა, მცხეთის წმიდათა ათორმეტთა მოციქულთა სრულიად საქართველოის საკათალიკოსო ტაძარსა შინა, დღესა კვირიკესა, შემოვკრბით ჩვენ, სრულიად საქართველოის ეკლესიის მწყემსთმთავარნი, სამღვდელონი კრებულნი და ერისაგან წარმომადგენელნი და, შემდგომად ლიტურღიისა და კეთილდღეობისათვის ახლისა მთავრობისა სავედრებელის პარაკლისის შესრულებისა, გულისხმა ვყავთ სახელმწიფოსა შინა რუსეთისასა მომხდარნი ძირითადნი ცვლილებანი და ახლისა მთავრობისა დაფუძნებაი, ეგრეთვე სახელმძღვანელონი დებულებანი ამა მთავრობისანი, საკუთრივ მის მიერ სინიდისისა და სარწმუნოების თავისუფლების აღსარებაი (მუხ. 3). ამასთანავე განვბჭეთ, ვითარმედ: ა) ეკლესიასა ქართველთასა აქუნდა, თანახმად მსოფლიო კრებათა კანონებისა, ავტოკეფალური არსებობაი, რომლისა მოსპობაი ანუ გაუქმებაი არავის ძალედვა, თვინიერ მსოფლიო კრებისა, გარნა მას შინა სრულიად არაკანონიერად შეწყვეტილ იქმნა ავტოკეფალური მართვა-გამგეობაი; ბ) რუსეთსა შინა დამყარდა ახალი სახე სახელმწიფოის მართვა-გამგეობისაი და მას აღარ შეესაბამების ქართველთა ეკლესიისა უფლებაშეჩერებულად ყოფნაი; ამისათვის უცილობელად ვსცანით და ერთხმად და ერთსულად განვაჩინეთ:

ა) ამიერითგან აღდგენილად ჩაითვალოს საქართველოსა შინა ავტოკეფალური საეკ-ლესიო მართველობაი; ხოლო, ვიდრე კანონიურად აღირჩეოდეს კათალიკოსი საქართველოის ეკლესიისაი, მოსაყდრედ მისა დაინიშნოს ყოვლადსამღვდელო ლეონიდე, გურია-სამეგრელოს ეპისკოპოსი, და მასთან, განსაგებელად ეკლესიისა, დაწესდეს დროებითი მმართველობაი საქართველოის ეკლესიისაი, სასულიეროთა და საეროთა პირთაგან შემდგარი.

ბ) ვინაითდან საქართველო ქვაკუთხედად თვისისა არსებობისა აღიარებს სრულსა სოლიდარობასა რუსეთისა ახალსა მთავრობასა თანა, განჩინებაი ესე ეცნობოს მთავრობის თავმჯდომარეს უფალს როძიანკოს, მინისტრთა საბჭოს თავმჯდომარეს თავადს ლვოვს, სინოდის ობერპროკურორს უფალს ლვოვს და კავკასიის კომისარიატს – ტფილისში.

ხელს აწერენ:

1. იმერეთის ეპისკოპოსი გიორგი;

2. გორის ეპისკოპოსი ანტონი;

3. პიროს ალავერდელი;

4. იოანე ნათლისმცემლის უდაბნოს წინამძღვარი, ნაზარი არქიმანდრიტი;

5. დეკანოზი მარკოზ ტყემალაძე;

6. დეკანოზი კალისტრატე ცინცაძე;

7. დეკანოზი კორნელი კეკელიძე;

8. იპოლიტე პეტრეს ძე ვართაგავა;

9. ანტონი ივანეს ძე ნატროშვილი;

10. სოლომონ იასონის ძე ახვლედიანი;

11. პეტრე სვიმონის ძე ბარათაშვილი;

12. დეკანოზი ნიკიტა მალაქიაშ ძე თალაკვაძე;

13. ვასილ ზაქარიას ძე ბარნოვი;

14. დავით გიორგის ძე ნახუცრიშვილი;

15. დ. სახოკია;

16. მღვდელი ვასილ კარბელაშვილი;

17. დიაკონი ტიმოთე ბაკურაძე;

18. დავით ალექსის ძე დავითაშვილი;

19. სერგი რომანის ძე გორგაძე;

20. მღვდელი ქრისტეფორე ციცქიშვილი;

21. მღვდელი ლაზარე ნათიძე;

22. იოსებ გიორგის ძე ივანიძე;

23. ვასილ ალექსანდრეს ძე აბაშიძე;

24. ევდოკია ზაქარიას ასული ხარებაშვილი;

25. პეტრე გრიგოლის ძე მირიანაშვილი;

26. სოსიკო მერკვილაძე;

27. ექიმი მარიამ იოსელიანი;

28. მიხაილ ალექსანდრეს ძე მოლოდონი;

29. პეტრე ტარიელის ძე ჩიკვაიძე;

30. იროდიონ თომას ძე სონღულაშვილი;

31. ანტონ გრიგოლის ძე ღლონტი;

32. სტეფანე მიქელაძე;

33. ნიკოლოზ ესტატეს ძე მონასელიძე;

34. ალექსანდრე გიორგის ძე …

35. ალექსანდრე მიხეილის ძე ნასყიდაშვილი;

36. მთავარდიაკონი გიორგი ტაბლიაშვილი;

37. მღვდელი ონისიმე მელითაური;

38. ნიკოლოზ ანტონის ძე ხახუტაშვილი;

39. ბაბალე ბუწი;

40. … ალექსანდრეს ძე სიმონიშვილი;

41. მღვდელი გიორგი რომახაშვილი?

42. ანნა თულაშვილი;

43. გიორგი მუსხელიძე;

44. არმზაზის მღვდელმონაზონი მირიანი;

45. მღვდელი ნიკოლოზ ხევცურიანი;

46. ალექსანდრე მიხეილის ძე გველაშვილი;

47. ალექსანდრე გიორგის ძე ერისთავი;

48. ვასილ ესტატეს ძე ყარსელიშვილი;

49. იოსებ… ძე გველესიანი;

50. მიხეილ ვასილის ძე სეფაშვილი;

51. მიხეილ გიორგის ძე იანვარიშვილი;

52. თამარ კონსტანტინეს ასული გორგაძე;

53. ლუბა კონსტანტინეს ასული ეგაძე;

54. ნინო ეგაძისა;

55. დავით ალექსნადრეს ძე ყიფშიძე;

56. ეკატერინე ყიფშიძე;

57. ნინო კორინთლისა;

58. დავით ელიზბარის ძე კორინთელი;

59. ლუბა ალექსანდრეს ასული კლიმიაშვილისა;

60. ლეონტი სვიმონის ძე კასრაძე;

61. მღვდელი სამსონ ანტონის ძე ლეჟავა;

62. დეკანოზი ალექსანდრე სიმონიშვილი;

63. თავადი დიმიტრი ერასტის ძე ჩოლოყაშვილი;

64. ანნა გიორგის ასული ახალშენიშვილი;

(საქმე №6454; ფრ. 39,88)

სულ 600-ზე მეტი ხელმოწერა. ზოგიერთი ხელმოწერა არ არის მკაფიო, ამიტომ ნაწილობრივ ან სრულად გაუშიფრავია.

დამოუკიდებლობის აქტი ინახება საქართველოს საპატრიარქო არქივში.

წყარო: გაზეთი “საპატრიარქოს უწყებანი”, №9(409), 2007 წ.

მამა პაისის ქება-დიდებასა და წარდგენას არა აქვს ჩვენგან საჭიროება. მან თავისი ქრისტესმიერი სიყვარულით დაკავშირა უფალი და ადამიანები და სწორედ ამის გამო ხშირია მისი ქება უფლის ტაძარში.

ღირსს პაისს იშვიათი უნარი ჰქონდა იმისა, რომ ნებისმიერი კატეგორიის, ნებისმიერი განათლებისა და სულიერი მდგომარეობის მქონე ადამიანი დაემშვიდებინა. მახსენდება ერთი ასეთი შემთხვევა, როდესაც ერთმა ფსიქიატრ-ფსიქოანალიტიკოსმა მამა პაისთან შეხვედრის შემდეგ, ჩვენს მონასტერში გამოიარა. იგი, არათუ მხოლოდ დამშვიდებული იყო, არამედ ასევე გამომიტყდა, რომ ის, რაც მას ბერმა უთხრა –  ფსიქიატრიის უკანასკნელი სიტყვები იყო. ცნობილია, რომ მამა პაისი არ კითხულობდა სხვა წიგნებს, გარდა სახარებისა და ამბა ისააკ ასურის სწავლებისა.

იმისათვის, რომ დაამშვიდო სული, არ უნდა დაზოგო არც დრო და არც გარჯა. ოდესღაც მაოცებდა ის, თუ როგორ ახერხებდა ღერონდა იმ ახალგაზრდების განკურნებას, რომელთაც სერიოზული ფსიქოლოგიური პრობლემები გააჩნდათ. პატივისცემის გამო, მისთვის ეს არასდროს მიკითხავს. წლების შემდეგ კი, მან ამგვარად უპასუხა ჩემს გაოცებას: „როდესაც ვინმეს რაიმე პრობლემა აქვს, ყურადღებით უნდა მოუსმინო და რამდენ საათსაც არ უნდა გელაპარაკოს, არ უნდა აგრძნობინო, რომ დაიღალე, ამით ყველაფერს წყალში ჩაყრი. ერთ დღეს, მე ერთ-ერთ ახალგაზრდას გაუნძრევლად ვუსმენდი ცხრა საათის განმავლობაში, რის გამოც ჩემი ნაწლავები არც თუ ისე კარგ მდგომარეობაში აღმოჩნდა“. ეს არ იყო ერთადერთი შემთხვევა, როდესაც მამა პაისის თავდადებული სიყვარული სასწაულებს ახდენდა.

ერთხელ, როდესაც ღერონდას ვეკითხებოდი ამა თუ იმ პრობლემებზე, რომელთაც, როგორც სულიერი მოძღვარი, გადავაწყდებოდი ხოლმე აღსარების ჩაბარებისას, მან ასეთი სიტყვები მითხრა: „მისმინე მამაო, როდესაც ვინმე სულიერი მოძღვარი ხდება, მათთვის, ვინც კი მას აღსარებას აბარებს, ჯოჯოხეთში ჩასვლასაც არ უნდა მოერიდოს. სხვაგვარად, გახდე სულიერი მოძღვარი, შეუძლებელია. მაგრამ მე შენ გეუბნები, რომ სულიერი მოძღვარი ჯოჯოხეთს, როდესაც ის იქ ჩავა, სამოთხედ გადააქცევს, რადგან მას თან ექნება სიყვარული“. არაჩვეულებრივი სიტყვებია, რაც მხოლოდ  ღმრთივმოსილ კაცს შეიძლებოდა ეთქვა.

ცნობილია, რომ უკანასკნელი ოცდაათი წლის მანძილზე, ჩვენმა დედა ღმრთისმშობელმა იზრუნა იმისათვის, რომ ათონის წმიდა მთაზე მონაზვნების რიცხვი გაზრდილიყო. მამა პაისი იმ ბერების რიცხვს მიეკუთვნება, ვინც მრავალ ახალგაზრდას დაეხმარა მონაზვნად გახდომის გადაწყვეტილების მიღებაში. გარდა ამისა, ღერონდამ დახმარება გაუწია მრავალ ახალგაზრდა მონაზონს იმაში, რომ მათ მყარად გაედგათ ფესვი მთაწმიდაზე და ნაყოფი გამოეღოთ. მამა პაისი ყოველთვის ჩვენი თანამებრძოლი გახლდათ ჩვენი ახალგაზრდა მონაზვნების აღზრდისათვის წამოწყებულ ბრძოლაში, ღერონდა  მრავალ მათგანს დაეხმარა ეშმაკის, ვნებებისა და ამქვეყნიური სამყაროს დაძლევაში.

ხშირად გვირჩევდა ხოლმე ბერი პაისი, რომ გვქონოდა სულიერი კეთილშობილება და თავმოყვარეობა. ეს ღირსებანი ახასიათებდა თავად მასაც, რაც უწყის ყველამ, ვინც კი მას იცნობდა. ერთხელ, იგი მოვინახულე პატიოსანი ჯვრის სახელობის მის ძველ კელიაში. საუბრის დასრულების შემდეგ, როდესაც მას გამოვემშვიდობე, საკმაო მანძილზე გამომაცილა. როგორც კი ვუთხარი, რომ არ უნდა გარჯილიყო ასე და უნდა დაბრუნებულიყო თავის კელიაში, გამომემშვიდობა და გამცილდა. მისთვის დაბრუნებაზე რომ არაფერი მეთქვა, როგორც ჩვენი წარმომადგენელი კარიესში ისე გამომყვებოდა ბოლომდე.

[გაგრძელდება]

მაგრამ ჩნდება კითხვა, შეგვიძლია თუ არა პრობლემები მოგვარებულად ჩავთვალოთ   არა მხოლოდ ქალის სამსახურის შესახებ, არამედ მისი ოჯახური მდგომარეობის შესახებაც? ისტორიის გამოცდილებამ გვიჩვენა, რომ კაცობრიობის უზარმაზარი სხეული უჯრედებისაგან შედგება, და სწორედ ოჯახია ერთ-ერთი ამგვარი უჯრედი. ბუნებრივია, თუკი უჯრედი ჯანმრთელია, სხეულიც ჯანსაღი იქნება.

მაშასადამე,  კაცობრიობის უზარმაზარი სხეულის ჯანმრთელობა დამოკიდებულია ამ სხეულის  უჯრედის ანუ ოჯახის, სიჯანსაღეზე. საინტერესოა, შეგვიძლია თუ არა ქალის თანამედროვე მდგომარეობა ბედნიერად ჩავთვალოთ? სწორედ იმის გამო, რომ ქალი ეკონომიკურად სრულიად დამოუკიდებელია და იგი ისე მუშაობს, როგორც ნებისმიერი მამაკაცი, გახშირდა ოჯახების რღვევა ანუ ცოლ-ქმრის გაყრა. და იმ შემთხვევაშიც კი, როცა ადგილი არა აქვს ოჯახურ რღვევას, ვინაიდან ქალი იძულებულია სახლის გარეთ იმუშაოს, ოჯახს მაინც ადგება ზიანი, რადგან ბავშვები სახლში ვერ ხედავენ ახლა უკვე არსებითად ვერც დედას და ვერც მამას. ისინი საკმაოდ დიდი დროის განმავლობაში რჩებიან მარტონი ან კიდევ ნათესავებისა და უცხო ადამიანების ხელით იზრდებიან. ხშირად, სკოლებს ევალება მათი აღზრდა. საბოლოო ჯამში კი, ბავშვები დედობრივ სითბოს (სიყვარულს) მოკლებულნი რჩებიან. თუკი, ქალი ისევე მუშაობს, როგორც მამაკაცი, მაშინ სამართლიანობა მაინც დარღვეულია, რადგან ქალს ოჯახში, სამსახურის პარალელურად, სხვა ჯაფაც ადგება, მას დამატებითი საზრუნავი აქვს, რადგან სწორედ ის არის ბავშვების დედა. ვიღაც იფიქრებს, რომ, რადგან ქალი უფრო მეტი პასუხისმგებლობითაა დატვირთული და ძალიან რთულ როლს ასრულებს, მას უნდა ჰქონდეს ასევე ოჯახის მართვის პრივილეგია. რა თქმა უნდა, ოჯახი, ყოველი ადამიანური დაწესებულების მსგავსად, ვინმემ უნდა მართოს. ამგვარად, მრავალ ოჯახში თავს იჩენს ხოლმე ძალაუფლებისათვის ბრძოლა, რასაც ძალიან ხშირად ოჯახისთვის კატასტროფული შედეგები მოაქვს. მაშ ასე, საითკენაც არ უნდა მივაპყროთ ჩვენი ყურადღება, ყველგან ძალიან რთულ პრობლემებს ვხედავთ, რომელთა გადაჭრას ჯერჯერობით ვერ ვახერხებთ.

მხოლოდ ეს მცირე შედარებები მოვიტანე, იმისათვის, რომ ისე დამენახა მოვლენები, როგორც მათ ადამიანთა უმრავლესობა ხედავს. ვფიქრობ, ჩვენ, როგორც ქრისტიანები, ვხედავთ იმასაც, რასაც სხვები ყურადღებას არ აქცევენ. მიგვაჩნია, რომ ზოგადად ყოველი ადამიანისათვის ყველაზე მნიშვნელოვანი თემაა შემდეგი კითხვები: რა არის ადამიანი? რა არის მისი მისია (დანიშნულება)? რატომ და რა მიზეზით გაჩნდა იგი ამქვეყნად? რა მიზანი არსებობს მის წინ? რა არის მისი არსებობის აზრი? თუ ამ კითხვებს არ ვუპასუხებთ, მაშინ ვერასდროს შევძლებთ გადავჭრათ ის პრობლემები, რომლებსაც პირისპირ შევხვდებით. ერთ დონეზეც კი ვერა. მაგალითად, შეუძლებელია მივაღწიოთ საზოგადოების ჭეშმარიტ სამართლიან წყობილებას, მისი შეცნობის გარეშე. ვერ შევძლებთ გადავჭრათ სახელმწიფო ორგანიზაციის პრობლემა, თუკი არ გაგვაჩნია პასუხი ამ მთავარ კითხვაზე. კაცობრიობის მთელი ისტორია დაწერილია ფუჭ ბრუნვაზე, უგუნურ ომებზე, ძლიერის მიერ სუსტზე განხორციელებულ უსამართლო ჩაგვრაზე, როგორც ეს ცხოველთა სამყაროში ხდება. მაშასადამე, რა არის ადამიანი? ამ კითხვაზე პასუხს წმინდა წერილიდან მოვიტანთ: „შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ისინი“ (დაბ. 1, 27). და ოდნავ უფრო ქვევით ვკითხულობთ: „გამოსახა უფალმა ღმერთმა ადამი (კაცი) მიწის მტვერისაგან და შთაბერა მის ნესტოებს სიცოცხლის სუნთქვა და იქცა ადამი ცოცხალ არსებად“ (დაბ. 2, 7).

მაშ, თუკი ღმერთმა მამაკაცი და ქალი შექმნა, როგორც მთლიანი კაცობრიობა, მაშინ ბუნებრივია, რომ მამაკაცისა და ქალის ურთიერთობის საკითხი იყო და ყოველთვის იქნება ერთ-ერთი ყველაზე უფრო მნიშვნელოვანი ცხოვრებისეულ საკითხებს შორის. თუკი, ჩვენს ყურადღებას ქალის ბუნებრივ უნარებს მივაპყრობთ და მათ შევადარებთ მამაკაცის ანალოგიურ უნარებთან, ხანგრძლივ გამოცდილებაზე დაყრდნობით ვნახავთ, რომ ეს უნარები ერთმანეთისგან განსხვავდება. ზოგჯერ, ისინი ერთმანეთს ემთხვევა, ხოლო ზოგჯერ ერთი ავსებს მეორეს. ჩვენთვის, როგორც ისტორიიდან, ისე წმიდა წერილიდან, ცნობილია, რომ აღმოსავლეთში, სადაც წარმოიშვა ყველა უდიდესი  რელიგია, მამაკაცის ძლაუფლება ქალზე უფრო ძლიერი იყო. ქალი, აღმოსავლური ცნობიერების თანახმად, მამაკაცზე რამდენადმე უფრო დამცრობილი ქმნილება იყო. სახარებაშიც კი ვხვდებით მსგავს პასაჟებს, როგორც მაგალითად: „ხოლო იყვნეს, რომელთა-იგი ჭამეს, მამანი ხოლო ხუთ ათას, თვინიერ ყრმებისა და დედებისა“ (მათე, 14, 21). მხედველობაში ჰყავდათ მხოლოდ მამაკაცები, ხოლო ქალებს სათვალავშიც კი არა თვლიდნენ. ასეთი დამოკიდებულება მხოლოდ აღმოსავლეთში არ გვხვდება.

როდესაც ახალგაზრდა ვიყავი, შემთხვევით წასაკითხად ხელში ჩამივარდა ცივილიზაციის ისტორიაში, როგორც ქალის, ისე მამაკაცის როლზე დამუშავებული სტატისტიკური მონაცემები, რომელიც გერმანელი სწავლულების მიერ იყო მომზადებული. ამ მრავლისმცოდნე გერმანელებმა აღმოაჩინეს, რომ მამაკაცის მიღწევები უაღრესად მნიშვნელოვანია (ისინი მაღალ მთებთანაა გათანაბრებული), ქალის მიღწევებიდან კი მათ მხოლოდ რამდენიმე აღნიშნეს, რომელიც ასე თუ ისე ჩაიწერა ცივილიზაციის ისტორიაში.

მეჩვენება, რომ ეს გაუგებრობა წარმოიშვა იმ ცნობიერების დაკარგვის შედეგად, რომელსაც წმიდა წერილი შეიცავს: „შექმნა ღმერთმა კაცი, თავის ხატად შექმნა იგი, მამაკაცად და დედაკაცად შექმნა ისინი“ (დაბ. 1, 27). სწორედ ამას ივიწყებენ არა მხოლოდ მამაკაცები, არამედ თავად ქალებიც. მაშ ასე, იმისათვის, რომ გამოვასწოროთ ჩვენი ცხოვრება მის ყოველ დონეზე, დავიწყოთ ოჯახით, ქალებს სულით ამაღლება მართებთ, მათ უნდა აჩვენონ სამყაროს ქალის ჭეშმარიტი მნიშვნელობა და მისი დიადი როლი. ქრისტიანული ეკლესიისათვის საკითხი, რომელიც ქალის როლს შეეხება, ყოველწლიურად უფრო და უფრო მწვავდება.

ვხედავთ, რომ იმ ქვეყნებში, სადაც ათეისტურმა კომუნიზმმა ყველანაირი ზეწოლის გამოყენებით, ღია ბრძოლა გააჩაღა ეკლესიის წინააღმდეგ, ეკლესიას სწორედ ქალების მამაცობა, მათი თვითშეწირვა და ყოველგვარი უბედურების დროს, მათი მზადყოფნა გადაარჩენს. ყველგან ვამჩნევთ, რომ ეკლესიაში ქალები მნიშვნელოვან რაოდენობას შეადგენენ. შეგვიძლია ვთქვათ, რომ ეკლესიებში, საღმრთო მსახურებებისას, ქალები უმრავლესობას წარმოადგენენ, ზოგჯერ – სამ მეოთხედს, ზოგჯერ კი – უფრო მეტსაც. თუკი ახლა, ყველა ქალი ჩამოშორდება ეკლესიას, მაშინ ის საერთოდ ვერ შეძლებს არსებობას, რადგან მამაკაცები, რომელნიც მაღალ მოძღვრულ წოდებებს ატარებენ და  უმაღლეს იერარქიულ ადგილებს იკავებენ, უმცირესობა შეიქმნებოდა. უბრალო სიტყვებით, რომ ვთქვათ, მათთვის მატერიალური თვალსაზრისითაც შეუძლებელი იქნებოდა ეკლესიის შენახვა.

მაშ ასე, დიდია ეკლესიაში ქალის როლი და ყოველ ჩვენგანს მართებს ამ ფენომენზე დაფიქრება. როდესაც ჩვენ ქრისტიანულ სწავლებაში ადამიანზე თეოლოგიური თვალსაზრისით ვმსჯელობთ, ქალი, როგორც ადამიანი, წარმოდგენილია ზუსტად იმავე საზომით, როგორითაც – მამაკაცი. განუსაზღვრელია მისი ღირსების შესაძლებლობები ისტორიის წიაღში. თავისთავად ის მოვლენა, რომ ღმერთი, ლოგოსი, განკაცდა ქალის მეშვეობით, გვიჩვენებს, რომ ქალი სრულებითაც არ არის დამცირებული ღმრთის წინაშე.

თუმცა, აქ მინდა ხაზი გავუსვა ჩემი საუბრის ძირითად მნიშვნელობას. ყოველივე, რაც კი აქამდე ვთქვი, მხოლოდ შესავალს წარმოადგენდა, რათა ყველა ჩვენგანი აზრთა ნათელ დინებაზე დავმდგარიყო. თუკი ვსაუბრობთ ქალის დიდ მნიშვნელობაზე, მაშინ თავად ქალებიც ვალდებულნი არიან გაამართლონ მათი ეს დიდი მნიშვნელობა, რათა შეძლონ საკუთარი თავის გამართლება კაცობრიობის ცხოვრების ყველა დონეზე. თუმცა, ქალის ყველაზე არსებითი მოვალეობა, მისი ყველაზე  მნიშვნელოვანი თანამდებობა, არის დედობა: „უწოდა ადამმა თავის დედაკაცს ევა, რადგან იგი გახდა ყოველი ცოცხალის დედა“ (დაბ. 3, 20). იმისათვის, რომ ზე აღმართონ კაცობრიობა, ქალებმა სამყაროს უნდა მოუვლინონ ბავშვები იმ გზით, რომელსაც ჩვენ ღმრთის სიტყვა გვასწავლის. თუმცა, არსებობს დაბადების ორი სახე, ერთი ხორციელი, ხოლო მეორე სულიერი. ქრისტემ უთხრა ნიკოდიმოსს: „შობილი იგი ხორცთაგან ხორცი არს, და შობილი იგი სულისაგან სული არს. ნუ გიკვირნ, რამეთუ გარქუ შენ ესე: ჯერ-არს თქუენდა მეორედ შობაი“ (იოვანეს სახარება, 3, 6-7). სწორედ იმ მიზეზით, რომ ჩვენი ეპოქის ქალებმა დაკარგეს ეს უმაღლესი შეგნება, დაიწყეს, უპირველეს ყოვლისა, შვილების ხორციელად შობა, ჩვენი ბავშვები რწმენისათვის უუნარონი გახდნენ. ისინი ხშირად უძლურნი არიან იმ რწმენისათვისაც კი, რომ საუკუნოვანი ღმერთის ხატად არიან შექმნილნი. ჩვენი თანამედროვეობის ერთ-ერთ უდიდეს ცოდვას სწორედ ის წარმოადგენს, რომ ადამიანები სასოწარკვეთილებაში არიან ჩავარდნილნი და უკვე აღარ სწამთ აღდგომის. ადამიანის გარდაცვალება მათ მიერ აღიქმება, როგორც საბოლოო სიკვდილი, როგორც განადგურება, მაშინ როდესაც იგი მიჩნეული უნდა იყოს ჩვენი ყოფიერების ფორმის შეცვლის ჟამად, ზე სიცოცხლეში დაბადების დღედ, რომელიც ახლა უკვე სიცოცხლის მთელი სისავსითაა წარმოდგენილი და ეკუთვნის ღმერთს.  ჭეშმარიტებას სახარება ამბობს: „რომელსა ჰრწმენეს ძე, აქუნდეს ცხორებაი საუკუნოი, ხოლო რომელი ურჩ იყოს ძისა, არა იხილოს ცხორებაი, არამედ რისხვაი ღმრთისაი დადგრომილ არს მის ზედა“ (იოვანე, 3, 36). „ამენ, ამენ გეტყვი თქუენ, რამეთუ რომელმან . . . ჰრწმენეს მომავლინებელი ჩემი, აქუნდეს ცხოვრებაი საუკუნოი, და სასჯელსა იგი არა შევიდეს, არამედ გარდაიცვალოს იგი სიკუდილისაგან ცხორებად“ (იოვანე, 5, 24). „ამენ, ამენ გეტყვი თქუენ: უკუეთუ ვინმე სიტყუაი ჩემი დაიმარხოს, სიკუდილი არა იხილოს უკუნისამდე“ (იოვანე, 8, 51). მსგავსი ფრაზების მოტანა უხვად შეგვიძლია.

ხშირად გვესმის ადამიანებისგან: როგორ და რატომ ხდება ყოველივე ეს? რატომ დაუკარგავს ადამიანთა უმრავლესობას რწმენის უნარი? იქნებ, ეს ახალი ურწმუნოება ფართო განათლების შედეგია, რადგან ის, რასაც წმიდა წერილი გვამცნობს, მითად და აუხდენელ ოცნებადაა აღქმული?

რწმენა,  უნარი იმისა, რომ გვწამდეს, უპირველეს ყოვლისა, არ არის დამოკიდებული ადამიანის განათლების დონეზე. რეალურად ვხედავთ, რომ ჩვენს ეპოქაში, რომლის დროსაც განათლება ფართოდ ვრცელდება, რწმენა კლებულობს, მაშინ როდესაც, სინამდვილეში პირიქით უნდა იყოს. მაშასადამე, რაც უფრო მეტად ფართოვდება ადამიანის ცოდნა, მით უფრო მეტი ხელსაყრელი შემთხვევა აქვს მას, რათა შეიცნოს სამყაროს შექმნის დიდი სიბრძნე. მაშ რაში მდგომარეობს ურწმუნოების ფესვი?

უპირველეს ყოვლისა, გვმართებს აღვნიშნოთ, რომ ეს საკითხი, პირველ რიგში, მშობლების, მამებისა და დედების მოვალეობაა. თუკი, მშობლები ახალი ადამიანის დაბადების მოვლენას მთელი სერიოზულობით უდგებიან, იმ შეგნებით, რომ ახლად დაბადებული ჩვილი შეიძლება იყოს ჭეშმარიტად „ძე კაცისა“ კაცის ძის ანუ ქრისტეს ხატად შექმნილი, მაშინ, წინასწარ მოემზადებიან ამ მოვლენისთვის და არა ისე, როგორც ხშირად ხდება ხოლმე. აი, ერთი მშვენიერი მაგალითი. ზაქარია და ელისაბედი მრავალი ჟამის განმავლობაში ლოცულობდნენ, რათა ღმერთს მათთვის შვილი ებოძებინა. . . და მაშ, რა ხდება? „და ეჩუენა მას (ზაქარიას) ანგელოზი უფლისაი, მდგომარე მარჯუენით საკურთხეველისა მის საკუმეველთაისა. და შეძრწუნდა ზაქარია, იხილა რაი იგი, და შიში დაეცა მას ზედა. ჰრქუა მას ანგელოზმან მან: ნუ გეშინინ, ზაქარია, რამეთუ შეისმნეს ვედრებანი შენნი, და ცოლმან შენმან ელისაბედ გიშვეს შენ ძე, და უწოდი სახელი მისი იოვანე. და იყოს შენდა სიხარულ და მხიარულება, და მრავალთა შობასა მისსა განიხარონ. რამეთუ იყოს დიდ წინაშე უფლისა . . . და სულითა წმიდითა აღივსოს მიერვე დედის მუცლით მისითგან. და მრავალნი ძეთა ისრაელისათაგანნი მოაქცინეს უფლისა, ღმრთისა მათისა “ (ლუკას სახარება, 1, 11-16).

მართლაც, ამის შემდგომ, ვხედავთ, რომ იოანემ, ჯერ კიდევ დედის მუცლად ყოფნისას, შეიცნო ქრისტეს დედის სტუმრობა, სიხარულისგან  შეხტა და მისი სიხარული მის დედასაც გადაეცა. მაშინ, ეს უკანასკნელი წინასწარმეტყველური სულით აღივსო (იხ., ლუკას სახარება, 1, 40-41). სხვა მაგალითია წინასწარმეტყველი ანა (იხ., ლუკას სახარება, 2, 36).

ამგვარადაა ახლაც. თუკი მამები და დედები ბავშვების შობისას მთელი სიგრძე-სიგანით შეიგრძნობენ ამ მოვლენის მნიშვნელობას, მაშინ მათი შვილებიც დედის მუცლიდან სული წმიდის მადლით აღივსებიან და ღმრთისადმი, როგორც ყოველივეს შემოქმედისა და მათი მამის, რწმენა მათთვის ბუნებრივი გახდება. ამ რწმენის შერყევას ვერანაირი მეცნიერება ვერ მოახერხებს, რადგან „შობილი იგი სულისაგან სული არს“.  მაშ ასე, ღმერთის არსებობა და ჩვენთან მისი სიახლოვე არის მოვლენა, რომლის გაცხადება მხოლოდ სულის მიერ ხდება. მრავალსწავლულთა თუ უსწავლელთა ურწმუნოებაც ღმრთის ამგვარი შვილების თვალში მხოლოდ და მხოლოდ დასტური იქნება იმისა, რომ ამ ადამიანებს ჯერ არ განუცდიათ „მეორედ შობაი“ და სწორედ ამ მოვლენის გამო, მათ არ სწამთ ღმერთის, რადგანაც ისინი მთლიან ხორცს წარმოადგენენ, ხორცთაგან არიან შობილნი.

თუმცა, რაც ეკლესიისათვის რეალურ პრობლემასა და მის მისიას წარმოადგენს, არის ის, თუ როგორ დაარწმუნოს ადამიანები, რომ ისინი მარადიული მამის ჭეშმარიტი ვაჟები და ასულები არიან. თუ როგორ აჩვენოს ქვეყანას სხვა ცხოვრების შესაძლებლობა, რომელიც იგივეა, რაც თავად ქრისტეს ცხოვრება ან კიდევ წინასწარმეტყველთა და წმიდანთა ცხოვრება. ეკლესია ვალდებულია სამყაროს არა მხოლოდ აღდგომის რწმენა მოუტანოს, არამედ მის შესახებ ჭეშმარიტება მოჰგვაროს. სწორედ მაშინ, მოთხოვნა სხვა რაიმე მორალური სწავლების შესახებ, ფუჭი აღმოჩნდება.

(არქიმანდრიტი სოფრონი (სახაროვი) „ქრისტიანული ცხოვრების საიდუმლო“, გვ. 180-189. იოანე ნათლისმცემლის წმიდა მონასტერი ესექსი, ინგლისი).