1. ტაძრის მთავარი ნაწილში, გუმბათის ქვეშა თაღებზე, ხარების სცენა, რომელიც თარიღდება XI საუკუნის დასაწყისიდან XII საუკუნის დასაწყისამდე პერიოდით. გამოსახულება განთავსებულია თვალსაჩინო ადგილას, რათა ხაზი გაესვას კათოლიკონის (მონასტრის მთავარი, საკრებულო ტაძარი) ყოვლადწმინდა ღმრთისმშობლის ხარების სახელზე აგების ფაქტს.
2. გარე სტოაში, შესასვლელის თავზე, რომელსაც შიდა სტოაში შევყავართ, დომინირებს ვედრების – დეისუსის ფრესკა, რომელიც დაახლოებით იმავე პერიოდის ნამუშევარი უნდა იყოს. ზემოთ ხსენებული ორი კომპოზიციის შესრულების უნაკლო ტექნიკა და მათ შესაქმნელად დიდი რაოდენობით მოზაიკის ოქროს ქვების გამოყენება გვაფიქრებინებს, რომ ისინი კონსტანტინოპოლელი ხელოვნის ნამუშევრები უნდა იყოს.
3. ხარების მეორე სცენა, რომელიც XIII საუკუნის ბოლოს – XIV საუკუნის დასაწყისს უნდა ეკუთვნოდეს, ვედრების – დეისუსის მოზაიკურ ფრესკას შემოსაზღვრავს. ეს არის უმაღლესი ხარისხის ნამუშევარი და უნდა იყოს მონათესავე ან თავად იმ სახელოსნოს ტექნიკით შესრულებული, რომლითაც შესრულებულია წმინდა მოციქულთა გამოსახულება ქ. თესალონიკში.
იოანე კომნენოსის „მომლოცველთა მეგზურის“ თანახმად, სტოაში კიდევ სხვა მოზაიკებიც არსებობდა, რომელთაგან მეფეთა და მონასტრის აღმშენებელთა რამდენიმე მოზაიკური გაოსახულება დღეს უკვე აღარ არის შემორჩენილი. გამორიცხული არაა, რომ მოზაიკი ისს ქვები, რომლებიც მონასტრის განძთსაცავის ორ ყუთში ინახება, ამ კონკრეტული კომპოზიციების ნაწილი იყოს.
]]>ხატზე (118X89 სმ) გამოსახულია სახე იესო ქრისტე ყოვლისმპყრობელისა (პანტოკრატორი). კურთხევას იძლევა მარჯვენა ხელით, რომელიც ზედა სამოსელიდან წამოწეული აქვს, მარცხენა ხელი კი – მოხრილი, სხეულთან შეხებაშია. ხატი შესრულებულია ოსტატურად XIII ს-ში, სავარაუდოდ კონსტანტინოპოლელი მხატვრის მიერ. დამახასიათებელია მსუყე ოქროსფერი, რომელიც მკაფიოდ გამოკრთის შარავანდედის წრიდან და ჩარჩოს გარშემო არსებული სივრციდან. უკვე მომდევნო საუკუნეში იკვეთება დამატებითი ჩარევა ასევე ცნობილი ხელოვნის მიერ. ფერწერის ამ მეორე ფენას უნდა გადმოეცა სახის სახასიათო სიმშვიდე და სიკეთე. ნამუშევარი ხატწერის თვალსაზრისით იმ ხატის მსგავსებაა, რომელიც კონსტანტინოპოლის მთავარეპისკოპოსმა კონსტანტინე კავასილამ შესწირა არხიდოს პერივლეპტუს ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლის ტაძარს.
]]>]]>
1990 წელს მონასტრის საძმოსა და მსოფლიო საპატრიარქოს თანადგომით ვატოპედის სავანე იდიორითმული სამონასტრო ცხოვრების წესიდან დაუბრუნდა კინოვიურ ცხოვრების წესს.
იოსებ ვატოპედელის საძმო 18 მონაზონთან ერთად ახალი სკიტიდან გადმოვიდა ვატოპედის სავანეში. სულიერი გაძლიერების და განახლების შემდეგ საძმომ დაიწყო სავანის როგორც შიდა ისე გარე ისტორიული შენობების რეკონსტრუქცია და ახალის მშენებლობა.
წმიდა გრიგოლი პალამას სახელობის ეკვდერი
]]>
ბიზანტიურ პერიოდში არ არის ცნობილი ვატოპედის სავანის საძმოს წევრთა ზუსტი რაოდენობა. მისი დაარსებიდან რამდენიმე ათწლეულის შემდეგ, 1010 წელს, თავისი განვითარებით შეძლო ლავრასა და ივერონთან, ამ ძირითად მონასტრებთან მიახლოება. მართლაც კონსტანტინე VIII მონომახის (1045) მთაწმიდის ტიპიკონის ცალკეულ პუნქტებშიც ჩანს მონასტრის ზრდა, სადაც აღნიშნულია, რომ ვატოპედს, გამონაკლისის სახით, საარსებოდ დიდი გემისა და ერთი უღელი ხარ-კამეჩის ფლობის უფლება მიენიჭა. სავარაუდოდ, იმ დროისათვის ვატოპედის საძმოს რაოდენობა დაახლოებით ასზე მეტი კაცი იქნებოდა. 37 წლის შემდეგ საუბარია უკვე ორ უღელ ხარ-კამეჩზე, რაც საძმოს წევრთა რიცხვის ზრდის მიმანიშნებელია. შემდგომში, ბიზანტიური პერიოდის განმავლობაში ვატოპედის საზოგადოება უფრო მრავალრიცხოვანი გახდება.
თურქ-ოსმალების დაპყრობის პერიოდი და უახლესი ხანა
1423/4 და XV ს.
1423-1424 წლებში თურქ-ოსმალების გაბატონობამ და მთაწმიდაზე ზოგადმა ეკონომიურმა გასაჭირმა ბუნებრივად გამოიწვია მთლიანი მოსახლეობის და, შესაბამისად, ვატოპედის სავანეში ძმათა რაოდენობის შემცირება. თუმცა XV საუკუნის ბოლოს, ეკონომიური მდგომარეობის აღდგენის კვალდაკვალ, ვატოპედი მთაწმიდის ერთ-ერთი მრავალრიცხოვანი მონასტერი (ზოგჯერ ყველაზე მრავალრიცხოვანი) ხდება. 1489 წლის მონაცემებით აქ მოღვაწეობს 330 მონაზონი. 1520 და 1560-61 წლებში ვატოპედში 271 მონაზონია, ხოლო XVI საუკუნის ბოლოს სულ – 320 მონაზონი. 1569 წელს თურქ-ოსმალთა ხელნაწერებში აღირიცხება 80 მონაზონი, რაც ეჭვს გარეშეა, რომ არ შეესაბამება სინამდვილეს.
XVI ს – 1830 წ.
XVI საუკუნის ეკონომიურ წინსვლას ჩამორჩება მონასტრის მცხოვრებთა რიცხობრივი ზრდა და XVIII საუკუნემდე რჩება სტაბილური. 1677 წლამდე მონასტერში 300 მონაზვნის მოღვაწეობა დასტურდება. ინგლისელი მოგზაური ჯ. ქოველი (J.Covel) კი გვატყობინებს, რომ 1677 წელს ვატოპედში 350 მონაზონი ცხოვრობს. რუს მოგზაურ ბარსკის (Barskij) მიხედვით კი 1744 წელს მხოლოდ 60 მონაზონი იყო. ამ უკანასკნელის მონაცემები უდავოდ არაზუსტია. თუმცა 1801 წელს ინგლისელი მოგზაურების პ. ჰანტისა (P.Hunt) და ჯ.დ. ქარლილის (J.D. Carlyle) გადმოცემით სავანეში 250 მონაზონი აღირიცხება. 1808 წლის ხელნაწერის მიხედვით ვატოპედის სავანე 234 წევრს ითვლის, ხოლო 1821 წლამდე ცოტა ადრე – 400-ს. ბუნებრივია, ვატოპედის სავანის ძმათა რაოდენობა შემცირდებოდა მაკედონიის აჯანყების მარცხის შედეგად, რამაც გამოიწვია მთაწმიდის ნაწილობრივი დაცარიელება, ცნობილია, რომ ამ ფაქტის შედეგად თურქული ჯარის შემოსვლას თან მოჰყვა უმძიმესი შედეგები (1823-1830 წლებში მთაწმიდაზე 1000-მდე მონაზონი მოღვაწეობდა).
1830 – XXს.
XVIII – XX საუკუნეებში ვატოპედის სავანის გაძლიერებისა და შესუსტების მონაცვლეობა აისახება მისი წევრების რაოდენობაზე. 1837 წელს ინგლისელ მოგზაურ რ. კურზონის (R.Curzon) მიხედვით ვატოპედის სავანეში მოღვაწეობს 300 მონაზონი, მაშინ როცა 1885 წლის უფრო დეტალური მონაცემებით 214 მონაზონია მოხსენიებული. წმიდა ანდრია პირველწოდებულის სკიტში (ეს სკიტი ეკუთვნის ვატოპედის წმიდა სავანეს) რუსი მონაზვნების მომრავლების შედეგად დაფიქსირდა მცხოვრებთა ყველაზე დიდი რაოდენობა (966 წევრი 1903 წელს), რაც გრძელდება XX ს-ის მე-2 ათწლეულამდე. შემდეგ პერიოდში მცხოვრებთა რაოდენობა მოულოდნელა მცირდება: 1928 წელს – 485, 1961 წელს – 127 და 1974 წელს – 70 მცხოვრები. 1990 წლიდან მონასტრის კინოვიურ (საერთო საცხოვრისის ცხოვრების წესის მიმდევარი) წესზე გადასვლის შემდეგ ვატოპედის სავანის საძმოს ზრდა განახლდა. დღევანდელი მდგომარეობით სავანეში მოღვაწეობს დაახლოებით 130 მონაზონი.
]]>