Warning: Use of undefined constant JWPLAYER_FILES_DIR - assumed 'JWPLAYER_FILES_DIR' (this will throw an Error in a future version of PHP) in /var/www/pemptousia.ge/wp-content/plugins/jw-player-plugin-for-wordpress/framework/LongTailFramework.php on line 230

Warning: Use of undefined constant JWPLAYER_PLUGIN_DIR - assumed 'JWPLAYER_PLUGIN_DIR' (this will throw an Error in a future version of PHP) in /var/www/pemptousia.ge/wp-content/plugins/jw-player-plugin-for-wordpress/framework/LongTailFramework.php on line 239

Warning: Use of undefined constant JWPLAYER_FILES_DIR - assumed 'JWPLAYER_FILES_DIR' (this will throw an Error in a future version of PHP) in /var/www/pemptousia.ge/wp-content/plugins/jw-player-plugin-for-wordpress/framework/LongTailFramework.php on line 222

Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /var/www/pemptousia.ge/wp-content/plugins/jw-player-plugin-for-wordpress/framework/LongTailFramework.php:230) in /var/www/pemptousia.ge/wp-includes/feed-rss2.php on line 8
საუბრები – PEMPTOUSIA https://www.pemptousia.ge Tue, 30 Jul 2019 07:59:01 +0000 en-US hourly 1 https://wordpress.org/?v=4.9.8 ერთობა ქრისტეში https://www.pemptousia.ge/2019/03/05/%e1%83%94%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9d%e1%83%91%e1%83%90-%e1%83%a5%e1%83%a0%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%a2%e1%83%94%e1%83%a8%e1%83%98/ https://www.pemptousia.ge/2019/03/05/%e1%83%94%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9d%e1%83%91%e1%83%90-%e1%83%a5%e1%83%a0%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%a2%e1%83%94%e1%83%a8%e1%83%98/#comments Tue, 05 Mar 2019 08:24:00 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51994 ვაგრძელებთ ლიმასოლის მიტრიპოლიტის მაღალყოვლადუსამღვდელოესი ათანასეს  საუბრების ციკლს. საუბრები არის აუდიო ფორმატის, გთავაზოვთ მის ბეჭდურ ვარიანტს.

ლიმასოლის მიტროპოლიტი,მეუფე ათანასე, აანალიზებს რა ბასილი დიდის წირვის ლოცვებს, საუბრობს სამყაროსა და ყოველივე შექმნილის მიმართ განცდილ პირობით სიყვარულზე და მას ადარებს შემოქმედის მიმართ არსებულ აბსოლუტურ სიყვარულსა და ნდობას.  ეხება ასევე ჩვენს პირადსა და ეთნიკურ თემებს, ხოლო ქორწინების დალოცვილ საიდუმლოზე საუბრისას აღნიშნავს, რომ გვმართებს ჩვენი ეკლესიის წიაღში უმწიკვლოდ და მოკრძალებით ცხოვრება, რის მაგალითსაც ჩვენ ქრისტეს სიყვარული გვაძლევს.

„ჩვენ გვქონდა საუბარი იმაზე, თუ რა მნიშვნელობა აქვს ღმრთაებრივ მსახურებას ჩვენი გარდაცვლილი ძმებისათვის და რომ ყველაზე დიდი საჩუქარი, რაც კი შეგვიძლია მივუძღვნათ გარდაცვლილებს, არის ღმრთაებრივი მსახურებისას აღვლენილი ლოცვა მათი სულების საცხონებლად. როდესაც ვამბობთ, რომ ვასრულებთ საღმრთო მსახურებას გარდაცვალებულთათვის და არა მარტო მათთვის, არამედ ცოცხალთათვისაც, ნიშნავს რომ ჩვენ უნდა გავიღოთ ის, რაც გაგვაჩნია, ანუ ჩვენი საკუთარი ჯილდო, საკუთარი ძღვენი.

მოგვიანებით როდესაც სრულდება საღმრთო ლიტურგია, კვერექსში ვამბობთ: „მშვიდობისათვის ყოვლისა სოფლისა, კეთილად დგომისათვის წმიდათა ღმრთისა ეკლესიათა და ყოველთა ერთობისათვის, ძმათა ჩუენთა მღვდელთა, მღვდელმონაზონთა და ყოველთა ქრისტეს მიერ ძმათა ჩუენთათვის უფლისა მიმართ ვილოცოთ“, რაც შემდეგს ნიშნავს: გევედრებით შენ, უფალო, მოიხსენო ყოველი მართლმადიდებელი ეპისკოპოსი, რომელიც სწორად ასწავლის შენს ჭეშმარიტების სიტყვას, ასევე – ყველა პატიოსანი მღვდელი, დიაკონი, ყველა სასულიერო პირი და ჩვენი ეკლესიის შეუდარებელი არმია. ანუ ღმრთაებრივი მსახურება სრულდება ეპისკოპოსების, მღვდლების, დიაკონებისა და მონაზვნებისათვის, მათი ერთიანობისა და სიმტკიცისათვის. ამ შემთხვევაში ეკლესიის ეს ერთიანობა, რომელიც ზუსტად ის ამოსავალი წერტილია, რაც ადასტურებს ეკლესიის ერთიანობას ქრისტესთან, არის ჭეშმარიტების გარანტია. შესაბამისად, ეკლესია, რომელსაც მიუხედავად იმისა, რომ სწამს ყოველივე ის, რასაც ასწავლის მართლმადიდებლური ეკლესია, თუმცა არ არის დაკავშირებული დანარჩენ მართლმადიდებლურ ეკლესიებთან, არის პრობლემური ეკლესია. ეს ეკლესია განხეთქილების ჩამომგდებია. ეს პრობლემა აქვთ ეგრედ წოდებულ „პალეოიმეროლოგიტებს“ (ბერძ. ძველ მესტილეებს), რომლებიც არსებობენ, როგორც კვიპროსზე, ისე – საბერძნეთში (სხვა შემთხვევაა ათონის წმინდა მთა, რასაც მოგვიანებით აგიხსნით). ისინი, რა თქმა უნდა, არიან მართლმადიდებელნი,  მიჰყვებიან მის დოგმებს, არ გააჩნიათ ერეტიკული დოგმები, თუმცა სამაგიეროდ სხვა პრობლემა აქვთ: ისინი მოსწყდნენ დედა ეკლესიას და ჩამოაყალიბეს თავიანთი ეკლესია, რადგან სწამთ, რომ ეკლესია კალენდრის გამო ან სხვა რაიმე მიზეზით, არის ერეტიკული, ამიტომაც ისინი მოსწყდნენ ეკლესიას.  შესაბამისად, ისინი განცალკევდნენ, გამოიწვიეს ერთგვარი განხეთქილება ეკლესიის წიაღში და დაშორდნენ მას. შეიძლება ითქვას, რომ ამ ადამიანებისათვის ეს მოვლენა ნელ-ნელა გარდაიქმნება ერთგვარ ერეტიკულ მდგომარეობად. ამიტომაც, ყოველი მოვლენა, ყოველი მოძრაობა, რაც კი სრულდება ეკლესიის წიაღში, უნდა იყოს აბსოლუტური თანხმობის ნაყოფი და სხვა ეკლესიებთან შეთანხმებული. სწორედ ეს არის ეკლესიის უსაფრთხოების გარანტია.  ყოველივე ზემოთ აღნიშნული უბრალო სიტყვებით რომ გადმოვცეთ, ასეთი სურათი გვექნება: მაგალითად ყველას აქ ვინც ვიმყოფებით, ვთქვათ 100-150 კაცს, გვაქვს პრობლემა ჩვენს ეპისკოპოსთან, ვაცხადებთ რომ ჩვენ არ გვსურს ეს ადამიანი მღვდელმთავრად და ვირჩევთ სხვა ეპისკოპოსს. შეიძლება მართალნიც ვართ, ეპისკოპოსთან ჩვენს განხეთქილებას რეალური საბაბი გააჩნია და ვქმნით ჩვენს საკუთარ პატარა ჯგუფს. თუკი ამ ჩვენს გუნდს, რომელიც შეიძლება სამართლიანიც კი გვეჩვენებოდეს, არ გააჩნია კავშირი სხვა მართლმადიდებლურ ეპარქიებთან, მაშინ არა აქვს მნიშვნელობა მართალნი ვართ თუ მტყუანი, რადგან ამ შემთხვევაში, ჩვენ უკვე ეკლესიის წიაღის გარეთ ვრჩებით და ჩვენი ჯგუფი განხეთქილების მიზეზი ხდება. მაშასადამე, ეკლესიის ერთიანობა ეს არის საიდუმლო კავშირი ყველა მართლმადიდებლურ ეპარქიებთან. ეპისკოპოსი არის ამოსავალი წერტილი ეკლესიის სხეულის ერთიანობისა. ეპისკოპოსების შემდეგ არიან მღვდლები, დიაკვნები, მონაზვნები, ანუ ყველა სასულიერო პირი. ამიტომაც ღმრთაებრივ მსახურებაში მოიხსენებიან ეპისკოპოსები. ჩვენ უნდა ვილოცოთ მათთვის, რადგან ეპისკოპოსები ჩვენი სულიერი მამები არიან. ნუ განვსჯით ადამიანებს მათი ადგილების მიხედვით. სხვაა ადამიანი და სხვაა ადგილი. ერთია ადამიანი, როგორც პიროვნება და სხვაა ეპისკოპოსის ადგილი. თუ იგი კარგი ადამიანია, ხომ კარგი. თუ ცუდია, მას კვლავ ვუსმენთ, ვემორჩილებით, როგორც ეპისკოპოსს და ვლოცულობთ მისთვის, რომ ღმერთმა უშველოს. თუკი ჩვენ ვიქნებით ღირსნი უფრო უკეთესი წინამძღოლისა, ღმერთი მოგვცემს უფრო უკეთესს მღვდელმთავარს. ხოლო თუკი ვიქნებით ღირსნი უფრო უარესისა, მაშინ მოგვცემს უფრო უარესს. როგორც ეპისკოპოსები, ისე მღვდლები ჩვენგან, ხალხისაგან გამოდიან, ისინი არ ჩამოდიან ზეციდან. ამიტომაც გვყვავს ზუსტად ისეთები, როგორსაც ვიმსახურებთ.

ამგვარად ვლოცულობთ ეპისკოპოსებისათვის, მღვდლებისათვის, დიაკვნებისათვის, ყოველი სასულიერო წოდების წარმომადგენელთათვის, ასევე – მგალობელთათვის, მედავითნეთათვის. ვლოცულობთ  მონაზვნებისთვის, რომელნიც ჩვენი ეკლესიის განსაკუთრებულ არმიას წარმოადგენენ, რადგან სრულიად უძღვნიან თავს უფალს, რის გამოც  მათ ანგელოზური არმია ეწოდებათ.

გარდა ამისა, საღმრთო მსახურებისას ვლოცულობთ მთელი სამყაროსათვის, უფლის მთელი შემოქმედებისათვის. იგულისხმება უფლის მიერ შექმნილი მთელი ქვეყნიერება, მთელი სამყარო. აი, უკვე ორი ათასი წელია, რაც ეკლესია ასრულებს ღმრთაებრივ მსახურებას, რომლის დროსაც ლოცულობს მთელი სამყაროსათვის, რადგან ის სამყაროს აღიქვამს, როგორც უფლის ქმნილებას, პატივს მიაგებს ღმრთის შემოქმედებას, უყვარს იგი, ეხმარება მას, ლოცულობს მისთვის, თუმცა მას არ ეთაყვანება. სწორედ ამაში მდგომარეობს დიდი სხვაობა. ეკლესია თაყვანს სცემს მის შემოქმედს, ანუ უფალს და არა მის ქმნილებას, ანუ სამყაროს. და რადგანაც უყვარს და თაყვანსა სცემს შემოქმედს, უყვარს და პატივს მიაგებს მის შემოქმედებასაც. ამიტომაც ლოცულობს მისთვის, თუმცაღა არ აღმერთებს სამყაროს. სხვანაირი დამოკიდებულება, როგორც სამყაროს, ისე ბუნების მიმართ, კერპთაყვანისმცემლობაა და ავადმყოფური სულიერი მდგომარეობის გამოხატულებას წარმოადგენს. როგორც მაგალითად გადაჭარბებული (არანორმალური) მზრუნველობა კატების, ძაღლების, ფრინველებისა თუ ხეების მიმართ. ჩვენ, ქრისტიან ადამიანებს, მიზნად გვაქვს ჩვენი განღმრთობა და არა თაყვანისცემა კატებისა თუ ძაღლებისა. ეს სულიერი ავადმყოფობაა და ცოდვაა. როდესაც ხედავ ადამიანს, რომელსაც ძაღლი ჩაუხუტებია და მას ელაპარაკება, ეს ნიშნავს რომ ამ ადამიანს ავადმყოფური დამოკიდებულება აქვს ამ ძაღლის მიმართ. სულიერების მხრიდან რომ მივუდგეთ, ეს ყველაფერი არ არის სწორი, ავადმყოფურია. რა თქმა უნდა, არ არის აკრძალული კატებისა და ძაღლების ყოლა, მაგრამ უნდა ვიცოდეთ, რომ ისინი ცხოველები არიან. უნდა ვიზრუნოთ მათზე: ვაჭამოთ, დასაძინებელი ადგილი მივუჩინოთ, მაგრამ არ უნდა დავამყაროთ პირადი კავშირები ძაღლთან. ძაღლისთვის სიყვარულის ახსნა, კოცნა, დიალოგის გამართვა, ჩვენი საიდუმლოების გამჟღავნება, მეგობრული კავშირის დამყარება და ა.შ. განა სწორია? ეს ხომ ავადმყოფური, არასწორი დამოკიდებულებაა. თუმცა მინდა იცოდეთ, რომ ეს ჩვენი ეპოქისათვის დამახასიათებელი მოვლენაა. მე ვიცნობდი ადამიანებს, მაგალითად მახსოვს ერთი ბავშვი საბერძნეთში, რომელიც თვრამეტი წლის იყო, ჭამდა თავის ძაღლთან ერთად, ეძინა თავის ძაღლთან ერთად, იმიტომ რომ მას არ ჰყავდა მეგობრები, არ ჰქონდა ურთიერთობა სხვა ადამიანებთან. როგორ გექნება პირადი ურთიერთობა სხვა ადამიანთან, როდესაც არ გაქვს ურთიერთობა ღმერთთან? თუკი განავითარებ პირად კავშირს ღმერთთან, მაშინ ადამიანებთანაც შეძლებ ურთიერთობას. ხოლო  როდესაც არა გვაქვს კავშირი ღმერთთან, მაშინ ადამიანებთანაც ვწყვეტთ ყოველგვარ ურთიერთობას. რადგანაც თანდათანობით ჩვენ გვაწუხებს ადამიანებთან ურთიერთობა. მაგალითად, ვფიქრობთ, რომ ვიღაცას ვუთხარით „გამარჯობა“, მან კი არ გვიპასუხა ან ვუთხარით „ღამე მშვიდობისა“ და არც კი შეგვიმჩნია. ზოგჯერ ასეც ხდება ხოლმე, გავივლი, ვხედავ ვინმე ნაცნობს, მაგრამ არ ვესალმები, რადგან არ მახსოვს, თუ ვინ არის. ის კი ბრაზდება. „როგორ, განა არ გახსოვარ?“ ხანდახან შუადღისას რა ვჭამე ისიც კი არ მახსოვს, როგორ უნდა მახსოვდეს ყველა ადამიანი? ჩვენ გვინდა, რომ ყველას ვახსოვდეთ ან ყველა გვაქცევდეს ყურადღებას. ვთქვათ ვინმე არ მოგვესალმა, ან ცოტა ცივად მოგვესალმა, ეს ყოველივე ხომ ბუნებრივია, რადგან ჩვენ ადამიანები ვართ. განა შესაძლებელია ყველა ადამიანს ერთნაირად მოექცე და ერთი და იგივე ყურადღება მიაქციო? ეს ხომ შეუძლებელია. ჩვენ ხომ არ ვართ ყოვლისშემძლენი, სრულყოფილები, ჩვენ არ შეგვიძლია ყველაფერი. ჩვენი ურთიერთობები, ჩვენი შესაძლებლობები შეზღუდულია. ქორწინებაშიც კი, ჩვენი ურთიერთობები შედარებითია, ის არ არის უპირობო (უცილობელი). შეუძლებელია მოითხოვო შენი ქმრისაგან ან ცოლისაგან, რომ გაღმერთებდეს, რომ მხოლოდ შენ უყვარდე და სხვა არაფერი ამქვეყნად. სიყვარულის ეს ავადმყოფური მტკიცებულებანი და დღის განმავლობაში ათასჯერ ახსნა, რომ მხოლოდ შენი თავი უყვარს და არაფერი სხვა, არ არის ნორმალური. ხანდახან ასეთი შემთხვევებიც არსებობს, როდესაც ცოლ-ქმარს პრობლემა ექმნება იმის გამო, რომ ერთ-ერთ მათგანს უყვარს ღმერთი. „ჩემზე მეტად გიყვარს ღმერთი? გაეთრიე მაშინ ჩემი ცხოვრებიდან“, შეიძლება ასეც უთხრას ქმარმა ცოლს ან ცოლმა ქმარს. ყოველივე ეს ფსიქიკურ ავადმყოფობას გავს. მსგავსი დამოკიდებულება შეიძლება გვქონდეს ჩვენი შვილების მიმართაც. გვინდა, რომ ისინი მხოლოდ ჩვენი საკუთრებანი იყვნენ და თუკი მათ ღმერთი ჩვენზე მეტად შეუყვარდებათ, ამას ვერ ვეგუებით. ან თუნდაც აქ, კვიპროსზე, თუკი რომელიმე ახალგაზრდა დაქორწინებას გადაწყვეტს, მაგრამ მისი დედა ამ ქორწინების წინააღმდეგია, დიდი აურზაური იწყება. ხშირია ისეთი შემთხვევებიც, როდესაც 30 წლის ბიჭები დაქორწინებას გადაწყვეტენ, მაგრამ დედას მათი არჩევანი არ მოსწონს და ისინიც მაშინვე უკან იხევენ. ეს ყველაფერი ავადმყოფურია და მიზეზი ამისა არის ის, რომ ჩვენ არ ვიცით, თუ რა არის ჭეშმარიტი სიყვარული, არ არსებობს იერარქია ჩვენს სიყვარულში. თუკი შევიყვარებთ ღმერთს უპირობოდ და გვეცოდინება, რომ ყველაფერი დანარჩენი პირობითია (შედარებითია), მაშინ ჩვენს შვილებსაც ისე შევიყვარებთ, როგორც გვმართებს. მშობლების გადაჭარბებული სიყვარული შვილების მიმართ ღუპავს შვილებს, ხოლო მშობლებს ავადმყოფებად აქცევს. უპირობო სიყვარულიც ბადებს პრობლემებს. ზოგჯერ ადამიანები გადაჭარბებული სიყვარულისგან არანორმალურად იქცევიან.  ასეთი სიყვარული ხშირად ქორწინებაში ეჭვიანობის საფუძველი ხდება. მერე იწყება: „რატომ შეხედე მას“, „რატომ გაიხედე იქით“, „რატომ უთხარი მას გამარჯობა ღიმილით“. ყოველივე ეს უცნაურია და ავადმყოფური, თუმცა მათი გამომწვევი ერთგვარი სიყვარულია, რომელიც არ არის ჯანსაღი, ხოლო არაჯანსაღი სიყვარული იქცევა ხოლმე ეჭვიანობად. ეჭვიანობა კი თავისთავად უგუნურია, რომელიც ჩვენ გვახელებს და არანორმალურებად გვაქცევს. შეიძლება სრულიად უბრალო მიზეზის გამო გავღიზიანდეთ და ჩხუბი დავიწყოთ. ძალიან ბუნებრივია, რომ ყველა ეს უგუნურება დაატყდეს თავს ადამიანს, როდესაც რაღაც ისე არ ხდება, როგორც უნდა იყოს. მაგალითად, ავიღოთ რაიმე მანქანა, რომელიც მწყობრიდანაა გამოსული, ესე იგი, მასში რაღაც არ მუშაობს ისე, როგორც უნდა იმუშაოს, რაღაც მოიშალა, რომელიმე ნაწილი მწყობრიდან გამოვიდა. ასევეა ადამიანშიც, როდესაც რაიმე უგუნური საქციელი იჩენს ჩვენში თავს, ნიშნავს რომ ღმერთთან ჩვენს სულიერ კავშირში რაღაც დაირღვა. ხოლო თუკი, უფლის მიმართ გვექნება უპირობო სიყვარული, მაშინ ჩვენთვის სრულიად ნათელი გახდება თუ რა დამოკიდებულებაში უნდა ვიყოთ დანარჩენ ადამიანებთან.

როგორც უკვე აღვნიშნეთ, ეკლესია ღმრთაებრივი მსახურებისას აღავლენს ლოცვას მთელი სამყაროსათვის, მთელი შესაქმისათვის და ამგვარად ეკლესიას სარგებელი მოაქვს მთელი ქვეყნიერებისათვის. ხოლო ჩვენ, რომლებიც ვესწრებით ამ მსახურებას, ავტომატურად ვხდებით გლობალური ქველმოქმედები (სიკეთის მქმნელები). ვლოცულობთ და ვხდებით საღმრთო მსახურების თანამონაწილენი. შეიძლება ზოგიერთის თვალში ეს არაფერს ნიშნავს, მაგრამ ეკლესიის გამოცდილებამ აჩვენა, თუ რა ძალა გააჩნია ამ ევქარისტიას (ზიარებას). ასეულობით წლის გამოცდილებამ დაამტკიცა, რომ საღრთო ლიტურგიას დიდი ძალა აქვს, როგორც გარდაცვალებულთათვის, ისე – ცოცხლებისათვის.

ღმრთაებრივი მსახურება სრულდება ასევე იესო ქრისტეს ეკლესიისათვის, ანუ ყველა ეკლესიისათვის, რომელიც არის წმიდა, სამოციქულო და კათოლიკე. ჩვენი ეკლესია არის კათოლიკე, თუმცა დღეს სიტყვა კათოლიკურში იგულისხმება რომაულ-კათოლიკური ეკლესია, მაგრამ სინამდვილეში სწორედ ჩვენი, ანუ მართლმადიდებლური ეკლესიაა კათოლიკე (მომდინარეობს ბერძნული სიტყვისაგან „კათოლიკოს“ და ნიშნავს „საერთოს“).

[გაგრძელება]

]]> https://www.pemptousia.ge/2019/03/05/%e1%83%94%e1%83%a0%e1%83%97%e1%83%9d%e1%83%91%e1%83%90-%e1%83%a5%e1%83%a0%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%a2%e1%83%94%e1%83%a8%e1%83%98/feed/ 2253 “სიწმიდე ეგე თქუენი“ https://www.pemptousia.ge/2018/11/20/51968/ https://www.pemptousia.ge/2018/11/20/51968/#comments Tue, 20 Nov 2018 08:34:17 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51968 ვაგრძელებთ ვატოპედის წმიდა და დიდი სავანის წინამძღვრის არქიმანდრიტი ეფრემის საუბარს, რომელიც განხორციელდა 2018 წლის 10 ოქტომბერს წმ. დიმიტრის მუნიციპალიტეტში მდებარე წმიდა დიმიტრის სახელობის ტაძარში გამართულ „დიმიტრია 2018“-ის საზეიმო ღონისძიების ფარგლებში. წინამდებარე სტატია იხილეთ აქ.

მონაზვნები უარყოფენ ამქვეყნიურ ცხოვრებას, თუმცა ისინი არ უარყოფენ ადამიანურ ბუნებას. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. ამიტომაცაა, რომ ჩვენ მივდივართ მონასტრებში, რათა სარგებელი ვნახოთ, რაიმე შევიძინოთ, მივდივართ, რათა მოვისმინოთ, რათა რაიმე ვისწავლოთ. ორი თვის წინ ერთი ახალგაზრდა შემხვდა, რომელმაც მითხრა, რომ შვიდი წელიწადია, რაც ათონის წმიდა მთაზე ეკონომიკური მიზეზების გამო მოდის. მაგრამ ერთხელ აქ შევხვდი ერთ მონაზონს, რომელმაც ჩემზე დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა და რაღაც ისეთი მითხრა, რაც დღესაც კი მახსოვსო. ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ გვახსოვდეს მონაზვნის, ბერის, ღერონდას, სულიერი მოძღვრის, ჩვენი წმიდანების სიტყვები. რატომ ვკითხულობთ დღესაც წმიდანების სიტყვებს? იმისათვის, რომ აღენთოს ჩვენი გულები, რომ ვესწრაფოთ სულიერი ცხოვრების გზას. რომ ვესწრაფოდეთ უფალს. როდის ძლიერდება ჩვენში უფლისადმი მისწრაფება? როდესაც იზრდება ჩვენში უფლის მადლი, როდესაც ადამიანი ეზიარება უფლის მადლს. წმინდა ისააკი, რომლის ხსენების დღეც ვიზეიმეთ, განსაკუთრებულად ამახვილებს ყურადღებას სწორედ ამ მისწრაფებაზე.  როდესაც იმედი გაქვს უფლის, გზას არ ასცდები.  ერთი შეხედვით, სწორედ ასეთი პაწაწინა რაღაცეები არის ხოლმე ძალიან მნიშვნელოვანი. სამწუხაროდ, დღეს ადამიანები ყოველივე ამას უგულებელყოფენ. მათ არ გააჩნიათ განწყობა ბრძოლისათვის, რათა მიაღწიონ სულიწმიდის გამოცდილებას. მინდა იცოდეთ, რომ როდესაც ადამიანის სული, თუნდაც მხოლოდ ერთხელ, ეზიარება უფლის მადლს, ეს მას გაჰყვება მთელი სიცოცხლის მანძილზე. აი, ასეთი მნიშვნელოვანი რამ გახლავთ ეს მოვლენა ადამიანის სულისთვის. ამიტომაც, ჩემო ძმებო, ჩვენმა უფალმა იესო ქრისტემ თქვა: იყავით წმიდანნი, იყავით სრულყოფილნი, რადგანაც თქვენი მამის ხატად ხართ შექმნილნი. ყოველივე ეს არ არის მხოლოდ უფლის სურვილი, არამედ მისი მცნებებია. რაც იმას ნიშნავს, რომ ამის მიღწევა შესაძლებელია. ეს გამოცადეს ჩვენმა წმიდანებმა, ეს გადმოგვცეს ჩვენ, ჩვენ ამას ვიცავთ და სწორედ ესაა, რაც უნდა გვწადდეს. უფლის მადლი იგივე მშობელი დედაა. როდესაც მოვდივართ აქ, ეკლესიაში, ვლოცულობთ, ვიწყებთ ფეხის ადგმას ბავშვებივით, იგი ნელ-ნელა გვაზიარებს მას, ისევე როგორც მასწავლებელი თავის პატარა მოწაფეებს. შემდეგ გვაძლევს საშუალებას, რომ გავაცნობიეროთ ჩვენი ცოდვილიანობა. ამის მერე უკვე გვაძლევს სინანულს ჩვენი საკუთარი ცოდვების გამო. სინანული – ეს დიდი ამბავია. ადამიანი აცნობიერებს თავის ცოდვიანობას და ამის გამო იწყებს გლოვას, სინანულს. იგი იწყებს ტირილს. როდესაც სულიერი ადამიანი ტირის, იგი არ ტირის სევდის, იგი არ ტირის მელანქოლიის, იგი არ ტირის ნერვული შოკის გამო, არამედ იგი ტირის ღმრთაებრივი ვნების გამო. ამიტომაც ეს ტირილი საბოლოოდ მას ანიჭებს სიხარულს. და მაშინ, როდესაც ადამიანი იწყებს ტირილს, იმავდროულად იწყებს გლოვასაც. მას ეს ტირილი ანიჭებს გამბედაობას, რომელიც თანდათან კმაყოფილებასა და ბედნიერებაში გადაიზრდება. ამის შემდეგ კი, მას ეწვევა რწმენის ერთგვარი დამაჯერებლობა. იგი იგრძნობს, რომ არსებობს ერთგვარი სტაბილურობა. და მაშინ, როგორც ეს ნათქვამია ღერონდიკონშიც, თუნდაც შეერწყას მიწა ზეცას, მებრძოლი მონაზონი მაინც მუდმივ სიმშვიდეში იქნება. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მონაზონს და ასევე ნებისმიერ ადამიანს, ვინც კი განდეგილად ცხოვრობს, ჰქონდეს მუდმივი სიმშვიდე. სიმშვიდე არ ნიშნავს ბრძოლის არარსებობას, სიმშვიდე ნიშნავს ადამიანის გულში იესო ქრისტეს არსებობას. ამიტომაც ამბობს პავლე მოციქული: იესო არის ჩემს სიმშვიდეში. ჩემო ძმებო, ყოველივე ამის მიღება ჩვენ შეგვიძლია ეკლესიის წიაღში. შემდეგ კი ნელ-ნელა ჩვენ მივაღწევთ სრულყოფილებას. და ასევე ნელ-ნელა ვეზიარებით საუკუნო ცხოვრებას. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. სხვაგანაც მითქვამს და თქვენც მოგიყვებით, რომ როდესაც ცოცხალი იყო ჩვენი ღერონდა იოსებ ვატოპედელი, მივდიოდი და ვნახულობდი ხოლმე მას. ვეკითხებოდი: როგორ ხართ ღერონდა? ის კი ასე მპასუხობდა: ველოდები მატარებელს, შვილო ჩემო, მაგრამ ის არ მოდის. და გეუბნებით გულწრფელად, რომ პირველად ვნახე ადამიანი, რომელსაც სწადდა სიკვდილი. მას სწადდა სიკვდილი, არა იმიტომ, რომ იმყოფებოდა უიმედო მდგომარეობაში, როგორც ეს ხშირად ხდება ხოლმე. მას სურდა სიკვდილი ღმრთაებრივი წადილით. და რატომ? რადგანაც მის წიაღში არსებობდა საუკუნო, მარადიული სიცოცხლე. რას ნიშნავს ჭეშმარიტი ღმერთის, უფალი იესო ქრისტეს, შეცნობა? იგულისხმება არა გონებრივი შეცნობა, არამედ – ემპირიული შეცნობა. ჩემს საუბარს აღარ გავაგრძელებ. აღვნიშნავ მხოლოდ, რომ აუცილებელია მივაქციოთ ყურადღება ჩვენს ცხოვრებას ეკლესიის შიგნით, რათა ჩვენი ცხოვრება იყოს, როგორც ამბობენ წმიდა მამები,  დალოცვილი სულიერი მამის მიერ. აუცილებელია ხშირად ვაბარებდეთ სულიერ ახსარებას. აუცილებელია, რომ გვქონდეს სულიერი კავშირები იმ ადამიანებთან, რომლებიც განასახიერებენ ღვთრის ნებას, ანუ სულიერ მამებთან. აუცილებელია გაგვაჩნდეს დიდი სიყვარული ეკლესიის საიდუმლოებათა მიმართ, განსაკუთრებით კი, საღმრთო მსახურებათა მიმართ. აუცილებელია, გამუდმებით გვქონდეს კავშირი უფალთან, უფლის მადლთან. და ზუსტად ისე, როგორც ჩვენმა უფალმა თქვა: „აჰა ეგერა სასუფეველი ღმრთისაჲ შორის თქუენსა არს“ (ლუკა 17, 21). რა არის სასუფეველი ღმრთისაი? ეს არის სასუფევლის არსებობა  ჩვენს გულში. სწორედ ეს არის სასუფეველი ღმრთისაი. მართლმადიდებლურ ეკლესიას არ გააჩნია რაიმე ფანტაზიები, არ გააჩნია სხვადასხვა ჰიპოთეზური (სავარაუდო) მიზეზები, არა აქვს კავშირი ფილოსოფიასთან, თუმცა მას შეუძლია დაუსრულებელი ადამიანი აქციოს დასრულებულ, სრულყოფილ ადამიანად. და მაშინ ადამიანი ხდება თანამონაწილე ღმრთაებრივი მადლისა, თანამონაწილე სულიერი ცხოვრებისა. ამასწინათ ერთი ადამიანი შემხვდა. მითხრა, რომ იგი სრულებითაც არ მოიხიბლა ათონის მთით. ჰო, მართალია, რომ მონაზვნები უამრავ საქმეს აკეთებენ და ა.შ. ვუთხარი, რომ ნება შენია. გსურდა აქ მოსვლა და ჩვენც დაგპატიჟეთ, გაგიმასპინძლდით და ახლა როგორც გინდა, ისე თქვი. წასვლისას მან მითხრა, ვერ ამიხსნია, მაგრამ არ შემიძლია არ აღვნიშნო ის სინათლე, რომელიც ზოგიერთ მონაზონს აფენია სახეზე. აი, ამას ვერ დავმალავ, ამას ვაღიარებ. მივუგე, რომ რახან ეს შეგიმჩნევია, ესე იგი, რაღაც სარგებელი მაინც გიპოვნია. და მართლაც, უფლის მადლი არ იფარება, ის ჩანს სახეზე. მახსოვს ჩემს სოფელში ცხოვრობდა ერთი მოხუცებული ქალი, რომელიც ძალიან ღმრთისმოსავი იყო. იგი ღამით რამდენიმე საათის განმავლობაში ლოცულობდა. და მახსოვს, პატარაობიდან მოყოლებული, ვიდრე სტუდენტობამდე,  რომ ამ ქალს  ყოველთვის განათებული სახე ჰქონდა. მე მომწონდა მისი ყურება, გამუდმებით ყურადღებას ვაქცევდი. და ამ სანახაობით მე სარგებელს ვიღებდი. ერთხელ წავიკითხე ღერონდიკონში, რომ აბბა ანტონთან მივიდნენ მონაზვნები. აბბა ანტონმა ყველაზე მდუმარედ მყოფს ჰკითხა, რამე კითხვა ხომ არ გაქვსო ჩემთან? ამ მდუმარე მონაზონმა კი მიუგო: მამაო, ჩემთვის ისიც კმარა, რომ გხედავთ და ამით სარგებელს ვიღებ. სწორედ ეს არის ღმრთის კაცთა (ადამიანთა) საიდუმლო გამოჩენა. ეს არის საიდუმლო იმ ადამიანთა, რომლებიც ეზიარებიან სიწმინდეს. დიდი მადლობა!“.

 

]]> https://www.pemptousia.ge/2018/11/20/51968/feed/ 2741 „რამეთუ ესე არს ნებაჲ ღმრთისაჲ“ https://www.pemptousia.ge/2018/11/17/%e1%83%a0%e1%83%90%e1%83%9b%e1%83%94%e1%83%97%e1%83%a3-%e1%83%94%e1%83%a1%e1%83%94-%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%a1-%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%90%e1%83%b2-%e1%83%a6%e1%83%9b%e1%83%a0/ https://www.pemptousia.ge/2018/11/17/%e1%83%a0%e1%83%90%e1%83%9b%e1%83%94%e1%83%97%e1%83%a3-%e1%83%94%e1%83%a1%e1%83%94-%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%a1-%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%90%e1%83%b2-%e1%83%a6%e1%83%9b%e1%83%a0/#comments Sat, 17 Nov 2018 08:27:37 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51967 ძვირფასო მკითხველო, ვაგრძელებთ საუბრების თემას და გთავაზობთ ვატოპედის წმიდა და დიდი სავანის წინამძღვრის, ბერი ეფრემის საუბარს თემაზე: „რამეთუ ესე არს ნებაჲ ღმრთისაჲ, სიწმიდე ეგე თქუენი“ (I თესალონიკელთა მიმართ, 4.3.). წინამდებარე საუბარი განხორციელდა 2018 წლის 10 ოქტომბერს წმ. დიმიტრის მუნიციპალიტეტში მდებარე წმიდა დიმიტრის სახელობის ტაძარში, სადაც „დიმიტრია 2018“-ის ფარგლებში გაიმართა  საზეიმო ღონისძიება.

„ვფიქრობ, რომ ყოველ ჩვენგანს აინტერესებს სიმწინდის თემა. ამასთან დაკავშირებით, ერთ შემთხვევას გავიხსენებ. რამდენიმე ხნის წინ მონასტერში მოვიდნენ ლიცეუმის მოსწავლეები. მათმა ხელმძღვანელმა მთხოვა, რომ ბავშვებისთვის ერთი-ორი სიტყვა მეთქვა. რამდენიმე კითხვა დავუსვი მათ და ჩემთვის ცნობილი გახდა, რომ ისინი არისტოკრატული ოჯახებიდან იყვნენ. რადგანაც უკვე სწავლის ბოლო საფეხურზე იმყოფებოდნენ, გამოვკითხე, თუ რას აპირებდნენ მომავალში. ერთმა მითხრა, რომ აპირებდა საინჟინროზე ჩაბარებას, მეორემ – სამედიცინოზე, მესამემ –  ელექტრომექანიკურზე და ა.შ. ერთ-ერთმა მათგანმა განმიცხადა, რომ ჯერ არ აურჩევია, თუ რას დააპირებს მომავალში. მე კი ვუთხარი: -მოდი, შენ გახდი წმიდანი. ბავშვები ამ სიტყვებზე შოკში ჩავარდნენ. თვითონ ამ მოსწავლეს ძალიან გაუკვირდა, როგორ გავხდებიო მე წმიდანი? სხვებმა კი სიცილი დააყარეს. ამ შემთხვევამ საშუალება მომცა, მათთან მესაუბრა წმიდანობაზე. სამწუხაროდ, დღეს ადამიანები ვერ აცნობიერებენ, რომ ადამიანის წმიდანობის (სიწმიდის) თემა ეს რეალურად არის უფლის ნება ყველა ადამიანის მიმართ, რომელიც ღმრთის ხატადაა შექმნილი.  სამწუხაროდ დღეს, დასავლეთის გავლენით, რომელიც არსებობს, დასავლური სტილის, ევროპული სტილის გავლენით, ადამიანებისთვის წმიდანობა არ არის არც მიზანი, არც დანიშნულება. ადამიანებს სრულიად არ აინტერესებთ და არც არიან დაკავებულნი წმიდანობისა და სიწმიდის თემით.  ამჟამად, ადამიანის უპირველესი მიზანი რა არის? ეს არის, რომ მან ისწავლოს, რომ აიღოს დიპლომი, თუმცა დასავლეთისთვის არც დიპლომია დიდად მნიშვნელოვანი. მნიშვნელოვანია მხოლოდ მაგისტრის დიპლომი, თუმცა ბოლო დროს ისეთი ტენდენციაც ჩანს, რომ თუ არ დაამთავრებ დოქტორანტურას და არ დაიცავ დისერტაციას, არ ითვლები განათლებულ ადამიანად. მას შემდეგ კი, რაც დაიცავ დისერტაციას და გახდები დოქტორი, უნდა ეცადო, რომ იმუშაო ცოტა, რომ გქონდეს ბევრი შვებულება და დასვენების დღე და როცა გახდები ორმოცდახუთი წლის, შეგიძლია დაქორწინდე კიდეც. ამჟამად ეს არის ცხოვრების დასავლური სტილი. სამწუხაროდ, ჩვენს თანამედროვეობაში არსებული დასავლური კულტურა არანაირ კავშირში არ არის სულიერებასთან. სულიერებას უკავშირებენ, მაგალითად რომელიღაც მომღერალს, მხატვარს, ფილოსოფოსს და ა.შ. ხანდახან ათონის წმიდა მთაზეც მოდიან ეს ადამიანები და ხშირად ასე მაცნობენ ხოლმე მათ თავს: – ეს გახლავთ სულიერი ადამიანი. ზოგჯერ ირონიულიც ვარ ხოლმე მათ მიმართ და ასე ვპასუხობ: – როგორ არის სულიერი ადამიანი, სულიწმიდა აქვს? მინდა ვთქვა, რომ ხელოვნება, მაგალითად, სიმღერა, თეატრის თემა, რაც ძალიან კარგად იცით, და ა.შ. დღეს მიჩნეულია სულიერებად. ჩვენს თანამედროვეობაში, თუკი სცენარისტს სურს, რომ წარმატებას მიაღწიოს, ის აუცილებლად უნდა იყოს ირონიული. წინათ მაგალითად, კინოს ან რომელიმე ხელოვნების ნიმუშს ჰქონდა ერთგვარი მესიჯი, რაც იდეალური უნდა ყოფილიყო. ხელოვნება ატარებდა ეთიკურ სწავლებას, ზოგჯერ სულიერ სწავლებაც კი. დღეს ეს ყველაფერი დავიწყებას მიეცა. რატომ, როგორ ფიქრობთ? ჩემი აზრით, იმიტომ, რომ ჩვენ დავივიწყეთ ადამიანის სულიერი იპოსტასი. ერთხელ, როდესაც ახალგაზრდა მონაზონი ვიყავი, წავედი მამა პაისთან. მან კი ასეთი რამ მკითხა: – იცი, ვინ არის სრულყოფილი ადამიანი? მე არ ველოდებოდი ასეთ კითხვას და ვერაფერი ვუპასუხე. დავიბენი. ცოტა ხანს ჩუმად ვიყავით, მერე კი ჩემი უხერხული მდგომარეობიდან გამოყვანის მიზნით, მან მომიგო: -წმიდანი. წმიდანი არის სრულყოფილი ადამიანი. რატომ? იმიტომ, რომ ადამიანი, ვინც იღებს სულიწმიდის მადლს, ადამიანი, რომელსაც სურს, რომ მიბაძოს (დაემსგავსოს) უფალ იესო ქრისტეს, ადამიანი, ვინც თავისი შინაგანი სრულყოფილებისათვის  იღწვის, არის სწორედ სრულყოფილი ადამიანი. რატომ მოვდივართ ეკლესიაში? განა, იმისათვის, რომ სიცხისაგან დავიხუთოთ? ან ნაცნობები ვნახოთ და მათ გამოველაპარაკოთ? რა თქმა უნდა, არა. ამის მიზეზი არის ძალიან მნიშვნელოვანი. ძალიან ამაღლებული და ამაღელვებელი. ეკლესიაში მოვდივართ სწორედ იმიტომ, რომ ეკლესია ეს არის ერთგვარი საავადმყოფო და ყველა ჩვენგანს გვჭირდება მკურნალობა. ეს არის ადგილი, სადაც ხდება ჩვენი განკურნება. რით განსხვავდება იგი სხვა საავადმყოფოებისაგან. არსებობს ერთი დიდი განსხვავება. და ეს არის შემდეგი: მომაკვდავ ადამიანსაც კი გააჩნია ამ საავადმყოფოში გადარჩენის იმედი. სწორედ ამიტომაც, ჩემო ძმებო, მოვდივართ აქ. და მოვდივართ იმისათვის, რომ განვიკურნოთ. როგორ განვიკურნებით? განვიკურნებით ლოცვით. ალბათ იკითხავთ, განა ვერ ვილოცებთ ჩვენ-ჩვენს სახლებში? რა თქმა უნდა, სახლებშიც შეგვიძლია ლოცვა, მაგრამ აქ სრულდება სწორედ ღმრთაებრივი მსახურების საიდუმლო, რომელიც შეუძლებელია მოხდეს ჩვენს სახლებში. ჩვენ აქ ვხდებით ამ საღმრთო საიდუმლოს თანამონაწილეები. სწორედ აქ ვეზიარებით უფლის განსაკუთრებულ მადლს, ვიღებთ რა ქრისტეს  სისხლსა და ხორცს. ეს დიდი მოვლენაა. ამიტომაც, ჩემო ძმებო, სწორედ ეს უნდა იქცეს ჩვენი ცხოვრების მიზანი, რომ არ დავრჩეთ უფლის მადლის გარეშე. სწორედ მაშინ იგებს ადამიანი, თუ სინამდვილეში რა არის ადამიანი, როცა მასში დაივანებს უფლის მადლი.

მახსენდება ღერონდა იოსებ ვატოპედელი, რომელიც უამრავ შეკრებას გვიწყობდა ხოლმე. იგი ხშირად გვეხმარებოდა იმის გაგებაში, თუ რა არის ადამიანი დაცემის შემდეგ, რა იყო ადამიანი დაცემამდე და რად შეუძლია იქცეს ადამიანს განკაცებულ უფალთან დაკავშირების შემდეგ. ეს დიდი ამბავია, რომ იცოდეს ადამიანმა, თუ ვინ იყო ის, ვინ არის და ვინ შეიძლება გახდეს. ამიტომაც მნიშვნელოვანია, ჩემო ძმებო, რომ გვქონდეს ისეთი ცხოვრება, რომ ჩვენში გაბატონდეს ღმრთის მადლი. იცით ალბათ, რომ ეკლესია ეს არის საგანძური, ეს არის ძღვენი. ეკლესია ეს სულიწმიდის გამოცდილებაა. ეს დიდი ამბავია. სწორედ ეკლესიის წიაღში ვიღებთ ჩვენ ამ დიდ საგანძურს, როდესაც ვეზიარებით უფლის სისხლსა და ხორცს. წმიდა მამები სწორედ ამაზე ამახვილებდნენ ყურადღებას. კონკრეტულად კი, ღმრთით შთაგონებულ შეგრძნებაზე. სწორედ ამას უნდა ვცდილობდეთ ჩვენ ქრისტიანები, რომ გვქონდეს ეს იდიომატური ზიარება. ხედავთ, რომ დავითი იყო ასკეტიც, ისიქასტიც და ასევე მეფეც? ეს ასეა, ეზიარეთ და ნახეთ, რომ იესო ქრისტე არის უფალი ღმერთი ჩვენი. ზიარება ეს უდიდესი მოვლენაა. ეს დიდი ამბავია, რადგან ის საშუალებას გვაძლევს, რომ უფალთან გვქონდეს განუწყვეტელი კავშირი. სწორედ ასეთ შემთხვევაში ვაცნობიერებთ, რომ ადამიანი სულიერი ქმნილებაა. ჩვენ ბერებს, ჩვენი მდგომარეობიდან გამომდინარე ბევრ ადამიანთან გვიწევს შეხვედრა. ვხვდებით, როგორც უბრალო ადამიანებს, ისე – მაღალ სოციალურ საფეხურზე მდგომთ. ვხედავთ, რომ ისინი, ვინც წარმატებულნი არიან ცხოვრებაში და ვისაც ერთგვარი სოციალური ან პროფესიული მდგომარეობა გააჩნიათ,  მაინც არ არიან ისეთი ადამიანები, რომლებიც ღმრთის წინაშე სწორად ცხოვრობენ. მათ რაღაც აკლიათ. არ არიან ბედნიერები. არ არიან მოსვენებულნი. აკლიათ სიმშვიდე. ხოლო იმისათვის, რომ ადამიანმა მოიპოვოს სიმშვიდე, იგი უნდა იყოს მოსვენებული. ხოლო მოსვენებულია მაშინ, თუკი იგი ცხოვრობს უფლის მცნებების მიხედვით. ამიტომაც მაქსიმე აღმსარებელი ნათლად და გასაგებად ამბობს, რომ უნდა დავიცვათ იესო ქრისტეს მცნებანი. თუმცა არა როგორც სხვადასხვა მცნებებისა და წესების ერთგვარი კოდექსი, არამედ როგორც მისტიკური გზა. რა ხდება, როდესაც ადამიანი იცავს ქრისტეს მცნებებს? იგი პოულობს მისტიკურ და დაფარულ იესო ქრისტეს ამ მცნებებში. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. მაშასადამე, როდესაც ვიცავ იესოს მცნებებს, ვპოულობ ქრისტეს. ხოლო როდესაც ვპოულობ ქრისტეს, მას ვგრძნობ. როდესაც ვპოულობ იესო ქრისტეს,  ჩემში რაღაც იწყებს ლღვობას, დნობას. სწორედ ამ მომენტიდან იწყებს ადამიანი თავისი ცოდვიანობის გაცნობიერებას. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ადამიანს შეეძლოს თავისი ცოდვიანობის გაცნობიერება. როდესაც იესომ პეტრე მოციქულს უთხრა: წადი და გადააგდე ბადე ზღვის სიღრმეში და დაიჭერ თევზს. მან უპასუხა: უფალო, ვიყავით, მაგრამ ვერაფერი დავიჭირეთ, ხელცარიელები დავბრუნდით უკან. მაშინ იესომ მიუგო: წადი, გააფუჭე ბადე და ხელახლა გადააგდე. მართლაც გააფუჭებს პეტრე ბადეს და ხელახლა გავა ზღვაში, სადაც უამრავ თევზს დაიჭერს. რას ეუბნება მაშინ პეტრე იესოს? ეუბნება შემდეგ სიტყვებს: უფალო, განვედ ჩემგან, რადგან მე ცოდვილი ვარ. წმიდა ნიკოდიმოს მთაწმიდელი და სხვა წმიდანები ამ პასაჟს მეტაფორულად განმარტავენ: როგორც კი ადამიანის გულში უფლის მადლის ნაყოფი დაისადგურებს, იგი აცნობიერებს თავის ცოდვიანობას. ამ შემთხვევაში, თევზები სიმბოლურად სწორედ ღმრთიური მადლის ნაყოფს ასახავენ და ეს მადლი პეტრეს თავმდაბლობისა და მორჩილების გამოხატვის შედეგად ეწვია, როდესაც იგი დაემორჩილა უფალს და შეასრულა მისი სიტყვა.  ეს დიდი ამბავია, როდესაც ადამიანი არა ფილოსოფიური, არა სოციალური ან თავაზიანი გზით აცნობიერებს, რომ ცოდვილია, არამედ ამას შეიგრძნობს და აცნობიერებს. ადამიანი, რომელიც ხვდება თავის ცოდვიანობას, არასოდეს ვარდება სასოწარკვეთილებაში, მას არასოდეს ეწურება იმედი. ამიტომაც, ჩემო ძმებო, სულიერი ცხოვრება ეს არის ხელოვნებათა ხელოვნება და მეცნიერებათა მეცნიერება. ასე უწოდეს მას წმიდა მამებმა.  შესაბამისად, ნუ დავივიწყებთ, ნუ უგულებელვყობთ მას, რადგანაც ეს უგულებელყოფა ყველა ჩვენგანს გაანადგურებს. მახსოვს, როდესაც ჩვენი ღერონდა გვესაუბრებოდა ნეტარ იოსებ ისიქასტზე, უდიდეს ასკეტზე, რომელიც უცქერდა ზოგიერთ მონაზონს, თუ როგორ ადიოდა ის სულიერების გზაზე, თუმცა რაღაც მომენტში ძირს ეცემოდა და უკვირდა, თუ რატომ, რა მიზეზით ხდებოდა ასე? ამ მონაზვნებს სწორედ უგულებელყოფა ებრძოდა. ამიტომაც ხედავთ, რომ მამები, როგორც ფილოსოფოსები (როდესაც ვამბობ სიტყვა „ფილოსოფოსს“, ვგულისხმობ „ფილოსოფიის მოყვარულს“), იძახდნენ, რომ სწორედ ქრისტეა ის, ვინც ჩვენ გვეხმარება. სწორედ უგულებელყოფისაგან თავის დასაცავად არის, რომ მონასტრებში არსებობს ერთგვარი პროგრამა. ძალიან მნიშვნელოვანია, როცა ადამიანს გააჩნია პროგრამა. ამას ვამბობ თქვენ საყურადღებოდაც, ვინც ერში იმყოფებით. ჩვენ მონაზვნებს არ გვაქვს სხვა სახარება და თქვენ, ვინც ერში ცხოვრობთ, სხვა იმქვეყნიური. ასე არ არის? ჩვენ ყველა ერთი ჯგუფი ვართ ადამიანებისა, რომელთაც გვსურს რომ გვიყვარდეს იესო ქრისტე. ამინ!

[გაგრძელდება]

]]> https://www.pemptousia.ge/2018/11/17/%e1%83%a0%e1%83%90%e1%83%9b%e1%83%94%e1%83%97%e1%83%a3-%e1%83%94%e1%83%a1%e1%83%94-%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%a1-%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%90%e1%83%b2-%e1%83%a6%e1%83%9b%e1%83%a0/feed/ 2888 როგორ ვებრძოლოთ ვნებებს? https://www.pemptousia.ge/2018/08/29/%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%92%e1%83%9d%e1%83%a0-%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a0%e1%83%ab%e1%83%9d%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%97-%e1%83%95%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a1/ https://www.pemptousia.ge/2018/08/29/%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%92%e1%83%9d%e1%83%a0-%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a0%e1%83%ab%e1%83%9d%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%97-%e1%83%95%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a1/#comments Wed, 29 Aug 2018 09:21:23 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51863 ლიმასოლის მიტროპოლიტი, მეუფე ათანასე აღწერს იმ სულიერ საშუალებებს, რომელთა მეშვეობითაც, ეკლესიის მრავალსაუკუნოვანი გამოცდილების თანახმად, მორწმუნეთა ინდივიდუალური ძალისხმევითა  და საღმრთო მადლის დახმარებით ხდება ვნებებთან ბრძოლა.

მეუფე ათანასე: – წინა შეხვედრაზე ჩვენ ვისაუბრეთ წმიდა ნიკოდიმოს მთაწმიდელის წიგნის – „უხილავი ბრძოლა“- მე-16 თავზე, რომელსაც ზოგად სათაურად ჰქონდა, თუ რა საშუალებებით უნდა დაიწყოს იესო ქრისტეს ჯარისკაცმა გათენებისთანავე ბრძოლა. ვისაუბრეთ ასევე ლოცვაზე, განსაკუთრებით კი, იესო ქრისტეს ლოცვის განსაკუთრებულ მნიშვნელობაზე. ამ წიგნის მე-17 თავში, რომელიც ძალიან პატარა თავია, დაახლოებით ერთი პარაგრაფია, წმიდა ნიკოდიმოსი ამბობს, თუ რა თანმიმდევრობით უნდა ვებრძოლოთ ჩვენს ვნებებს. იქ შემდეგია ნათქვამი: იბრძოლე ჩემო ძმაო, რათა შეიცნო ის წესრიგი, რომელიც უნდა დაიცვა, რათა ებრძოლო შენს ვნებებს ისე, როგორც გმართებს და არა უბრალოდ ან ისე, როგორც ეს თავისთავად გამოვა. ამ თანმიმდევრობას არ იცავს უამრავი და სწორედ ამის გამო ზარალდებიან. როგორც ხედავთ, ეს ერთგვარი საბრძოლო ხელოვნებაა. ეს არის სამეცნიერო ხერხი და არა ერთგვარი თვითდაგეგმარება, როცა ისე აკეთებ ყველაფერს, როგორც ამას შენ მიიჩნევ. წმიდა მამებმა თავიანთი გამოცდილებითა და იმ შინაგანი ცოდნით, რაც მათ გააჩნდათ, იმ მრავალწლოვანი ბრძოლის შედეგად, რომელსაც აწარმოებდნენ ცოდვისა და ვნებების მიმართ, აღმოაჩინეს რომ ყოველივე ამას გააჩნია ერთგვარი წესი და მას შემდეგ, რაც ადამიანისთვის ის გახდება ცნობილი, ის უფრო იოლად შეძლებს ბრძოლას და მის გარჯას ექნება შედეგი. სწორედ ამას ამბობს ამ მონაკვეთში წმიდა ნიკოდიმოსი, რომ სულიერი ბრძოლისას აუცილებლად უნდა იცოდე ის თანმიმდევრობითი წესი, რომელიც უნდა დაიცვა. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, უნდა იცოდე მეთოდი და მიჰყვე მას, რათა არ დარჩეს შენი გარჯა უშედეგოდ.

ძალიან ხშირად ხდება ისეც, რომ ჩვენ მიერ გაკეთებული საქმეები მოითხოვენ დიდ შრომას, თუმცაღა მათ გააჩნიათ მცირე შედეგი. შეიძლება ისეთი რაღაცეებიც ვაკეთოთ, რაც გვგონია, რომ დაგვეხმარება, თუმცა სინამდვილეში ისინი ჩვენ გვნებენ. სამწუხაროდ, ასეთი რამ ხშირად ემართებათ ისეთ ადამიანებს, რომლებსაც არ გააჩნიათ დიდი სულიერი გამოცდილება, ისინი აკეთებენ ისეთ საქმეებს, რომლებიც მართლაც არის სულიერი საქმეები, მართლაც არის სულიერი ბრძოლები, თუმცაღა არ არის არც იმ მდგომარეობის და არც იმ დროის შესაფერისი, სადაც ისინი იმყოფებიან. როგორც ამბობდა წმიდა მამა პაისი, ასეთი ადამიანი გავს იმ ბავშვს, რომელსაც კბილები ჯერ არ ამოსვლია, თუმცაღა ცდილობს ორცხობილის ჭამას. და რა თქმა უნდა, შედეგიც არ მოჰყვება მის ქმედებას, რადგან მისთვის ჯერ არ დამდგარა ორცხობილის ჭამის დრო. როცა დრო მოვა, კი ბატონო, შეძლებს. თუმცაღა სანამ კბილები არ ამოუვა, იგი ვერ შეძლებს მის ჭამას. ასევეა სულიერი ცხოვრება. შეიძლება გავაკეთოთ ისეთი რაღაცეები, რომლებიც ჩვენ ზიანს მოგვაყენებენ, შეიძლება შევეჭიდოთ ისეთ საქმეებს, რომლებიც ჩვენგან დიდ ძალისხმევას მოითხოვს, თუმცაღა ცოტა სარგებელს თუ მოგვიტანს.

ზოგ შემთხვევებში, ისიც შესაძლებელია, რომ ასეთმა ქმედებებმა არა თუ მარტო ზიანი მოგვაყენოს, არა თუ მხოლოდ ძალებისგან გამოგვფიტოს, არამედ, დამღუპველი შედეგებიც კი მოგვიტანოს. მიუხედავად იმისა, თუ ერთი შეხედვით, ისინი სულისთვის მარგებელ საქმეებადაც შეიძლება ჩანდეს.  სხვა სიტყვებით, შესაძლოა ისინი ჩვენთვის საწამლავიც კი აღმოჩნდეს. სწორედ ამიტომაც, ჩემო შვილებო, სულიერი ბრძოლისას ჩვენ არ შეგვიძლია ვიხელმძღვანელოთ ერთი რომელიმე წიგნით, არც წმიდანთა ცხოვრებიდან მაგალითის აღება შეგვიძლია, რადგან ჩვენ ყველა სხვადასხვანაირი ადამიანი ვართ, ჩვენ არ ვიმყოფებით იმავე სულიერ მდგომარეობაში, როგორშიც იყვნენ მაგალითად რომელიმე წმიდანნი. ხშირად არასწორადაც კი ვუგებთ წმიდანებსაც. რა თქმა უნდა, გვაქვს წმიდანთა ხატება, თუმცაღა ისიც ხომ შესაძლებელია, რომ არ გვქონდეს მათი ჭეშმარიტი ხატება.  ამიტომაც ეკლესია ემყარება თავისი წმიდანების ცოცხალ გადმოცემასა და არსებობას, ემყარება სულიერი მამის ხელმძღვანელობას. მიჩნეულია, რომ რომელიმე წიგნის, რომელიმე წერილობითი გადმოცემის ან მეთოდის მიყოლა ემსგავსება იმ ადამიანს, რომელსაც სურს განკურნება მხოლოდ სამედიცინო ენციკლოპედიებისა და რჩევების კითხვით, რეალური ექიმის მონახულების გარეშე. ყველამ ვიცით, რომ არსებობს უამრავი წიგნი, რომელშიც გადმოცემულია ადამიანის მრავალი დაავადება, თუმცაღა არ არის სანდო მათი მხოლოდ წაკითხვით მკურნალობა და აუცილებელია ექიმთან ვიზიტი. შეიძლება თვითნებურად მიიღო ისეთი წამალი, რომელიც რაღაც ერთ დაავადებას მართლაც კურნავს, თუმცაღა ამავდროულად შენს ჯანმრთელობას უამრავ სხვა პრობლემას შეუქმნის. იგივე ხდება ჩვენს სულიერ ცხოვრებაშიც. არსებობს ისეთი შემთხვევებიც, როდესაც სულიერი ბრძოლა ჩვენ არ გვეხმარება. არა იმიტომ, რომ ისინი არ არიან სულიერნი, არამედ იმიტომ, რომ ჩვენ დაავადებულნი ვართ ისეთი სენით ან ვიმყოფებით ისეთ მდგომარეობაში, რომ ეს კონკრეტული სულიერი ბრძოლა არანაირ სარგებელს არ მოგვიტანს. ამიტომაც აუცილებელია, რომ გვქონდეს პირდაპირი მითითება ჩვენი სულიერი მოძღვრისაგან, რომელიც ჩვენ გვიხელმძღვანელებს.

რაც შეეხება წმიდა ნიკოდიმოს მთაწმიდელის ზემოთაღნიშნულ მეთოდს, რომელიც მოცემულია მისი წიგნის მე-17 თავში, ანუ იმ გეგმას, რაც აუცილებლად უნდა გაგაჩნდეს სულიერი ბრძოლის დროს, ის ეხება იმ საგნებისა თუ მოვლენების ცოდნას, რომლებიც შენ გებრძვიან სულიერი ბრძოლისას. წმიდა მამა შეუპოვრად აცხადებს, რომ აუცილებელია იცოდე, თუ რას ებრძვი, კარგად უნდა იცნობდე შენს თავს, რათა გაანალიზო შენი ძლიერი მხარეები და ასევე ის სისუსტეები, რაც გაგაჩნია, რაც შენში დაცემას იწვევს, იმისათვის რომ წარმართო სულიერი ბრძოლა. იგი შემდეგს ამბობს: ბრძოლის მიმდევრობა მტრისა და შენში არსებული ბოროტების მიმართ შემდეგში მდგომარეობს: უნდა შეხვიდე შენს გულში და მონდომებით გამოიკვლიო, თუ რომელი გულისთქმებითა და რომელი სურვილებითაა შენი გული გარემოცული? თუ რომელი ვნებაა მასში გაბატონებული და გტანჯავს? და სწორედ ამ ვნებების წინააღმდეგ უნდა მიმართო შენი იარაღი და იბრძოლო.

„შედი შენს გულში“ – ეს ასკეტ მამათა ერთი ჩვეული პირობაა. რას ნიშნავს შენს გულში შესვლა? გულს აქვს კარი, რომელიც იღება და იკეტება? ეს, უპირველეს ყოვლისა, შენი თავისთვის დროის მიცემას ნიშნავს, იმისათვის რომ შეძლო ერთგვარი ენდოსკოპიის გაკეთება, რათა შეხვიდე შენს შინაგან სამყაროში. იკითხავთ ალბათ, თუ სად უნდა ნახოთ ეს დრო? სახლში დრო არ გვაქვს, გვყვავს ბავშვები, გვაქვს საქმეები, მთელი დღე დავრბივართ, ვშრომობთ, ვიღლებით, როგორც კი სახლში მივდივართ, მაშინვე ვიძინებთ, ვიღვიძებთ დილით და კვლავ ზეწოლა, ნერვიულობა, ღელვა… სად მაქვს დრო იმისათვის, რომ ჩემს თავს ჩავუღრმავდე? და მართლაც, ფაქტია, რომ ცხოვრება თანამედროვე საზოგადოებაში საკმაოდ დამთრგუნველია და იგი მოითხოვს დიდ დროს. თუმცაღა, ჩვენც დამნაშავენი ვართ. დრო გვაქვს ანდა როცა გვინდა მისი პოვნა, მას ყოველთვის ვპოულობთ. ათასი წვრილმანისთვის ვპოულობთ დროს, თუკი ამას მოვისურვებთ. ამასობაში ვკარგავთ დროს. მაგრამ კარგი, მოდი ვთქვათ რომ დრო არ გვაქვს. ვფიქრობ, სხვა დროსაც აღვნიშნეთ, რომ ეკლესია ჩვენ გვაძლევს შანსს საღმრთო მსახურებებზე დასასწრებად. ადრე მიდი ტაძარში, დამშვიდდი, მოდუნდი, ლოცვისთვის მოემზადე, ნება მიეცი გარშემო არსებულ სულიერ ატმოსფეროს, რომ შენზე ზემოქმედება მოახდინოს, და სწორედ იქ, ამ წმინდა ადგილას, გააკეთე ეს ენდოსკოპია, ჩადი შენს თავში, ნახე თუ რა ხდება შენში, გამოიკვლიე შენი თავი.

ძალიან მნიშვნელოვანია, ჩემო შვილებო, ჩვენი თავის გამოკვლევის სწავლა. კრიტიკულად შეხედე შენს თავს, ნუ იფიქრებ, რომ ეს არაფერია, რომ ასე იქცევა ყველა. თუმცა არც ძალიან სასტიკად ან მტანჯველად შეხედო. არ იყო შენ თავთან უსულგულო. იცით, რომ ზოგჯერ არსებობენ ისეთი ადამიანები, რომლებსაც რაღაც აქვთ აღმოჩენილი თავიანთ თავში და ამას საშინელი სიმკაცრით, არაადამიანური სისასტიკით უყურებენ. ეს შესაძლოა რაღაც ღრმა ფსიქიატრიული მიზეზებით იყოს გამოწვეული. ეს სიმკაცრე შეიძლება ძალიან საშიში გახდეს. საშიში, როგორც თავად მათთვის, ისე – სხვა ადამიანებისთვისაც. შეიძლება მოუსმინო ადამიანს, რომელიც აღწერს თავის თავს, აკრიტიკებს, თავს იტანჯავს, თუ რატომ ჩაიდინა ეს და რატომ გააკეთა ის, იგი გულწრფელადაა განრისხებული საკუთარ თავზე. ეს ძალიან საშიშია. არც ერთი და არც მეორე უკიდურესობა არ ვარგა. წყნარად, მიწაზე მყარად მდგომმა, გაწონასწორებულმა, ლოგიკურად უნდა შეხედო მოვლენებს. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ჩვენ ადამიანები ვართ და ჩვენ ადამიანური არასრულყოფილებანი, სისუსტეები გვაქვს. ხოლო გაუთავებელი კითხვები, თუ რატომ, რატომ, რატომ, ჩვენ არ გვმართებს. გადაჭარბებული მგრძნობელობაც არ გვმართებს, ისევე როგორც დიდი უგრძნობელობა. შუალედის დაცვაა აუცილებელი.

ჩვენს ეპოქაში ძალიან მნიშვნელოვანია და დიდი ყურადღება უნდა მივაქციოთ, რომ არ ჩავარდეთ გადაჭარბებულ ემოციურობასა და მგრძნობელობაში. მიმაჩნია, რომ ჩვენ უფრო მეტად გვებრძვის გადაჭარბებული ემოციურობა, ვიდრე – უგრძნობელობა. ხშირად უთქვამს  მამა პაისს მრავალი ადამიანისთვის ეს სიტყვები: – წადი და ცოტა უგრძნობელობა შეიძინე! იმ მნიშვნელობით, რომ ეს გადაჭარბებული, არაადამიანური ემოციურობა, რაც არ არის ჯანსაღი, არ ეხმარება ადამიანს.

მოკლედ, ჩაიხედეთ და ჩაუფიქრდით თქვენს საკუთარ თავს. სწორედ იმ დროს, როდესაც მშვიდად ხარ, როდესაც გარშემო ლოცვის ატმოსფეროა გაბატონებული, როდესაც ტაძარში იმყოფები, ჩაუფიქრდი შენს თავს განკიცხვისა და განსჯის გარეშე და გამოიკვლიე ის. მაშინ დაინახავ, თუ რატომ მოქმედებ ამგვარად. მაშინ აღმოაჩენ, რომ ხარ ბრაზიანი და ა.შ. გააცნობიერებ ყველაფერ იმას, რაც თითოეულ ჩვენგანს ინდივიდუალურად გვახასიათებს. გამოიკვლევ და აღმოაჩენ შენს ვნებებსა და სისუსტეებს. და როდესაც გამოიკვლევ ყოველივე ამას, ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი, აღმოაჩენ თუ რა არის შენი ყველაზე დიდი ვნება. და თუკი ეს ის ვნებაა, რომელიც გამუდმებით გებრძვის, გამუდმებით გაჩოქებს, ძირს გაგდებს ისე, რომ თავის აწევაც კი აღარ შეგიძლია, სწორედ ამ ვნებისკენ წარმართე, უპირველეს ყოვლისა, შენი ყურადღება.

რა თქმა უნდა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ შენ გულგრილი უნდა გახდე ყველა დანარჩენის მიმართ. ყოველი შემთხვევის დროს უნდა გამოიყენო ანალოგიური ბრძოლა და შესაფერისი წინააღმდეგობა. მაგალითად, თუკი ვინმე გაუმაძღარია და იცის, რომ გაუმაძღრობა მისი ყველაზე დიდი ვნებაა და ებრძვის მას, ხოლო ამ დროს, მის გარშემო ხდება რაღაც ისეთი, რაც მასში სიბრაზეს იწვევს, განა, შეუძლია მას თავის თავს უთხრას, რომ ჩემი ყველაზე დიდი ვნებაა გაუმაძღრობა და მას ვებრძვი, ამიტომ თავისუფლად შემიძლია გავბრაზდე. რა თქმა უნდა, ეს ასე არ არის. ეს უკვე ხუმრობაა. წმიდა ნიკოდიმოსი უფრო ქვემოთ ამბობს, რომ შენში არა მარტო მთავარი ცდუნებას, არამედ თუკი სხვა ვნებებსაც აღმოაჩენ, მათაც უნდა შეებრძოლო.

მაშასადამე, ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ ადამიანმა შეიცნოს საკუთარი თავი. ჩვენ უნდა გავაცნობიეროთ, ჩემო შვილებო, რომ გვაქვს ესა და ეს სისუსტეები. მკურნალობა იწყება ჩვენი სისუსტეების აღიარებით. ჩემზე დიდ შთაბეჭდილებას ახდენს ის, რომ წმიდა მამები უკვე საუკუნეების განმავლობაში ამას აცხადებენ, რომ მკურნალობა იწყება იმ მომენტიდან, როდესაც ადამიანი აღიარებს თავის ავადმყოფობას, სულიერ ავადმყოფობას. ეს მე ტოქსიკომანების მკურნალობის შემთხვევაშიც დავინახე. მათი მკურნალობა იწყება იმ მომენტიდან, როდესაც ისინი აღიარებენ, რომ დიახ, მე ავად ვარ, რადგან ვიღებ ნარკოტიკულ საშუალებებს. არც ერთი ნარკომანი არ განიკურნება მანამ, სანამ ის არ აღიარებს, რომ ავადაა. აღიარების მომენტიდან კი იწყება მისი განკურნება. რაც სახარებაშიცაა ნათქვამი: უძღები შვილის გამოსწორება იწყება იმ წუთიდან, როდესაც იგი გააცნობიერებს თავის შეცდომას.

ადამიანი შეიძლება განიკურნოს სულიერად იმ მომენტიდან, როდესაც იგი მიხვდება, თუ რა ვნებები გააჩნია მას. გააცნობიერებს, რომ სწორედ ეს ვნებები აშორებენ უფალს, ანადგურებენ რა მის სულს და ანადგურებენ მის ურთიერთობებს, როგორც მამა ღმერთთან, ისე საკუთარ ძმასთან, ოჯახის წევრებთან, თავად საკუთარ თავთან, გარემოსთან და ყველაფერ იმასაც ანადგურებენ, რაც კი მის გარშემო იმყოფება.

მაშასადამე, უნდა გავაცნობიეროთ და ვაღიაროთ ჩვენი სულიერი ავადმყოფობა. სანამ ამას არ გავაკეთებთ, ჩვენი მკურნალობა ვერ დაიწყება. სწორედ ამიტომაა აუცილებელი, რომ ადამიანი დაკავდეს თავისი საკუთარი თავით. ნუ მიატოვებთ თქვენს საკუთარ თავს და ნუ დაკავდებით სხვა უამრავი საქმით. რადგანაც საბოლოოდ ეს ძვირი დაგიჯდებათ. რაც დღეს პაწაწინა, ახლადამოსული ბალახია, ხვალ უკვე დიდი ეკალბარდი და ხეები იქნება. გინახავთ სახლში ამოსული დიდი ხე? ნამდვილად არ არის სასიამოვნო სანახავი. სახლში ამოდის ხე, რომლის ტოტები გამოჩრილია ფანჯრებსა და კარებებში. სწორედ ასევეა ჩვენი სულიც. როდესაც მას აკლია ჩვენი ყურადღება, იქ იზრდებიან ველური ხეები და ეკალბარდები. ადამიანი, ასეთ შემთხვევაში, რეალურად ნანგრევს ემსგავსება. იგი იტანჯება და ტანჯავს თავის გარშემო სხვებსაც. მას არ შეუძლია თავისი ადამიანური არსით ტკბობა. სწორედ ამიტომაც, ჩემო შვილებო, ძალიან მნიშვნელოვანია დავაფასოთ ის დრო, რომელსაც ეკლესიაში ვატარებთ. სწორედ ეკლესიაში შეგვიძლია ჩავუღრმავდეთ ჩვენს საკუთარ თავს. რაც არის სულიერი საქმე. დიდება უფალს, რომ მართლმადიდებლურ ეკლესიაში ჩვენ გვაქვს დრო ღმრთაებრივი მსახურებებისას, გვაქვს დრო იმისა, რომ ენდოსკოპიურად გამოვიკვლიოთ საკუთარი თავი. ეს ძალიან მშვენიერი რამაა, რადგან ადამიანი მოგზაურობას იწყებს თავის შინაგან სამყაროში. არაფერია იმაზე შესანიშნავი, რომ გახდე შენი საკუთარი თავის მეგობარი. საუკეთესო მეგობარი ჩვენთვის სწორედ ჩვენივე თავია. იგი ხომ გამუდმებით ჩვენთანაა. ჩვენს ოთახში, მოგზაურობის ჟამს არც ერთი ჩვენი მეგობარი არ მიგვყვავს თან, ჩვენი საკუთარი თავის გარდა. აუცილებელია დავუმეგობრდეთ ჩვენს თავს, შევიყვაროთ ის, მივიღოთ ისეთი, როგორიც არის. თუმცაღა არა ცუდი გაგებით, რომ აი, მე ვარ, რაცა ვარ და გავაკეთებ იმას, რასაც მოვისურვებ. არა. უნდა გავაცნობიეროთ, რომ მე ასეთი ვარ, თუმცაღა თანდათან გამოვსწორდები. ვაცნობიერებ ჩემს შეცდომებს, ვაცნობიერებ ჩემს ვნებებს, ცდუნებებს, სისუსტეებს, თუმცაღა შევეცდები ვიბრძოლო, იმისათვის რომ უკეთესი გავხდე.

]]> https://www.pemptousia.ge/2018/08/29/%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%92%e1%83%9d%e1%83%a0-%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a0%e1%83%ab%e1%83%9d%e1%83%9a%e1%83%9d%e1%83%97-%e1%83%95%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a1/feed/ 3644 თავშეკავებული ქცევა ქორწინებაში https://www.pemptousia.ge/2018/03/15/%e1%83%97%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%a8%e1%83%94%e1%83%99%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a3%e1%83%9a%e1%83%98-%e1%83%a5%e1%83%aa%e1%83%94%e1%83%95%e1%83%90-%e1%83%a5%e1%83%9d%e1%83%a0%e1%83%ac/ https://www.pemptousia.ge/2018/03/15/%e1%83%97%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%a8%e1%83%94%e1%83%99%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a3%e1%83%9a%e1%83%98-%e1%83%a5%e1%83%aa%e1%83%94%e1%83%95%e1%83%90-%e1%83%a5%e1%83%9d%e1%83%a0%e1%83%ac/#comments Thu, 15 Mar 2018 08:48:58 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51465 ვაგრძელებთ ლიმასოლის მიტრიპოლიტის მაღალყოვლადუსამღვდელოესი ათანასეს  საუბრების ციკლს. საუბრები არის აუდიო ფორმატის, გთავაზოვთ მის ბეჭდურ ვარიანტს.

წინამდებარე სტატია იხილეთ: http://www.pemptousia.ge/2018/03/02/ერთობა-ქტისტეში/ ‎

ღმრთაებრივი მსახურებისას ასევე აღევლინება ლოცვა უმწიკვლო და პატიოსან მოქალაქეთათვის, მათთვის, ვინც ცხოვრობს წმიდად და პატიოსნად. რატომ მაინცდამაინც მათთვის? იმიტომ, რომ უმწიკვლობა ეს ერთ-ერთი უდიდესი ბრძოლაა. სწორედ ამ მიზეზით, ეკლესია საღმრთო მსახურებისას ლოცულობს ამ ადამიანებისათვის, რათა ისინი გააძლიეროს პატიოსნებისათვის გამართულ ბრძოლაში. ყველა ვხედავთ, თუ რაოდენ რთულია დღეს უმწიკვლობისა და პატიოსნების შენარჩუნება. ხოლო მაშინ, როდესაც ესა თუ ის ადამიანი გადაწყვეტს პატიოსნად ცხოვრებას, რაოდენი ძალისხმევა სჭირდება მას ამისათვის. რატომ ანიჭებს ეკლესია ასეთ დიდ მნიშვნელობას უმწიკვლობას? იმიტომ, რომ ეკლესიას სურს სხვაგვარი ქორწინება, რომელშიც მოიაზრება ადამიანის ქორწინება ზეციურ სასიძოსთან, ანუ იესო ქრისტესთან. ამგვარი ქორწინება არ ეხებათ მხოლოდ მონაზვნებს, რომელთაც გადაუწყვეტიათ ქალწულებრივი, ანუ წმიდა ცხოვრება, არამედ ეხება ყველა თქვენგანს, ვინც კი იმყოფებით ქორწინებაში თქვენ-თქვენს მეუღლეებთან. აქ იგულისხმება თავშეკავებული ქორწინება, ანუ ქორწინება, რომელშიც ადამიანი არ არის უპირობო. დაქორწინებულმა უნდა იცოდეს, რომ ამქვეყნიური ქორწინება მას იესო ქრისტესთან მარადიული ქორწინებისაკენ მიუძღვის. ხოლო იმისათვის, რომ ადამიანმა ამას მიაღწიოს, აქედანვე უნდა დაიწყოს ბრძოლა თავის ცხონებისათვის. იესო ქრისტესადმი მისი სიყვარული იმდენად ძლიერი უნდა იყოს, რომ სხვა დანარჩენი სიყვარული მასში პირობითი გახდეს. ნურავინ იფიქრებს, რომ ქორწინების შემდეგ მცირდება ადამიანის პრობლემები. როგორც მისი პრობლემები, ისე ხორციელი ბრძოლები, სამწუხაროდ, ქორწინების შემდეგაც განაგრძობს არსებობას და ვფიქრობ, იმაზე მეტადაც კი, ვიდრე ეს ქორწინებამდე იყო. რადგან როდესაც ადამიანი სულიერად იღწვის და არ გააჩნია ხორციელი ტკბობის გამოცდილება, არასდროს განუცდია ხორციელი სიამოვნება, უფრო ნაკლებადაც აქვს ამის მოთხოვნილებაც. ხოლო მას შემდეგ, რაც ადამიანი მიიღებს ხორციელი სიამოვნების გამოცდილებას, მისი გონება სრულიად იცვლება. და არა მარტო გონება, იცვლება მისი თვალები, ხელები, ერთი სიტყვით, იგი სრულიად იცვლება. ამასთან დაკავშირებით გამახსენდა ერთი ამბავი, ერთხელ, ერთ-ერთ სულიერ მამასთან მივედით, რომელიც ჭეშმარიტად უფლის კაცი იყო, მაშინ სტუდენტები ვიყავით. მამამ მოფერება დაგვიწყო, როგორც თავის  სულიერ შვილებს. ორი ჩვენგანი შეაშფოთა მისმა საქციელმა. „რას აკეთებს ეს კაცი, ალბათ ვერ არის კარგად“,  ამ სიტყვებით გამოხატეს თავისი აღშფოთება, თუმცა ეს სულიერი მამა წმიდანი იყო და ცუდი არაფერი ჰქონია გუნებაში. მერე და მერე მივხვდი, თუ რატომ დაებადათ ამ ახალგაზრდებს ასეთი ეჭვი, იმიტომ რომ მათ ამ საქმეში სხვა გამოცდილება ჰქონდათ. როდესაც შენი გონება გარყვნილია, მაშინ უკვე სხვანაირად აღიქვამ მოვლენებს.

მინდა გითხრათ, რომ უმწიკვლობა იცავს ადამიანს და მის უდანაშაულობას. ქორწინებაში უნდა არსებობდეს თავშეკავებული ქცევა. ქორწინებაში არსებობს საზღვრები, რომელთა დაცვა აუცილებელია, თუმცა მხოლოდ და მხოლოდ ერთმანეთთან შეთანხმებით. ქორწინებაში არ შეიძლება მხოლოდ ერთმა მეუღლემ გადაწყვიტოს ყველაფერი. ასეთ შემთხვევებში პრობლემები გარდაუვალია. და კიდევ უფრო მეტი პრობლემები იჩენს ხოლმე თავს, თუკი ყველაფერს იესო ქრისტეს სახელის გარეშე ვწყვეტთ. მე-4 საუკუნეში წმიდა იოანე ოქროპირმა ძალიან მნიშვნელოვანი მოსაზრებები დაწერა ქორწინებაში მყოფი ადამიანების შესახებ, რომლებიც ერთთმანეთთან შეუთანხმებლად წყვეტენ ერთგვარი თავშეკავების (ზომიერების) შესრულებას. სამწუხაროდ, იმ შედეგებზე, რაც ამ შეუთანხმებლობას მოჰყვება  ხოლმე, პასუხს სთხოვენ იესო ქრისტეს, მღვდლებს, სულიერ მოძღვრებს, ეკლესიას.  ამიტომაც ამბობს მოციქული პავლე სახარებაში, რომ ზომიერება უნდა დაიცვან მეუღლეებმა ერთად, ანუ ერთმანეთთან შეთანხმებით. მე, როგორც ქორწინებაში მყოფი მრავალი წყვილის სულიერმა მოძღვარმა,  ვიცი, რომ მრავალი ადამიანი არ მოდის ეკლესიაში და არ ამბობს აღსარებას სწორედ იმიტომ, რომ მათი აზრით, ეკლესია მათ ხელს შეუშლის მეუღლეობრივი კავშირის დამყარებაში. ხშირად უჩნდებათ ხოლმე ქმრებს აგრესია ეკლესიის მიმართ, როდესაც მათი ცოლები ეკლესიურნი არიან. რადგან ფიქრობენ, რომ სწორედ ეკლესიაა იმაში დამნაშავე, რომ მათ არა აქვთ ხშირი მეუღლეობრივი კავშირი. ქორწინების თავშეკავებული ქცევა ემყარება ორი ადამიანის შეთანხმებულ ურთიერთობას. თუკი ერთ-ერთი მეუღლე არ არის ეკლესიური, ჩვენ ლოცვით, მოთმინებითა და სწორი მოპყრობით თუ შევძლებთ ამ პრობლემასთან გამკლავებას. ლოცვითა და უფლის მადლით აუცილებლად შერბილდება ასეთი ადამიანის სული. ხოლო როცა ვხედავთ რაღაც განსაკუთრებულ სისასტიკეს, რომელიც არ სუსტდება, მაშინ ჩავეკითხოთ ჩვენს თავს, იქნება და სადღაც ჩვენც მიგვიძღვის ამაში ბრალი? იქნებ არ ვლოცულობთ ისე, როგორც გვმართებს? იქნებ არ ვიბრძვით ისე, როგორც უნდა ვიბრძოლოთ? ვინ იცის, ჩვენც რა სულიერი ვალები გვმართებს? და ასე მოთმინებითა და სხვადასხვა ხერხით უნდა ვეცადოთ ამ პრობლემის მოგვარებას. უფალი აუცილებლად შეგვეწევა. ერთხელ ღერონდიკონში ასეთი ისტორია წავიკითხე: ორი მონაზონი უდაბნოში ასკეტურ ცხოვრებას ეწეოდა. ერთ დღეს, ერთმა მათგანმა, რომელიც უფრო სუსტი იყო, განაცხადა, რომ აღარ შემიძლია ამ ცდუნების ატანა, უნდა მივატოვო უდაბნო, წავიდე რომელიმე ქალაქში, მივიდე, სადაც გოგონები იქნებიან და დავქორწინდე. მეორე ბერი შეეცადა მისი აზრის შეცვლას: – შვილო ჩემო, ცოტა მოითმინე, გაივლის ცდუნება და ძველებურად გააგრძელებ შენს მოღვაწეობას. მაგრამ პირველმა დაიჟინა, რომ აუცილებლად უნდა წასულიყო და ცოლი შეერთო. მაშინ ღერონდამ მიუგო: -კარგი, მაშინ ასე ვქნათ, თუკი წახვალ შენ, მეც გამოგყვები და ორივე დავქორწინდეთ. ამდენი წელი ერთად ვცხოვრობდით და ახლა დავშორდეთ ერთი მეორეს? არ გამოვა. ადგნენ და წავიდნენ. მიაღწიეს ერთ ადგილს ქალაქთან, სადაც იყვნენ გოგოები. რა თქმა უნდა, ღერონდა ყოველივე ამას სულიერი მიზნით აკეთებდა და სულაც არ სურდა დაქორწინება, ამიტომაც უფალი, რომელიც ხედავდა ღერონდას ძალისხმევასა და მოთმინებას, შეეწია მათ. როდესაც მიაღწიეს იმ ადგილს, სადაც გოგოები იყვნენ, ახალგაზრდამ მიუგო მოხუცს: მამაო, წავიდეთ უკან უდაბნოში, რად გვინდა ახლა ყოველივე ეს? და ორივე ისევ უდაბნოს დაუბრუნდა. ასე რომ, უფალმა ახალგაზრდას არ მისცა დაცემის საშუალება სწორედ მოხუცებულის ძალისხმევის გამო. ჩვენ გვაქვს უამრავი მაგალითი ჩვენი წმიდანების ცხოვრებიდან, როდესაც ერთი მეორის გამო მოთმინებას იკრეფს, ლოცულობს, საბოლოო ჯამში კი უფალი ეხმარება მათ ამ პრობლემის მოგვარებაში. ვიცი, რომ ამგვარი შემთხვევები ჩვენს თანამედროვეობაშიც ხდება. თუკი უფალი უშვებს, რომ არსებული პრობლემა ჯერ კიდევ განაგრძობდეს არსებობს, ეს იმას ნიშნავს, რომ ჩვენ უფრო მეტი ძალისხმევა გვჭირდება. თავდაპირველად თავად ჩვენ უნდა დავმდაბლდეთ, სულიერად დავიხვეწოთ, შეიძლება უნდა გვეტკინოს კიდეც, უნდა გავიწმინდოთ ჩვენი ცოდვებისაგან, სწორედ ამიტომაც, ზოგიერთ შემთხვევებში, უფალი დიდხანს გვიტოვებს პრობლემებს.

მაშასადამე, ქორწინების თავშეკავებულ ქცევაში იგულისხმება ის, რომ მეუღლეებს შორის არსებულ ურთიერთობას დიდი სერიოზულობით  უნდა მოვეკიდოთ. თუკი ორივე ერთმანეთის შეთანხმებულად მოქმედებს ხომ ძალიან კარგი, ეს იმას ნიშნავს, რომ ზეციურ სასიძოსთან, ანუ იესო ქრისტესთან გასაერთიანებლად ორივე ერთად შესდგომია ბრძოლას. ხორციელი ქორწინებიდან ვიწყებთ სვლას იესო ქრისტესთან ზეციური ქორწინებისკენ. მონაზვნებისთვის ამ გზის გავლა გაცილებით იოლია, რადგან ისინი დაბრკოლებების გარეშე მიიკვლევენ გზას სწორედ ამ კავშირისთვის. თუმცა ერშიც შესაძლებელია ეს, თუკი ადამიანები მოთმინებით, გულმოწყალებით, ლმობიერებით, ერთმანეთთან არსებული ჯანსაღი (სწორი) ურთიერთობებით, თავმდაბლობით, ეკლესიის საიდუმლოებების დაცვით იწყებენ სვლას და ბოლოს მიაღწევენ კიდევაც იესო ქრისტესთან ღმრთაებრივ კავშირს, ღმრთაებრივ სიყვარულს. მხოლოდ ამ გზით თუ შევძლებთ უფალთან ერთად მარადიულ ცხოვრებას.

მაშასადამე, საღმრთო მსახურებაში მოიხსენიებიან ის ადამიანები, რომლებიც უმწიკვლოდ, წმიდად ცხოვრობენ და ისინი, ვინც იცავენ ქორწინების თავშეკავებულ ქცევას. გარდა ამისა, მსახურებაში აღევლინება ლოცვა მეფეებისათვის. მეფეები არიან ისინი, ვინც ჩვენ წინ მიგვიძღვიან. თანამედროვეობაში მათ ეწოდებათ პრეზიდენტები, პრემიერ-მინისტრები და ა.შ. თუმცა არ არის იმის საჭიროება, მსახურებაში სიტყვები შევცვალოთ. იხსენიებიან მეფეები, თუმცა იგულისხმება ყველა ის ადამიანი, ვინც კი ხელისუფლებაში, სახელმწიფოს მმართველობაში იმყოფება. აღევლინება ლოცვა ასევე მხედრობისა და მთავრობისათვის. ვევედრებით უფალს, რომ მისცეს მათ მშვიდობიანი  და დაწყნარებული ცხოვრება, რათა შესაბამისად, ჩვენც წყნარი და მშვიდობიანი ცხოვრება გვქონდეს. ესე იგი, ვევედრებით უფალს მშვიდობას, არა იმიტომ რომ ეკონომიკურად გავძლიერდეთ, არამედ იმიტომ, რომ ვიცხოვროთ მოკრძალებულად და ღმრთისმოსაობით. სწორედ ამიტომაც გვაქვს უფლება უფალს მშვიდობა შევსთხოვოთ. მაგალითად, ჩვენ კვიპროსზე, გვაქვს ამასთან დაკავშირებული პრობლემა და ხშირად ვევედრებით უფალს, რათა წავიდნენ აქედან თურქები. მაგრამ რატომ? რა არის ამის მიზეზი? წარმოიდგინეთ, რომ ღმერთი დგას ჩვენ წინაშე და გვეკითხება, თუ რა გვსურს. ჩვენც ვეუბნებით, რომ გვინდა თურქები წავიდნენ კვიპროსიდან. უფლისთვის ეს ძალიან ადვილია, შეუძლია ერთ წუთში გააქროს ისინი. მაგრამ, რომ გვკითხოს რატომ? რა არის ამის მიზეზი? მოდი თითოეულმა ჩვენგანმა ამ კითხვას პასუხი თავის გულში გასცეს. იმიტომ, რომ დავიბრუნოთ ჩვენი მიწები, ჩვენი სასტუმროები, ჩვენი სანაპიროები, ჩვენი ეკლესიები. თუმცა ეკლესიებს არც აქ ვაქცევთ დიდ ყურადღებას, შეიძლება იყოს სულ ხუთი ან ათი ეკლესია, რომელთაც პატივისცემით ვეპყრობით. წადით და ნახეთ, თუ რა ხდება ეკლესიებში, როდესაც იქ ქორწილი იმართება. ეს დიდი უხამსობა, სისაძაგლეა. ქორწილები მოდების ჩვენებად გადაიქცა. მერე კი ვიძახით, რომ ჩვენი ეკლესიების დაბრუნება გვსურს. მატყუარები ვართ. თავად ჩვენ არ ვცემთ პატივს ჩვენს ტაძრებს. დაახლოებით 500 ეკლესია მაინც გვექნება კვიპროსზე, რომელთაც სათანადო პატივს არ მივაგებთ. ჯერ მათ მოვუაროთ, და მერე ვთხოვოთ უფალს დანარჩენის დაბრუნება. ჩვენ მხოლოდ იმისათვის ვევედრებით უფალს მშვიდობიან ცხოვრებას, რათა შეგვეძლოს სულიერად ცხოვრება ხელშეუშლელად. უნდა გვესმოდეს, რომ მხოლოდ იმ შემთხვევაში გვექნება უფლება მოვსთხოვოთ ღმერთს კვიპროსის მეორე ნაწილის დაბრუნება, თუ ვიცხოვრებთ სულიერი ცხოვრებით. უნდა დავუმტკიცოთ ღმერთს, რომ მიწას, რომელსაც ამჟამად ვფლობთ და მშვიდობას, რომელიც ახლა გვაქვს, ჩვენი სულიერად განვითარებისთვის ვიყენებთ. ამის შემდეგ, უფალი ვედრებისა და თხოვნის გარეშე, მოგვცემს კვიპროსსაც, მცირე აზიასაც და ყველაფერს. უნდა გავაცნობიეროთ, რომ თავად ჩვენ შევუქმენით ჩვენს თავს ეს პრობლემა და არა თურქებმა. ვინ არიან თურქები? უბრალო, აღმოსავლელი ხალხი. ისინი კი არ არიან ძლიერები, ჩვენ ვართ უძლურნი, რადგან დავშორდით უფალს. თავისთავად, ღმერთს დაშორება იწვევს საშინელ შედეგებს. საუკეთესო გზა ჩვენი ეთნიკური პრობლემების მოგვარებისა არის ჩვენი სულიერი ცხოვრება, რათა გავხდეთ ჩვენი თავისუფლების მოპოვების ღირსნი.

ჩვენ, ადამიანები, არ ვართ შექმნილნი ამქვეყნიური ცხოვრებისათვის. ყოველივე ეს, რასაც ვხედავთ, ხომ დროებითია. თავად ჩვენც ხომ წარმავალნი ვართ. არ დავრჩებით აქ მარადიულად. არც კვიპროსი იქნება მარადიულად, არც – საბერძნეთი და არც სხვა არაფერი. ყოველივე წარმავალია. უნდა ველოდოთ იმ წამს, როდესაც მარადიული, ზეციური ქვეყნის მოქალაქენი გავხდებით. სწორედ ამას უნდა ველოდოთ. რომ არა ეს მოლოდინი, სულ სხვანაირად იქნებოდა ყველაფერი და ჩვენც უფრო კომფორტულად ვიცხოვრებდით. ახლა კი ჩვენ უნდა ვიბრძოლოთ, უნდა ვიცხოვროთ მომავლის შიშით. ძალიან სამწუხაროა, რომ ჩვენ, ღმრთის შვილებს აღარა გვაქვს უფლის იმედი და მხოლოდ და მხოლოდ ადამიანების იმედად ვართ დარჩენილები. შეგვიძლია ვუთხრათ ყველას: გინდათ, რომ დაგვეხმაროთ კვიპროსის პრობლემის მოგვარებაში, მაშინ დაგვეხმარეთ. თუ არ გსურთ, არსებობს ღმერთი, თქვენზე გაცილებით ძლიერი, რომელსაც შეუძლია ჩვენი ხსნა. სწორედ ამ ღმერთმა შეგვინარჩუნა ჩვენ ეს მიწა და დაამარცხა ყველა ლოგიკური წინააღმდეგობა. 800 წლის განმავლობაში ვინ შეგვინარჩუნა რწმენა, მართლმადიდებლობა, ეკლესია, ჩვენ ყველა, ვინც დღემდე მართლმადიდებელი ქრისტიანები ვართ?  აქამდე მოგვიყვანა გაერთიანებული ერების ორგანიზაციამ თუ ევროპის ეკონომიკურმა თანამეგობრობამ? მაშინ ხომ არც კი არსებობდნენ ისინი. უამრავი დიდი სახელმწიფო განადგურდა. ჩვენ კი გადავრჩით, რადგან გვქონდა რწმენა და გვქონდა უფლის შემწეობა. სამწუხაროდ, როდესაც ყველაფერი უკეთესობისკენ მიგვდის, გვავიწყდება ხოლმე ღმერთი. როცა გვიჭირს, მაშინვე გვახსენდება უფალი. ხვალ რომ რაიმე უბედურება დატრიალდეს, ნახავთ, რომ მთელი ეკლესიები და მონასტრები ხალხით აივსება. მაგრამ უფალს არ სურს ჩვენგან ასეთი ქცევა. ასე ამბობდნენ ხოლმე წმიდა მამები: მოდი, გვახსოვდეს ღმერთი ახლა, როდესაც მშვიდობიანი ჟამი დგას, რათა უფალმა ჩვენც გაგვიხსენოს ომიანობის დროს. დაე, ახლა  გვახსოვდეს უფალი, როცა კარგად ვართ, როცა ირგვლივ სიმშვიდეა, რათა ღმერთმა არ დაგვტოვოს იმ დროს, როცა გასაჭირი გვექნება. თუმცა ისე თუ ასე, უფალი ყოველთვის ჩვენი მამაა და როგორც მამას ყოველთვის ვეყვარებით და არასდროს დაგვტოვებს. ამინ“!!!

]]> https://www.pemptousia.ge/2018/03/15/%e1%83%97%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%a8%e1%83%94%e1%83%99%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%a3%e1%83%9a%e1%83%98-%e1%83%a5%e1%83%aa%e1%83%94%e1%83%95%e1%83%90-%e1%83%a5%e1%83%9d%e1%83%a0%e1%83%ac/feed/ 3205 წმინდა სილუანე ათონელი https://www.pemptousia.ge/2017/10/26/%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%9c%e1%83%93%e1%83%90-%e1%83%a1%e1%83%98%e1%83%9a%e1%83%a3%e1%83%90%e1%83%9c%e1%83%94-%e1%83%90%e1%83%97%e1%83%9d%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%98/ https://www.pemptousia.ge/2017/10/26/%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%9c%e1%83%93%e1%83%90-%e1%83%a1%e1%83%98%e1%83%9a%e1%83%a3%e1%83%90%e1%83%9c%e1%83%94-%e1%83%90%e1%83%97%e1%83%9d%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%98/#comments Thu, 26 Oct 2017 08:53:15 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=51102 ინგლისის ესექსის იოანე ნათლისმცემლის სახელობის წმიდა მონასტრის არქიმანდრიტი ზაქარია ზაქარუ საუბრობს თანამედროვე წმიდანის – სილუანე ათონელის წმიდა ცხოვრებასა და ღმრთივშთაგონებულ სწავლებაზე. ამ წმიდანის ცხოვრება აღწერა ამ წმიდა მონასტრის დამაარსებელმა ნეტარმა ბერმა,  არქიმანდრიტ სოფრონ სახაროვმა.

„უპირველეს ყოვლისა მადლობა უნდა გადავუხადო უფალს, რათა ღირსი გამხადა იმისა, რომ თქვენთან ერთად ვარ დღეს, შემდეგ კი მაღალყოვლადღირს მიტროპოლიტს, რომელიც მართლაც და ყოველთვის, როცა კი ვიმყოფები პაფოსში მხვდება უაღრესად თბილად, დიდი სტუმართმოყვარეობითა და მზრუნველობით. მადლობას გიხდით თითოეულ თქვენგანს. როდესაც უკანასკნელად ვიმყოფებოდი კვიპროსზე, აქ სასაუბროდ მომიწვიეს, მაგრამ ვერ შევძელი და ვთქვი, რომ სხვა დროს მოვიდოდი და მართლაც დადგა ეს სხვა დრო. დღეს მსურს გესაუბროთ და ბუნებრივიცაა ეს ჩემთვის, ისეთ თემაზე, რომელიც შესაძლოა ნაცნობია თქვენთვის, თუმცა ჩემთვის ის განსაკუთრებულად მშობლიურია. მინდა ვისაუბრო წმიდა სილუანზე, რომელიც იყო და არის ჩემი ღერონდა. ასევე დიდი სურვილი მაქვს ყურადღება გავამახვილო წმიდა სილუანეს სწავლებიდან ზოგიერთ ძირითად ასპექტზე. თავდაპირველად ძალიან მოკლედ მოგახსენებთ წმიდანის ბიოგრაფიაზე, შემდეგ კი, უკვე გადავალ მისი სწავლების უმნიშვნელოვანეს ასპექტებზე. წმიდა სილუანე წარმოშობით რუსეთიდან იყო. იგი დაიბადა 1865 წელს. მისი, როგორც მონაზვნის მოღვაწეობა უკავშირდება საბერძნეთს, კერძოდ ათონის წმიდა მთას. სწორედ იქ გაიცნო მან ინგლისში ჩვენი მონასტრის დამაარსებელი ღერონდა სოფრონი. ჩვენს ღერონდას მჭიდრო სულიერი კავშირი გააჩნდა წმიდა სილუანესთან. და როდესაც წმიდა სილუანე გარდაიცვალა, სწორედ ღერონდა სოფრონს დაუტოვა თავისი ჩანაწერები. სწორედ ეს ჩანაწერები შევიდა წმიდა სილუანესადმი მიძღვნილი წიგნის მეორე ნაწილში. გარეგნულად წმიდანის ცხოვრება არ ხასიათდება მრავალფეროვანი მოვლენებით, თუმცა შინაგანად ის ძალიან მდიდარია. მანამ სანამ წმიდანი წავიდოდა ათონის წმიდა მთაზე, იგი სამხედრო სამსახურს ასრულებდა რუსეთში, სწორედ ამ დროს გაიცნო მან წმიდა იოანე კრონშტანტელი. და რა თქმა უნდა, ვიდრე წმიდა სილუანე გაემგზავრებოდა ათონის წმიდა მთაზე, წმიდა პანტელეიმონის სახელობის რუსულ მონასტერში, წავიდა რომ მოენახულებინა წმიდა მამა და წასვლამდე მისგან ლოცვა-კურთხევა მიეღო. მაგრამ სილუანემ ვერ მოახერხა წმიდა იოანეს ნახვა და მას ასეთი პატარა ჩანაწერი დაუტოვა: მამაო, ილოცე ჩემთვის, რათა არ დამიტოვოს ამქვეყნიურმა ცხოვრებამ. უკვე ამის შემდეგ იგი გაემგზავრა ათონზე. იმ წუთიდან, რაც წმიდა იოანემ მიიღო წერილი და დაიწყო ლოცვა სილუანესათვის, ამ უკანასკნელმა თავის გარშემო ჯოჯოხეთის ცეცხლი შეიგრძნო. რას ნიშნავს ახლა ეს? ჩვენთვის ცოტა რთულია მისი აღწერა. მან შეიგრძნო აუცილებლობა იმისა, რომ გამხდარიყო მონაზონი ანდა წინააღმდეგ შემთხვევაში მისი სული მოკვდებოდა. თითქოსდა მონაზვნად აღკვეცა ერთგვარი კატეგორიული თავშესაფარი იყო მისი სულისთვის. და მართლაც, ამ ცეცხლმა ის გადაარჩინა, ვიდრე მიაღწევდა ათონის მთის  წმიდა პანტელეიმონის მონასტერს. მონასტერში მისვლის დღიდან ის გამუდმებით ლოცულობდა იესო ქრისტეს მიმართ: უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღმრთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი. ექვსი თვის შემდეგ, იგი ღირსი გახდა, რომ იესო ქრისტეს ხატის ნაცვლად ცოცხალი იესო ენახა. ეს არ იყო ერთგვარი ფანტაზია, ამას მოწმობს ის, რომ როგორც ჩვენთვის ცნობილია, ამ ხილვის შემდეგ წმიდა სილუანემ იგრძნო, რომ მისი სხეული ღმრთის მადლით აღივსო, რაც მიუთითებს ამ ხილვის ნამდვილობაზე. ამ ამბის შემდეგ სილუანემ ვერ შეძლო შეენარჩუნებინა ის სისავსე, რომლითაც აღივსო ზემოთ აღნიშნული ხილვის შემდეგ და მან კვლავ დაკარგა ეს ღმრთიური მადლი. იგი სასულიერო პირებს ხვდებოდა და ცდილობდა მათგან შეეტყო, თუ როგორ შეიძლებოდა კვლავ მიეღო ეს მადლი. მონასტრის ერთ-ერთმა სასულიერო პირმა, რომელსაც გამოცდილი ჰქონდა მსგავსი რამ, თუმცა უფრო ხანდაზმულობის ასაკში, არ დაფარა აღფრთოვანება სილუანეს მიმართ და ასე უთხრა მას: თუკი ახლა, ოცდაექვსი წლის ასაკში ხარ ამგვარი, როგორიღა იქნები მოხუცებულობაში? ეს იყო შეცდომა ამ სასულიერო პირის მხრიდან, რადგანაც მან ამ სიტყვებით სილუანეს პატივმოყვარეობის ცდუნებისკენ უბიძგა. მამების თქმით, დიდი ყურადღება გვმართებს, როდესაც ვინმეს ვაქებთ მისი გამხნევების ან რთული მდგომარეობიდან გამოყვანის მიზნით, რადგან ზოგიერთ შემთხვევაში, ქებამ შეიძლება დიდი ზიანი ან დიდი ცდუნება მოუტანოს ადამიანს. ამგვარად, ამ შემთხევის შემდეგ, სილუანემ დაიწყო ბრძოლა პატივმოყვარეობის ცდუნების წინააღმდეგ და დაახლოებით თხუთმეტი წლის განმავლობაში ცდილობდა მის დამარცხებას.

თხუთმეტი წლის შემდეგ ერთგვარი დიალოგი შედგა ღმერთსა და წმიდა სილუანეს შორის: უფალმა უთხრა მას: თუკი გსურს დაამარცხო პატივმოყვარეობის ცდუნება, სიამაყის გრძნობა, შენი გონება მიმართე ჯოჯოხეთისაკენ და ნუ დაკარგავ იმედს. და სწორედ ამ წუთიდან სრულიად შეიცვალა წმიდა სილუანეს ცხოვრება. ანუ ამ ორ ზემოთ აღნიშნულ მოვლენას გადამწყვეტი როლი ენიჭება მის ცხოვრებაში: მონასტერში მისვლიდან ექვს თვეში ცოცხალი ქრისტეს ხილვასა და თხუთმეტი წლის შემდეგ უფლის ხმას, რომელიც გაისმა მის გულში: მიმართე შენი გონება ჯოჯოხეთისაკენ და იმედს ნუ დაკარგავ. ეს იმის მანიშნებელია, რომ უფალი შეიცნობა ან მისი ფორმით და ან მისი ხმით, როგორც ამას ამბობს ღმერთი იოანე მოციქულის თანახმად: თავდაპირველად იგი შეიცნობოდა ფორმით, ხოლო შემდეგ კი – ხმით.

როდესაც უფალმა უთხრა სილუანეს შემდეგი სიტყვები: მიმართე შენი გონება ჯოჯოხეთისკენ და იმედს ნუ დაკარგავ, მან იგრძნო, რომ უფალმა უბოძა ერთგვარი საშუალება, რომლითაც შეძლებდა თავისი გულისთქმების დამარცხებას და კვლავ მოახერხებდა დედამიწაზე დაშვებას. წმიდა სილუანემ მისდია უფლის სიტყვასა და რჩევას, რის შემდეგაც მაშინვე განიწმინდა მისი გონება გულისთქმათაგან და იპოვა ხსნა ღმერთში. რაც იმას ნიშნავს, რომ მან იპოვა თავმდაბლობა, ხოლო თავმდაბლობამ კი მოუტანა უფლის მადლი და გონების სისუფთავე, რის შემდეგაც მას უკვე შეეძლო სუფთად ლოცვა.

წმიდა სილუანე არ ყოფილა განათლებული ადამიანი. იგი მხოლოდ სამი ზამთრის განმავლობაში დადიოდა სკოლაში, თუმცა ზემოთ აღნიშნული მოვლენებისა და ლოცვის სრულყოფილებისაკენ მისი შინაგანი სწრაფვის მეშვეობით, მისი გონება უაღრესად განათდა. და ისევე როგორც ერთხელ თავად უთხრა მეორე ასკეტს, რომ თავისით არასდროს არაფერს ეუბნებოდა სხვა ადამიანს და რასაც კი ამბობდა მხოლოდ და მხოლოდ სულიწმიდის მეშვეობით. ამგვარად მის მიერ შესრულებული ჩანაწერებიც, რომელიც შემდგომ შევიდა წმიდა სილუანესადმი მიძღვნილი წიგნის მეორე ნაწილში, მიუხედავად მათთვის დამახასიათებელი უბრალოებისა, ჩანს, რომ არ არის ადამიანის გონების ნაყოფი, არამედ დიდი საიდუმლოს შემცველი სიტყვებია, რომელიც უფლის სულის ენერგიის მეშვეობითაა გაცხადებული.

დღეს მინდა გესაუბროთ წმიდა სილუანეს სწავლების ექვს ასპექტზე, რომლებიც ცხადყოფენ რომ ეს ადამიანი, ისევე როგორც ყველა წმიდანი, ჭეშმარიტად არის ღმრთის ალამი თავისი თანამედროვეობისათვის. რა თქმა უნდა, ერთადერთი ამოსავალი წერტილი ყველა თაობისთვის არის იესო ქრისტე. იესო ქრისტეს სახე არის ყველა ჩიხისა და ყველა პრობლემის, რაც კი გააჩნია ადამიანს, ხსნა და გამოსავალი. თუმცა იესოს ჯვრისა და აღდგომის გარდა, წმიდანებიც წარმოადგენენ დიდ ხსნას თავიანთი თანამედროვეთათვის.

ამგვარად ვიწყებ რა წმინდა სილუანეს სწავლების ექვს ძირითად ნიშანზე საუბარს, აღვნიშნავ რომ ყველაფრის დასაწყისი და დასასრული არის სინანული. სახარებაც ხომ იწყება და მთავრდება სინანულით. ადამიანს არ შეიძლება ჰქონდეს სწრაფვა და წინსვლა ღმრთისკენ სინანულის გარეშე. იმ მდგომარეობიდან, სადაც ვიმყოფებით და რაც ძალიან დაშორებულია ღმერთს, უნდა დავიძრათ და ისევ უნდა დავბრუნდეთ უფალთან ახლოს. ამის მიღწევა კი მხოლოდ სინანულითაა შესაძლებელი.  თავის ჩანაწერებში წმიდანი საუბრობს  სინანულზე, რომელსაც მსოფლიო მასშტაბები ენიჭება. ეს ისეთი სინანულია, რომელიც მხოლოდ ფსიქოლოგიურ დონეზე არ განიხილება. ჭეშმარიტი მეტანია ეს არ არის მხოლოდ და მხოლოდ სინანული ჩვენს ერთ, ორ ან თუნდაც სამ ცოდვაზე. ჩვენმა სინანულმა უნდა მიაღწიოს დიდ სივრცეებს. როდესაც უფლის წინაშე სინანულს განვიცდით, იგი ჩვენ გვამართლებს. ადამიანი როდესაც სინანულშია, იგი უნდა ინანიებდეს არა მხოლოდ თავის გაცნობიერებულ ცოდვებს, არამედ იმ ცოდვებსაც, რომელთაც ვერ აცნობიერებს, როგორც ამას ღაღადებს დავით მეფსალმუნე – ჩემგან დაფარულთაგან განმწმიდე, უფალო! როდესაც უფლის მადლით ვნათდებით, სწორედ მაშინ ვაცნობიერებთ ჩვენში დაბუდებულ უდიდეს სიბნელეს. წმიდანი, რომლის ხსენების დღეც გუშინწინ იყო, წმიდა გრიგოლ პალამა, დაახლოებით 22 წლის ასაკში იყო, როგორც მისი ცხოვრებისაღმწერი აღნიშნავს, რომ ამგვარად ევედრებოდა უფალს: ჩემი მცირე ლოცვით გაანათე ის სიბნელე, რაც ჩემშია. და მართლაც, უფალმა გაანათა იგი. მაშასადამე, წმიდა გრიგოლი ღმრთიური მადლის მეშვეობით გრძნობდა, რომ მასში დიდი სიბნელე იყო ჩაბუდებული: ეს არის დაცემის შედეგად მიღებული მემკვიდრეობითი ცოდვა, რომელსაც ადამიანები საკუთარ ცოდვებს ვუმატებთ ხოლმე.

წმიდა სილუანე ასევე საუბრობს ერთგვარ სინანულზე, რომელსაც ადამის სინანულს უწოდებს. ეს არის სინანული არა მხოლოდ ჩვენს საკუთარ ცოდვებზე, არამედ მთელი სამყაროს ცოდვებზე, ამიტომაც უწოდებს მას ადამის სინანულს. წმიდანები ემსგავსებიან რა ქრისტეს, მის მსგავსად ცდილობენ მთელი ქვეყნიერების ცოდვები საკუთარ თავზე იტვირთონ.  სწორედ იმ თავში, რომელშიც წმიდა სილუანე საუბრობს ადამის სინანულზე, აღწერს ადამის ტანჯვას, რაც არის ასევე მისი პორტრეტიც, რადგან სწორედ ამგვარად ინანიებდა ისიც. მთელ უდაბნოში ისმის ადამის ღაღადისი უფლის მიმართ. აქ, უდაბნოში წმიდანი გულისხმობს სამყაროს, რომელიც დაცარიელებულია უფლის მადლისგან, ხოლო ვინმე ერთი, ღმრთის კაცი, აუწყებს ღმერთს ამ მდგომარეობაზე და ითხოვს მისგან კურთხევას. მაშასადამე, სინანული წმიდანისათვის მოიაზრება, როგორც მეტანია მთელი სამყაროს ცოდვების გამო, რომლის შედეგადაც მთელი სამყარო მოიპოვებს ხსნას.

ამის შემდეგ, წმიდა სილუანე საუბრობს ასკეტურ თავმდაბლობაზე და ერთგვარ ქარიზმატულ თავმდაბლობაზე. ასკეტური თავმდაბლობა ეს არის ბრძოლა, რომელსაც აწარმოებს ადამიანი იმისათვის, რომ თავმდაბლობა მოუპოვოს თავის სულს. ასეთი თავმდაბლობის კულმინაცია გახლავთ, როდესაც ადამიანი თვლის რომ იგი ყველაზე უარესია. ჭეშმარიტი ღმრთიური თავმდაბლობის მაგალითი მოგვცა იესო ქრისტემ. ამგვარი თავმდაბლობა, რომელიც აქვს ჩვენს ღმერთს და ზოგჯერ გადმოეცემა ხოლმე ადამიანებსაც, ჩვენ გვკურნავს. სწორედ ასეთი თავმდაბლობა ეუფლება ადამიანს, როდესაც იგი ღმრთის მადლითაა მოსილი. ამ დროს ის არა მარტო ფიქრობს, რომ ყველა ადამიანზე უარესია, არამედ მიაჩნია, რომ იგი არ არის ღირსი ისეთი ღმერთის, როგორიცაა უფალი იესო ქრისტე.

ამის გარდა, წმიდა სილუანე თავის ჩანაწერებში საუბრობს სულიერი ცხოვრების სამ ეტაპზე. პირველი ეტაპი ეს არის უფლის მადლის წვევა, მეორე გახლავთ ამ მადლის დაშორება და მესამე –  ამ მადლის გადმოღვრა, რომელიც კვლავ ბრუნდება. დიდი მნიშვნელობა აქვს, რომ სწორი წარმოდგენა გვქონდეს სულიერი ცხოვრების ზემოთ აღნიშნულ მიმდევრობაზე. სხვანაირად სულ სხვა გააზრება შეიძლება მოჰყვეს მას. იმ შემთხვევაში კი, თუ მას სწორად გავიაზრებთ, უფრო მეტი შთაგონება და მოთმინება გვეძლევა ჩვენი სულიერი ბრძოლისას. როდესაც წმიდანი საუბრობს ამ სამ ეტაპზე, იგი ცდილობს დახმარება გაგვიწიოს მეორე ეტაპზე ყოფნისას, რომელიც ყველაზე უფრო რთულია.

სულიერი ცხოვრების პირველი ეტაპი ეს არის, როდესაც უფლის მადლი ადამიანს საჩუქრად გადაეცემა, ყოველგვარი ღვაწლის გარეშე. ეს ერთგვარი ტალანტია, საგანძურია, სიმდიდრეა, რაც არ არის ჩვენი, არამედ უფლის საჩუქარია ჩვენ მიმართ გაღებული. როდესაც ეს ღმრთიური მადლი გადაეცემა ადამიანს, ეს ერთგვარი გაკვეთილია მისთვის. იგი უკვე აცნობიერებს, მისთვის ნათელი ხდება, თუ როგორ უნდა იცხოვროს: როგორ უნდა ილოცოს, როგორ უნდა უყვარდეს. თუმცა ეს პერიოდი არ არის ხანგრძლივი, შეიძლება მან გასტანოს შვიდ წლამდე, რასაც მოჰყვება ჩვენგან ამ მადლის წასვლა. თანდათან ეს ღმრთიური მადლი შემცირებას დაიწყებს, რათა ადამიანი ერთგვარი გამოცდის ეტაპზე გადავიდეს. ადამიანმა გამოცდა უნდა ჩააბაროს ყოველივე იმაზე, რაც მას ღმრთიური სწავლების, ღმრთიური გაკვეთილის შედეგად გადაეცა.  ამიტომაც ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სულიერი ცხოვრების მეორე ეტაპზე  ჩვენ ნაკლებად ქრისტიანები ვართ, ვიდრე პირველი ეტაპის დროს ვიყავით. შესაძლოა, ეს საუკეთესო პერიოდია იმისათვის, რომ ჩვენ ჩვენი გონიერება ვაჩვენოთ, ვაჩვენოთ ჩვენი ერთგულება, ვაჩვენოთ, რომ ჩვენ ღირსნი ვართ ნდობისა, ღირსნი ვართ იმისა, რომ რაც დასაწყისში დროებით გადმოგვეცა, გადმოგვეცეს სამუდამოდ. სულიერი ცხოვრების მეორე ეტაპი აუცილებელია ჩვენთვის, რადგან ამ დროს ვემსახურებით სიყვარულის იგივე საქმეებს, რასაც ვაკეთებდით თავდაპირველად, როდესაც უფალი ჩვენთან ერთად იყო, მაშინ როცა მას ვხედავდით, მისი გვწამდა, იგი ჩვენთან ერთად იყო და მასთან ერთად ვაკეთებდით ყველაფერს, რაც გაცილებით ადვილი იყო: იოლი იყო სიყვარული, თავმდაბლობა, რწმენა – ეს ყველაფერი ხომ ჩვენში იყო. ვხედავდით და გვწამდა. თუმცა მეორე ეტაპზე თუკი მოვახერხებთ და შევინარჩუნებთ ცხოვრების იმავე წესს მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვხედავთ უფლის მადლს, მაშინ ნამდვილად ნეტარნი ვიქნებით.

ჩვენი სულიერი ცხოვრების პირველ ეტაპზე, თუკი მივყვებით უფალს, ეს ბუნებრივია, რადგან მას ვხედავთ, მას მივსდევთ და ჩვენ ვივსებით მისი მადლით. მაგრამ, თუკი მივყვებით უფალს სულიერი ცხოვრების მეორე ეტაპზე, როდესაც ვერ ვგრძნობთ ღმრთიური მადლის ამ ენერგიას, როდესაც ვცხოვრობთ ერთგვარი სიკვდილით იმასთან შედარებით, რასაც განვიცდიდით დასაწყისში, მაშინ შეგვიძლია ვიფიქროთ რომ ღმრთიური მადლის არარსებობას არ შეუძლია დაგვაშოროს ღმერთს. მაშინ ჩვენთვის ღმერთი ხდება უფრო ძლიერი, ვიდრე სიკვდილი. ამით ჩვენ ვუდასტურებთ უფალს, რომ ჭეშმარიტად მისი შვილები ვართ და იგი ჩვენ შეგვიწყალებს. როგორც ამას ამბობს დავით მეფსალმუნეც. ამიტომაც აუცილებელია ამ მეორე ეტაპის გავლა, სწორედ ამ პერიოდში ადამიანი უდასტურებს ღმერთს თავის ერთგულებას და ხდება უფრო ძლიერი, ვიდრე სიკვდილი, რომელსაც განიცდის, ვიდრე სიცარიელე, რომელსაც გრძნობს. სწორედ ეს მდგომარეობა გარდაისახება უფლის მიერ შვილად მიღების დიდებულ მდგომარეობაში. უფალი რწმუნდება რომ შენ ჭეშმარიტად მისი ხარ და გიღებს როგორც საკუთარ შვილს. და ამის შემდეგ, არაფერს ძალუძს შენი მოშორება უფლისაგან. ღმრთის მადლი კვლავ გადმოდის ადამიანზე და რჩება მასთან. უფალს სურს ყველაფერი თავისი მოგვცეს ჩვენ. და ამ ყველაფერს იგი ჩვენ ერთგვარი თავმდაბლობით გვაძლევს. თუმცა ჩვენი მხრივ, ჩვენც უნდა დავუმტკიცოთ, რომ შეგვიძლია იმ სიწმინდის მიღება, მოვლა, შენახვა, შენარჩუნება, რასაც ის გვაძლევს.

კვლავ დავუბრუნდეთ უფლის სიტყვებს, რომელიც ჩაესმა წმიდა სილუანეს: მიმართე შენი გონება ჯოჯოხეთისაკენ და იმედს ნუ დაკარგავ. ვფიქრობ, ეს უფლის ყველაზე მნიშვნელოვანი პასუხია ჩვენი თაობისადმი მიმართული. ჩვენი თაობა განიცდის ზოგიერთ დამახასიათებელ უბედურებას (ვნებას). მაგალითად, იგი იტანჯება საზოგადო უგულებელყოფით. ეს საყოველთაო უგულებელყოფის სული ყველას აწვალებს. ეს სირთულეა, რომელიც ყველას გვაქვს დასაძლევი, მოსანანიებელი. არსებობს ასევე სასოწარკვეთილების სული, ყველგან გამეფებულია საყოველთაო ქედმაღლობა. ეს ჩვენ კარგად ვიცით, რადგან ყოველდღიურად ვისმენთ სხვადასხვა ადამიანის აღსარებას. ყველაფერი ეს აწვალებს თანამედროვე ადამიანს. ხსნა ამ მდგომარეობიდან შეიძლება ვეძებოთ იმ სიტყვებში, რომელიც იესო ქრისტემ უთხრა წმინდა სილუანოსს. დავიწყოთ იქიდან, რომ უპირველეს ყოვლისა, ჯოჯოხეთი ეს არის ხელთქმნილი სამყაროს ნაწილი. ის ერთგვარი მდგომარეობაა, რომელშიც ჩავიდა თავად იესო ქრისტე, იმისათვის რომ ხსნა მოეპოვებინა ადამიანებისათვის, იმისათვის რომ ეს ადგილიც შეევსო ღმრთიური ენერგიით. ჯოჯოხეთი ეს ისეთი მდგომარეობაა, სადაც ჩვენ ადამიანებს არ შეგვიძლია უფლის ნახვა, რადგან უფალი, მოციქულის თანახმად, მცირე ხნით ჩავიდა ჯოჯოხეთში და ისევ აღზევდა ზეცაში. უფალმა სწორედ ჯოჯოხეთში ჩასვლითა და იქიდან ამოსვლით მიანიჭა ადამიანებს ღმრთიური მადლი. ჯოჯოხეთში ჩასვლა და იქიდან ამოსვლა უფლის გზაა, რომელიც ადამიანმა უნდა გაიაროს, რათა ჭეშმარიტად მიემსგავსოს ქრისტეს. ადამიანის ჯოჯოხეთში ჩასვლა უნდა უკავშირდებოდეს მის თავმდაბლობას, თვითშეწირვასა და თვითგანწირვას, რასაც გვასწავლის ჩვენი ეკლესია. თუკი ყურადღებას მივაქცევთ ლოცვებს, მის პირველ ეტაპზე ხდება ადამიანის დაშვება, ანუ მისი დამდაბლება. უკვე ამის შემდეგ, უფალი ადამიანს აღზევებას სთავაზობს.  არასოდეს არ ხდება აღზევება, დამდაბლების გარეშე.  ლოცვებში კარგად ჩანს ეს ორი მხარე. უფალმა ჩვენ გვიხსნა არა თავისი ყოვლისშემძლეობით. ყოვლისშემძლეობით მან ჩვენ შეგვქმნა. მან ჩვენ გვიხსნა თავისი თავმდაბლობით – თავისი ჯვრით. რატომ დაეცა ადამი?  სწორედ იმიტომ რომ დაუჯერა მტერს და ზეაღსვლა მოინდომა. თუმცა შედეგად ისე დაეცა, როგორც ელვა ზეციდან. ამიტომაც როდესაც ადამიანი უფლის რწმენით ქვევით-ქვევით ეშვება (იგულისხმება თავმდაბლობა და თვითგვემა) მას მტერი ათავისუფლებს. რადგან ადამიანის მტერს არ შეუძლია ქვევით-ქვევით სვლა (თავმდაბლობა). ამიტომაც, როდესაც წმიდა სილუანეს ჩაესმა იესოს სიტყვები: მიმართე შენი გონება ჯოჯოხეთისაკენ და იმედს ნუ დაკარგავ, მისივე სიტყვებით, მაშინვე დამდაბლდა მისი სული, იპოვა შვება ღმრთისაგან და განიწმინდა მისი გონება. როდესაც ჩვენ თავს ვგმობთ უფლის წინაშე, უფალი მადლით გვავსებს. სწორედ ამ დროს იბადება ჩვენში სინანული. როდესაც ადამიანს ღმრთის მადლი ეწვევა, იგი ხედავს ერთი მხრივ, ბნელით მოცულ მდგომარეობას, ხოლო მეორე მხრივ, ხედავს ზეციური სამყაროს სინათლეს, რომელსაც იგი ესწრაფვის. ადამიანს ამ დროს აქვს ორმაგი თეორია, იგი გაორებულია. სწორედ უფლის მადლის მეშვეობით ხდება შესაძლებელი ადამიანის მიერ ამის შეცნობა. თუკი წავიკითხავთ წმიდა წერილებს, ვნახავთ რომ ყოველთვის, როცა უფალი ეცხადებოდა რომელიმე წინასწარმეტყველს, მას სწორედ ამგვარი შეგრძნებები ებადებოდა. როდესაც ადამიანი ხედავს იმ სიცარიელეს, რომელშიც იგი იმყოფება, მას უნდა ჰქონდეს ასევე გამბედაობა იმისათვის, რომ ეს მდგომარეობა სძლიოს. და სწორედ ეს არის ის, რასაც მას ჩუქნის სინანული და თავმდაბლობა. მაგალითისათვის წარმოვიდგინოთ, რომ თუკი წავალთ მეგობართან, ან ექიმთან, ან მასწავლებელთან, რომელიც ჩვენ მიგვითითებს ყველა ჩვენს სიავეზე, ყველა ჩვენს არასწორ საქციელზე, ჩვენს შეცდომებზე, ჩვენი განკურნება ან გამოსწორება არ მოხდება. შეიძლება ამან უფრო უარეს მდგომარეობაში ჩაგვაგდოს და სრულიად უიმედონი გაგვხადოს. უფლის მადლი კი ჩვენზე ასე მოქმედებს: გვაჩვენებს იმ დაცემულ მდგომარეობას, რომელშიც ვიმყოფებით და ამავდროულად გვაძლევს იმის ძალას, რომ დავძლიოთ ეს არასასურველი მდგომარეობა. ამიტომაც ეს ადამიანისათვის ძალიან ძვირფასია და მას განკურნების ძალა შესწევს.  ყოველთვის, როცა განვიცდით სინანულს ჩვენი გონება და გული ერთიანია. ხოლო ჩვეულებრივ მდგომარეობის დროს, რომელშიც ვცხოვრობთ ყოველ დღე, გული და გონება ერთმანეთისაგან დაშორებულია. სხვას ფიქრობს გონება, სხვას განიცდის გული. სინანული ღმრთის მადლთან ერთად გვეხმარება ჩვენი გულისა და გონების გაერთიანებაში, რაც კურნავს ადამიანს და აბრუნებს მას იმ ფიზიოლოგიურ მდგომარეობაში, როდესაც უფლის მცნებების თანახმად იწყებ ცხოვრებას.

]]> https://www.pemptousia.ge/2017/10/26/%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%9c%e1%83%93%e1%83%90-%e1%83%a1%e1%83%98%e1%83%9a%e1%83%a3%e1%83%90%e1%83%9c%e1%83%94-%e1%83%90%e1%83%97%e1%83%9d%e1%83%9c%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%98/feed/ 3500 ღირსი პაისი მთაწმიდელი https://www.pemptousia.ge/2017/08/10/%e1%83%a6%e1%83%98%e1%83%a0%e1%83%a1%e1%83%98-%e1%83%9e%e1%83%90%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%98-%e1%83%9b%e1%83%97%e1%83%90%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%93%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%98/ https://www.pemptousia.ge/2017/08/10/%e1%83%a6%e1%83%98%e1%83%a0%e1%83%a1%e1%83%98-%e1%83%9e%e1%83%90%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%98-%e1%83%9b%e1%83%97%e1%83%90%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%93%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%98/#comments Thu, 10 Aug 2017 07:40:35 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=50863 გთავაზობთ ლიმასოლის მიტროპოლიტის, მეუფე ათანასე საუბრის ტექსტურ ვარიანტს, სადაც იგი საუბრობს თანამედროვეობის უდიდეს წმიდანზე, მამა პაისი მთაწმიდელზე. მიტროპოლიტი ყურადღებას ამახვილებს წმიდანის სათნო ასკეტურ ცხოვრებასა და მის უსაზღვრო სიყვარულზე ღმრთისა და ადამიანის მიმართ.

„… მინდა მცირეოდენი რამ გითხრათ, რადგან ვგრძნობ აუცილებელია ამ თემაზე საუბარი. სულ ახალი მოვლენაა ჩვენი ღირსი მამის პაისი მთაწმიდელის წმიდანობის განსაკუთრებული გამოვლინება. ღერონდა იქცა წმიდანად, თავისი სიცოცხლის განმავლობაში იშრომა, როდესაც გარდაიცვალა კვლავ დაუბრუნდა ღმრთიურ საწყისს, თუმცა ყოველივე ამისათვის მას დიდება არ მოუპოვებია. იმისათვის რომ გაიაზროთ, თუ რა არის ეკლესია და რას ნიშნავს ის, რასაც ქვია იესო ქრისტე, როგორც ეს მოციქულებთანაა აღნიშნული: „რასაც შეჰკრავ დედამიწაზე, ზეცაშიც შეკრული იქნება, ხოლო რასაც გახსნი დედამიწაზე, გახსნილი იქნება ზეცაშიც“ (მათე, 16.19), ყურადღება უნდა მივაქციოთ შემდეგს: წმიდანმა ღმრთიური მადლი თავისი ღვაწლით, უფლის თანაგრძნობითა და მოწყალებით მოიპოვა, თუმცა მაშინ როდესაც მამა პაისი წმიდანად აღიარა ჩვენმა წმიდა ეკლესიამ და ამჯერად ყველამ გაიგო მისი როგორც წმიდანის, უკვე ოფიციალური ცნობა,  უდიდესმა მადლმა მოიცვა მთელი მოსახლეობა და ამას ვამბობ ყოველგვარი გადაჭარბების გარეშე. ერთგვარი ხსნა გაჩნდა ადამიანების სულში. მოდიოდნენ ჩემთან უბრალო ქალები. ერთმა ქალმა ისიც კი მითხრა: მამაო, ერთი საათის განმავლობაში  ვტიროდი, როდესაც გავიგე, რომ მამა პაისი წმიდანად შერაცხეს. ეს ქალი არც იცნობდა მამა პაისს, მიუხედავად ამისა ცხარე ცრემლით ტიროდა. მთელი მოსახლეობა: ბებიები და ბაბუები, მონაზვნები და ბერები დიდმა სიხარულმა და მადლმა მოიცვა. ასევე მოხდა ღერონდა პორფირის წმიდანად შერაცხვის დროსაც. ყველა წმიდანს უფალი განსაკუთრებულ მადლს ანიჭებს. ღმრთისმოსავ ხალხში ასეთი გამოძახილი ამხნევებს მოსახლეობას. აღარაფერს ვიტყვი, თუ რა ხდებოდა მის მონასტერში. მივიდნენ იქ ძმები, რომელთაც არაფერი იცოდნენ ამის შესახებ. ტელეფონით დარეკეს და ეკითხებოდნენ, რაღაც გავიგეთ და მართალია? ყველა ჩვენგანი ეიფორიაში ვიყავით. მაგალითად გუშინ, კვირა დღეს, 5 000 კაცი მივიდა მოსალოცად მამა პაისის საფლავზე. ხალხი მიდის თვითმფრინავებით – რუსეთიდან, რუმინეთიდან, საქართველოდან, ყოველი მხრიდან, ამერიკიდანაც კი. დიდი მადლი იღვრება ამ წმიდანის შემწეობით, თითქოსდა გაიხსნა ცის სარტყელი და იქიდან ჩანჩქერივით მოედინება მადლი ღვთისა. ყოველივე ეს არ არის უცნაური, რადგან მამა პაისი ჩვენი ეკლესიის უდიდესი წმიდანია, რომელსაც უფლისაგან დიდი მადლი მიენიჭა. ჩვენთვისაც მამებო, ეს განსაკუთრებული კურთხევაა, არა იმიტომ რომ ვქედმაღლობთ, არაფერი გვაქვს საამისო, რადგან არაფერს წარმოვედგენთ, არამედ იმიტომ რომ ზურგს უკან ასეთი წმიდა ადამიანები გვყვავს, რომელთაც ვიცნობდით, რომელნიც სიცოცხლეში გვინახავს, მათი საუბარი მოგვისმენია. რა თქმა უნდა, ვაცნობიერებთ, რომ ჩვენი ცხოვრება არ ჰგავს მათ ცხოვრებას, თუმცა ვალდებულნი ვართ ვეწამოთ იმისთვის, რაც ვნახეთ, რაც მოვისმინეთ, ამიტომაც ვგრძნობთ, რომ ჩვენი სინოდია, ჩვენი საძმო, ჩვენს წმიდა მამა იოსებ ისიქასტთან ერთად  და მის მორჩილთა მთელ წმიდა გუნდთან, რომელნიც ასევე იდგნენ მაღალ საფეხურზე, ხოლო ჩვენი უფალი კი, რა თქმა უნდა, შეიცნობს ყოველი ადამიანის საზომს, რომელთაც ჩვენ გადმოგვაბარეს მონაზვნური ცხოვრება. თქვენთვის მრავალჯერ მითქვამს, რომ არაფერი გამიკეთებია მხოლოდ ჩემით, ყოველ შემთხვევაში ან ამ საძმოს ან სხვათა ორგანიზების საქმეში. როდესაც აქ მოვედით, თითქმის არაფერი დაგვხვდა, თუმცა ის, რაც მქონდა ნანახი ჩემს სულიერ მოძღვრებთან, ის რაც მქონდა მათგან ნასწავლი, ან მათგან გაგონილი, სწორედ ის გამოვიყენე ჩვენი ძმობის დაარსებისა და განმტიცების საქმეში. სულ მცირე, რაც შეგვიძლია გავაკეთოთ ჩვენი მამების ტრადიციების დაცვაა. რადგან არც ჩემი ასაკი, არც ჩემი გამოცდილება არ იყო საკმარისი მონასტრული საძმოს დაარსებისა და განმტკიცებისათვის.

მამებო, როგორც ადრეც აღვნიშნე, არ არის საკმარისი მხოლოდ იმის თქმა, რომ ვართ აბრაამის შვილები, არამედ აბრაამის საქმენიც უნდა ვაკეთოდ. შესაბამისად, მხოლოდ ის, რომ ვიცნობდით მამა პაისს და ვუსმენდით მას და ა.შ., რაც შეიძლება გარეგნულად ჩანდეს მშვენივრად და რომანტიკულად, მაგრამ უფლის წინაშე ეს დიდი და მძიმე პასუხისმგებლობაცაა. როგორც ჩემთვის, რომელმაც უნდა გადმოგცეთ ყველაფერი ის, რაც ვნახე და მოვისმინე, ისე თქვენთვისაც. ჩვენ უნდა დავიცვათ ჩვენი წმინდა მამების სიტყვები და გზები. რა თქმა უნდა, მე აღარ მოვყვები მამა პაისის ცხოვრებას, რადგან ის თქვენც კარგად იცით, მოისმინეთ ასევე გუშინ რომ მალე გამოიცემა სუროტის მონასტრის დედების მიერ დაწერილი წიგნი ღერონდას ცხოვრებაზე, გამოიცემა ასევე სხვა წიგნებიც, რომლებიც გადმოსცემენ მამა პაისის მთელს სულიერებას. ყველა ჩვენგანი უნდა ვეწამოთ იმისათვის, რაც ვნახეთ და მოვისმინეთ და რასაც წავიკითხავთ. შეიძლება ვინმემ იფიქროს, რომ მე ამას იმიტომ ვუსვამ ხაზს, რომ ამით მსურს ჩემს თავს დიდება მოვუპოვო, რომ მე ვიცნობდი მამა პაისს. რა თქმა უნდა, შეიძლება რომ ადამიანებმა ასე იფიქონ, მაგრამ სიმართლე ის არის, რომ მე ერთადერთი არა ვარ, ვინც მას იცნობდა. კიდევ უამრავი მამა იცნობდა მას. თუმცა მეორე მხრივ, არ შემიძლია დავმალო ის ფაქტი, რომ მე მას ვიცნობდი, რადგან ვგრძნობ პასუხისმგებლობას ეკლესიის წინაშე და ღმრთის ხალხის წინაშე, რადგან მე უნდა ვეწამო იმისათვის, რაც ვნახე და რაც გამოვცადე. აღვნიშნავ იმასაც, რომ ჩემი ცხოვრება არ გავს მამა პაისის ცხოვრებას და მხოლოდ ხუმრობით ხალხის გასაცინებლად თუ შემიძლია ვთქვა, რომ მე ღერონდა პაისს ვგავარ.

მცირე სიტყვით აღვნიშნოთ, თუ რაში მდგომარეობს აზრი, რომელიც ჩვენ – ადამიანებს დაგვიტოვა ღირსმა პაისმა. ის რომ ასკეტურ ცხოვრებაში არავის შეუძლია მის სიმაღლემდე ასვლა, ნათელია. ამ დღეებში, როცა მეც ვავადმყოფობდი, ვფიქრობდი ჩემთვის, რომ მქონდა საწოლი, სითბო, მყავდა ექიმი, შემეძლო ტკივილგამაყუჩებლის დალევა. ღერონდა კი, რომელსაც ჯანმრთელობის მხრივ უსაზღვრო პრობლემები ჰქონდა, მარტოდმატრო იტანჯებოდა უკაცრიელ ადგილას. იგი თავიდანვე ებრძოდა ავადმყოფობებს, სრულიად მარტოდმარტო, მაგრამ ტკივილს არაფრით არ იმსუბუქებდა.

ის, რაც მამა პაისს ახასიათებდა, იყო დიდსულოვნება. იგი სულგრძელი ადამიანი იყო. მონაზვნურ ცხოვრებას მისთვის ნამდვილად სულიერი მნიშვნელობა ჰქონდა. ლოცვა, ჭვრეტა, სიმშვიდე, მოთმინება… ყოველივე ეს, ანუ სულიერი საკვები და ცხოვრების წესი, რასაც მისდევდა, ღერონდას სიამოვნებას ანიჭებდა. როდესაც მოგვიანებით, უფალმა იგი მოიხმო უფრო ხალხმრავალ ადგილას, მამა პაისს კვლავ ჰქონდა უწყვეტი კავშირი ღმერთთან. ღერონდას დიდი სიყვარული ჰქონდა ასევე ხალხის მიმართ, მათ არ უგულებელყოფდა, პირიქით, ყოველ გულნატკენ ადამიანს, ვინც კი მის ახლოს მიდიოდა, დიდი სიყვარულით ხვდებოდა. ის, რაც ჩვენ, მონაზვნებს გვასწავლა, ეს არის რომ ყოველთვის ვიყოთ ყურადღებიანნი და დავიცვათ სიზუსტე ჩვენს მონაზვნურ ვალდებულებებში. მას არ სურდა, რომ ჩვენ დავმსგავსებოდით მანქანებს, რომლებიც მხოლოდ და მხოლოდ მექანიკურად ასრულებენ ვალდებულებებს. ძალიან სწუხდა, როდესაც ხედავდა, რომ მონაზვნები გადაჭარბებულად კავდებოდნენ ხელსაქმით, ბაღით, სხვადასხვა საქმით, ტრაქტორით, საბედნიეროდ, იგი ვერ მოესწრო მობილური ტელეფონების ეპოქას. იგი არ იღებდა არაფერს ამის მსგავსს, არა იმიტომ რომ ჩამორჩენილი ადამიანი იყო, არამედ სწამდა, რომ მონაზონი უნდა იცავდეს სიმშვიდეს, როგორც თავის შინაგან სიმშვიდეს, ისე – გარეგან სიმშვიდესაც. მას არ მოსწონდა, როდესაც ხედავდა მონაზვნებს, რომლებიც გამუდმებით კითხვებს სვამდნენ, ან როდესაც მონაზვნები ამქვეყნიური საქმეებით იყვნენ დაკავებულნი. მაშინვე დამწუხრდებოდა ხოლმე ამის შემხედვარე, რადგან სწამდა რომ მონაზონს თავის საკვებად, სიხარულისა და სიამოვნების წყაროდ უფლის საქმენი და ლოცვა უნდა ჰქონდეს. იგი გამუდმებით უნდა ფიქრობდეს ღმერთზე. ჩვენც და ასევე სხვა მამებსაც სწორედ ამას გვასწავლიდა ღერონდა გამუდმებით.

მამა პაისი დიდ ყურადღებას აქცევდა სულიერი ცხოვრების შედეგს. ვთქვათ, კარგი ასრულებ შენს კანონს, ლოცულობ, ა.შ. და ა.შ., მაგრამ ყოველივე ამას აქვს ერთი შედეგი და ეს შედეგი შემდეგია: უნდა იქცე ქრისტეს მსგავს ადამიანად, ანუ ისეთ ადამიანად, როგორადაც ჩვენ თავდაპირველად შეგვქმნა ღმერთმა. ხშირად ამის ნათელსაყოფად მოჰყავდა ხოლმე მაგალითები, ზოგჯერ მეც გეუბნებით ხოლმე თქვენ ზოგიერთ მათგანს. რა შედეგი აქვთ მამებს? ვთქვათ დაესწრნენ ღმრთისმსახურებას დღეში რამდენჯერმე. ამ ყოველივემ ადამიანის სულზეც უნდა მოახდინოს გავლენა, უნდა ჰქონდეს შედეგი.  თუკი მე ცუდად ვესაუბრები, ვეკინკლავები ან უხეშად ვპასუხობ ჩემს გვერდით მდგომს, მაშინ რაღაც არ მიდის კარგად. როგორც მაგალითად მე, რომელმაც გავიკეთე ოპერაცია იმისათვის რომ კარგად გავმხდარიყავი, თუმცა სინამდვილეში პირიქით მოხდა, უარესი ტკივილები მაქვს, ვიტანჯები და ა.შ. ეს ნიშნავს იმას, რომ რაღაც არასწორად გაკეთდა. ზუსტად ასევეა სულიერ ცხოვრებაშიც. იმისათვის მოვედით მონასტერში, რომ სულიერად გავჯანსაღდეთ, რადგან ყველა ჩვენგანი ვატარებთ ძველ ადამიანს ჩვენში, ვატარებთ ჩვენს მემკვიდრეობას, ვატარებთ როგორც ჩვენს ნაკლს, ისე ჩვენს დადებით თვისებებს. როდესაც ვხედავთ, რომ არ გამოვჯანმრთელდით, ეს იმას ნიშნავს რომ რაღაც არასწორად ხდება. გუშინაც აღვნიშნე, თუმცა არ ვიცი  გააცნობიერეთ თუ არა რისი თქმა მინდოდა, როდესაც მოვყევი იმ ამბავზე, რომელმაც ათონიადის ერთი პატარა მოწაფის გამო სინანული გამოიწვია მამა პაისში. ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. აი, დაუკვირდით. ღერონდა მაშინ სამოცი წლის იქნებოდა, როდესაც ეს ამბავი მოხდა. იგი ეჩხუბა ერთ მოწაფეს, რომელიც ღამე თოვლსა და სიცივეში მივიდა ღმრთისმსახურებაზე ათონიადის ხელმძღვანელის ნებართვის გარეშე. ეს სახუმარო არ არის, რადგან ათონის მთაზე ღამით შეიძლება ტყეში დაიკარგო, მით უმეტეს როცა თოვს. მამა პაისი ძალიან მკაცრად ელაპარაკა მას, თუმცა ამის შემდეგ როდესაც საზიარებლად წავიდა, ზიარების წინ მეტანიები შეასრულა. მას ეს უბრალოდ შოუსთვის არ გაუკეთებია, არამედ მართლა შეაწუხა იმან, რომ ასე მკაცრად გაუწყრა მოწაფეს. ჩვენ ძალიან ხშირად უხეშად ვპასუხობთ ერთი მეორეს, ცუდ განწყობაზე ვართ, ჩვენს სურვილებს ვასრულებთ და ამით ვამწუხრებთ ჩვენს ძმებს. და იცით თქვენ მამებო, რომ სწორედ ასეთი წვრილმანები, რაც გარეგნულად ჩანს როგორც წვრილმანი, გამოააშკარავებს წმიდანებს? სხვა შედარებით მნიშვნელოვანი ყველა ჩვენგანს აქვს: არ ვმრუშობთ, რისგანაც რა თქმა უნდა, უფალი გვიფარავს, არ ვკლავთ, არ ვიპარავთ, არ ვძარცვავთ. ეს დადებითი ყველა ჩვენგანს გვაქვს. ეს ქონდა მამა პაისსაც და სხვა დანარჩენიც, რამაც ის წმიდანად აქცია. ეს წვრილმანები, ეს ყურადღება პატარა მოვლენების მიმართ, სინამდვილეში ძალიან მნიშვნელოვანია.

ყველაფერს, რასაც მამა პაისი აკეთებდა, აკეთებდა დიდი სიხარულით. მახსოვს, როდესაც მან კელია ააგო იმისათვის რომ იქ ეცხოვრა. იგი სიხარულით სავსე, გახარებული ადამიანი იყო. არ იყო სულმოკლე. და რატომ იყო გახარებული, იმიტომ რომ იყო თავმდაბალი და არ ჰქონდა სურვილები. ძალიან ხშირად მიწყენინებია მისთვის. და არა მარტო მე. ბევრი ისეთი მამა იყო, რომელიც მას ან ვერ უგებდა, ან სძულდა ღერონდა რაიმე მიზეზის გამო. ერთხელ მაგალითად ვიღაცამ მის კელიას ცეცხლიც კი წაუკიდა. მამა პაისმა რა თქმა უნდა იცოდა, თუ ვინ იყო ამის გამკეთებელი, მაგრამ ამის შესახებ არაფერი უთქვამს. ხშირად მე ჩემი თვალით მინახავს, როგორ ირონიულად ესაუბრებოდნენ მას მონაზვნები ან სიძულვილით საუბრობდნენ მასზე მამები. მამა პაისს, რა თქმა უნდა, ყოველივე ეს აწუხებდა, როგორც ადამიანი არ იყო კარგ მდგომარეობაში, რადგან ძალიან მგრძნობიარე იყო, მიუხედავად ამისა ქრისტესმიერი სიყვარულით უყვარდა ყველა და მუდმივ კავშირში იყო ღმერთთან. ჩვენი ღერონდა მამა იოსები, მიუხედავად იმისა რომ უფროსი იყო მამა პაისზე, დიდ პატივს სცემდა მას და აღიარებდა მის სიბრძნეს, მოსაზრებებსა და განსაკუთრებულ მადლს.

ბევრი რამის თქმა შეიძლება კიდევ მამა პაისზე, მამებო, მაგრამ ის, რაც მინდა გითხრათ, არის შემდეგი: რომ შეიგრძნოთ წმიდა პაისი, როგორც ჩვენი მამა, რომ ის ჩვენთან ერთადაა, თუმცა ეს არ არის საკმარისი. იგი ჩვენი მამაა, ჩვენი ძმაა, ჩვენთან ერთადაა თავისი ლოცვა-კურთხევით, თუკი ჩვენც შევეცდებით გავაკეთოთ ის, რასაც მამა პაისი გვასწავლიდა. რადგან, თუკი არ გავაკეთებთ იმას, რაც გვასწავლა, არაფერს გვარგებს ის, რომ მას სიცოცხლეში ვიცნობდით. ვინც მას მიბაძავს, ან მიჰყვება მის სწავლებას, არ აქვს მნიშვნელობა იცნობდა თუ არა პირადად ცხოვრებაში, რადგან მას გაიცნობს საქმით, შესაბამისად, ექნება მისი ლოცვა-კურთხევაც, ამიტომაც კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ რასაც გვასწავლიდნენ ჩვენი სულიერი მოძღვრები, იმასვე ღაღადებდა მამა პაისი –  გვიყვარდეს ღმერთი, ვიყოთ სიხარულით სავსენი, არ ვიყოთ სულმოკლე ადამიანები, ვძლიოთ ჩვენს ეგოიზმს. ეგოისტი ადამიანი არ არის თავმდაბალი. თავმდაბალი ადამიანი თავის მოვალეობას ასრულებს, ხოლო როდესაც განსაცდელში აღმოჩნდება, მას ადვილად და მშვიდად დაძლევს. ნერვიული აშლილობა და გაღიზიანება ეს ძალიან ცუდია, ამ დროს უხეშად ველაპარაკებით გვერდზე მდგომს, არა გვაქვს სითბო და სიმშვიდე. ყოველივე ამის დაძლევა არ არის წმიდანობის საზომი, არამედ ყოველდღიური საზომია ჩვეულებრივი ადამიანისა.  ჩვენ ყველა ადამიანები ვართ და ზოგჯერ რაღაცების გაკეთება არ შეგვიძლია, ვერ ვასწრებთ, ვერ ვახერხებთ, ხანდახან წამოგვცდება ცუდი სიტყვა ან სიუხეშე, მაგრამ სინანული მაინც უნდა ვისწავლოთ. უნდა ვისწავლოთ ბოდიშის მოხდა უფლისა და ადამიანის წინაშე. არ არის საკმარისი მხოლოდ ღმერთთან აღიარო შეცოდება, არამედ იმ ძმასთანაც უნდა აღიარო, ვინც გაამწარე, დაამწუხრე, ცუდად მოექეცი. გახსოვდეთ, რომ ღმრთის მადლი არ მოდის პირდაპირ ზეციდან, არამედ – ჩვენს გვერდზე მდგომის გავლით. თუ უბოძებ შენს ძმას სიყვარულს, სამაგიეროდ მიიღებ უფლის სიყვარულს. თუკი არ გიყვარს შენი ძმა, ნუ იტყვი რომ გიყვარს ღმერთი. თუკი სიყვარულით არ ექცევი ძმას, ნუ ეძებ ღმრთის სიყვარულს. ამიტომაც უნდა ვიყოთ მუდმივად თანმიმდევრულნი და ვმადლობდეთ ღმერთს, რომ გვერდით გვყვავს ასეთი წმიდა მამები, რომლებმაც გაგვიკვალეს გზა. უნდა გვახსოვდეს ისიც, რომ როგორც სინოდიას, როგორც საძმოს, გვაქვს დიდი პასუხისმგებლობაც – ჩვენ უნდა დავიცვათ და შევასრულოთ ის, რაც ვიხილეთ და ის, რაც მოვისმინეთ. რთულ ეპოქაში გვიხდება ცხოვრება. ხედავთ რომ ყველა თანამედროვე წმიდანი მონასტრული საზოგადოებიდანაა? მათ სიხარულით გაიარეს ეს გზა. მონაზონს არ უნდა შურდეს ამქვეყნიური ცოდვის. მის სულში არ უნდა რჩებოდეს ცოდვის ადგილი. ამიტომ ამბობდნენ ხოლმე, როცა რაიმე გაკლია, ესე იგი იესო ქრისტე გაკლია“.

]]> https://www.pemptousia.ge/2017/08/10/%e1%83%a6%e1%83%98%e1%83%a0%e1%83%a1%e1%83%98-%e1%83%9e%e1%83%90%e1%83%98%e1%83%a1%e1%83%98-%e1%83%9b%e1%83%97%e1%83%90%e1%83%ac%e1%83%9b%e1%83%98%e1%83%93%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%98/feed/ 3078 ყოველთვის უფლის სასოების ნებად ვიყოთ https://www.pemptousia.ge/2017/06/25/%e1%83%a7%e1%83%9d%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%98%e1%83%a1-%e1%83%a3%e1%83%a4%e1%83%9a%e1%83%98%e1%83%a1-%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%9d%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%98%e1%83%a1/ https://www.pemptousia.ge/2017/06/25/%e1%83%a7%e1%83%9d%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%98%e1%83%a1-%e1%83%a3%e1%83%a4%e1%83%9a%e1%83%98%e1%83%a1-%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%9d%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%98%e1%83%a1/#comments Sun, 25 Jun 2017 07:10:39 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=50719 წინამდებარე სტატიას გთავაზობთ: http://www.pemptousia.ge/2017/06/22/არასდროს-ვენდოთ-ჩვენს-თა/

ლიმასოლის მიტროპოლიტი მეუფე ათანასე საუბრობს წმიდანთა სულიერ გამოცდილებაზე, რომ არასდროს უნდა ვენდოთ ჩვენს საკუთარ თავს და ხსნის, რომ ეგოისტური აღქმა – თითქოსდა მარტოს შეგვიძლია ყველაფრის მიღწევა – წარმოქმნის სერიოზულ პრობლემებს, რომელთა გაქარწყლება შეუძლია მხოლოდ თავმდაბლობას, რწმენასა და უფლის ნებისადმი მორჩილებას. საუბარი წარმართულია კითხვა-პასუხის რეჟიმში. გთავაზობთ მის ტექსტურ ვარიანტს.

კიდევ ერთი გზა ამ ბრძოლაში გამარჯვებისთვის, ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი, არის შენს მტრებთან შეგუება და მათთვის ლოცვა. განკურნებისა და უსაფრთხოების საშუალებაა ასევე შენი თავის შეცნობა, „შეიცან თავი შენი“, ამბობდნენ ძველი ბერძნები. ასევე შენი შესაძლებლობების  ცოდნა სწორად და გაწონასწორებულად. არა ისე, რომ ამბობდე: -მე არაფრის მეშინია, მე არაფერი მემუქრება, მე არაფერი დამემართება, მე შემიძლია მოვწიო კიდეც და ა.შ. და ეს არ არის პრობლემა. ასეთი მიდგომა შეცდომაა. ეს აჩვენებს, რომ მთლიანად ხარ პრობლემა და არა თუ არა გაქვს პრობლემა. გაწონასწორებული ადამიანი კი აცნობიერებს, თუ რა ხდება მის თავს, ის იცნობს თავის თავს, თავის სირთულეებს და უსუსურობას, და არ იგდებს თავს საფრთხეში. სწორედ ეს არის სიფრთხილე სულიერ ბრძოლაში. ნუ ჩააგდებ შენ თავს საფრთხეში. როდესაც ხვდები რომ სუსტი ხარ, არ შეგიძლია წინააღმდეგობის გაწევა, რატომ აგდებ შენ თავს სიძნელეებში? სამწუხაროდ, ყველა ჩვენგანს გვაქვს გამოცდილება იმისა, რომ რამდენჯერაც არ ვიყავით ყურადღებით, იმდენჯერ დავმარცხდით. კარგი იქნებოდა, რომ მთელი ეს ტანჯვა გამხდარიყო სასუქი თავმდაბლობისთვის, რომლის საშუალებითაც გავანაყოფიერებთ სათნოებათა და ქარისმათა ხეებს, რაც ჩვენს სულშია და რომელიც უფლის მადლით, სინანულითა და თავმდაბლობით კვლავ დაგვიბრუნდება და მოგვცემს სულიერ ნაყოფს.

მეოთხე საშუალება, ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი, არის, როდესაც რაიმე შეცდომის ჩადენისას მკაფიოდ ხედავ შენს უძლურებას. იმის მიზანი, თუ რატომ დაუშვა ეს შეცდომა უფალმა, არის ის, რომ კარგად დაინახო შენი ავადმყოფობა და ისწავლო არა მარტო შენი საკუთარი თავის გაფრთხილება, არამედ ამის შემდეგ, სხვა ადამიანებიც გაგიფრთხილდებიან და მოგივლიან. ჩვენს შეცდომებზე ჩვენ ჭკუა უნდა ვისწავლოთ, რათა კვლავ არ დავუშვათ ისინი. ნუ დაკარგავ იმედს, რადგან უიმედობა ადამიანის უდიდესი დაცემაა. უიმედობა გაკარგვინებს გამბედაობას, გაკარგვინებს უფლისადმი ნდობას. დაუშვებელია ფიქრი იმაზე, რომ რადგანაც ვერ ვახერხებ გამოსწორებას, რადგანაც არ შემიძლია ვძლიო ჩემს თავს, რადგანაც კვლავ და კვლავ ჩავდივარ ცოდვებს და არ შემიძლია წინააღმდეგობის გაწევა, აღარა მაქვს არაფრის იმედი. სწორედ ასეთი პოზიციაა ყველაზე უარესი, ის თვით ცოდვაზე უარესი მდგომარეობაა. უიმედობა ადამიანის დაცემაზე უარესია, რადგან დაცემას ეწინააღმდეგება ადამიანი უფლისადმი იმედით. ადამიანი ასე ფიქრობს: „კარგი დავეცი, შევცოდე, დავნაღვლიანდი, მაგრამ კვლავ ავდგები ფეხზე და გავაგრძელებ ჩემს გზას“. უიმედობამ არ უნდა შეგვიპყროს. დავეცი, რადგან ადამიანი ვარ, უყურადღებოდ მოვიქეცი, თავბრუ დამეხვა ჩემს ვნებებსა და ცოდვებში, მაგრამ ჩემი ცოდვის გამო ჩემს გულში დატრიალებულ წუხილს მაინც გამოვიყენებ იმისათვის, რომ უკეთესი გავხდე და სულიერად გავიზარდო. დაცემის გამო გამოწვეული სინანულის მეშვეობით თავმდაბლობას ვიძენ, ვაცნობიერებ რომ ადამიანი ვარ, რომ უძლური ვარ, რომ ტანჯული ვარ, განვიცდი თანაგრძნობას ჩემ გვერდით მდგომი ადამიანის მიმართ, რომელიც ჩემსავით იტანჯება და ასე მიუყვება თავისი ცხოვრების გზას. ხოლო უპირველეს ყოვლისა კი, ჩემი ეს წუხილი, მთელი ჩემი ტანჯვა და ტკივილი უნდა იქცეს უფლისადმი აღვლენილ ლოცვად, რომლის დროსაც შევთხოვთ მას მოგვცეს ძალა და შეგვეწიოს.

მრავალჯერ აღგვინიშნავს, ჩემო შვილებო, რომ ჩვენი ცოდვები და ვნებანი ძალიან საშიში დიქტატორები არიან. ისინი ჩვენ არ გვაფასებენ, არაფრად გვთვიან, პატივს არ გვცემენ, მათ არაფერი იციან ჩვენს სიკეთეებზე. ისინი ჩვენ გვაგდებენ ცოდვის ვულკანში, სადაც შეურაცხყოფას გვაყენებენ. ჩვენ კი ვეძებთ გზას იქიდან ამოსასვლელად, ვნანობთ და ვამბობთ რომ აღარ ჩავიდენთ ამ შეცდომას, თუმცაღა როგორც კი დავიწყებას მიეცემა ეს ყოველივე, კვლავ შიგნით ვვარდებით, კვლავ ვნანობთ და ეს გრძელდება მანამ, სანამ ვისწავლით თავმდაბლობას. სამწუხაროდ, როგორც მაგალითებიდან ჩანს, ადამიანი ადვილად ვერ იძენს თავმდაბლობას, ადამიანის გული იოლად არ მდაბლდება. პირიქით, თუკი ადამიანი არ განიცდის მარცხს, იგი ვერ აცნობიერებს თავის სისუსტეს და ვერ თავისუფლდება თავის თავისადმი ამ ავადმყოფური რწმენისაგან. ადამიანი განიცდის უამრავ ვნებას, რათა ბოლოს და ბოლოს ისწავლოს უფლისადმი რწმენისა და იმედის დიდი გაკვეთილი. ამიტომაც ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი გამუდმებით, რომ სწორედ ამის შეცნობა ეხმარება ამაყ ადამიანებს. სიამაყე კი ყველა ჩვენგანს გვაქვს. ვის არა აქვს სიამაყე, ეგოიზმი, ფიქრი იმაზე, რომ რაღაცას წარმოვადგენთ? ასე ამბობდა ხოლმე მამა პაისი: თუკი არა ვართ დიდი წმიდანები, მცირე წმიდანები ხომ მაინც ვართ? ასე მივიჩნევთ.

უფალმა, იმისათვის რომ ააგოს თავისი პატარა შენობა ჩვენს გულში, აუცილებელია გაწმინდოს მთელი ადგილი. უფალმა ღრმად უნდა გათხაროს ჩვენი არსი და თავმდაბლობაზე უნდა ააშენოს ის შენობა, სადაც შეძლებს გამუდმებით დაივანოს. და ეს შენობა იქნება უფლის მადლის შენობა, რომელიც სწორედ ის არის, რაც ჩვენ გვჭირდება. მას შემდეგ, რაც ადამიანი მოიპოვებს უფლის მადლს, მასში ყველაფერი მოქმედებს თავისუფლად, ჰარმონიულად, ჯანსაღად. ადამიანს აღარა აქვს სულიერი პრობლემები და აღარც სულიერი კომპლექსები. მას არც ისეთი გამოუვალი შემთხვევები ემართება, რომლებიც ანერვიულებენ ან უსიამოვნებაში ხვევენ. მას სიმშვიდე აქვს სულში. თავმდაბალი ადამიანი მშვიდია, როგორც თავის თავთან, ისე თავის ძმებთან. მაშინ როცა, ამაყი ადამიანი არც თავის თავთან მშვიდდება და არც თავის მოყვარესთან.  იმიტომ, რომ სიამაყე აბნელებს ადამიანის გონებას და შესაბამისად, გამუდმებით წარმოიშობა მასში წინააღმდეგობანი, კითხვის ნიშნები. მას ყველაფერი უცნაურად ეჩვენება, ეჭვის თვალით უმზერს და სხვადასხვაგვარად აღიქვამს. ამაყ ადამიანს არა აქვს კარგი განწყობა. კარგი განწყობით უდგება ყველაფერს იმას, რასთანაც თავად აქვს საქმე, თუმცა ყველაფერს დანარჩენს იგი ცუდი განწყობით უცქერს. ყოველივე ეს თავად მას აწვალებს და ტანჯავს. ამიტომაც ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი, რომ ადამიანმა უნდა შეიგრძნოს აუცილებლობა იმისა, რაც მას სიცოცხლეს ანიჭებს. როგორც მაგალითად ერთი ვინმე ავადმყოფი, რომელიც ევედრება ექიმს: ექიმო, გევედრები, ვიტანჯები, ვკვდები, დამეხმარე! და მისი გონებაც, გულიც და გრძნობაც, ყველაფერი ამ ვედრებაშია გაერთიანებული, ასევე უნდა იყოს იმ ადამიანის, რომელიც საჭიროებს დახმარებას უფლისგან, რომელიც უხმობს დახმარებისათვის ღმერთს, გონება და ყველა შეგრძნება  მის ლოცვაში გაერთიანებული.

თავმდაბლობისა და ლოცვის გზით ადამიანი სულიერად იკურნება, იგი წონასწორობას იძენს, თავისუფლდება ტანჯვისგან, მისი გონება იწმინდება და აცნობიერებს, თუ რა ხდება მის გარშემო. ხვდება, თუ როგორ უცქერდა უწინ ყველაფერს. ჩვენ ყველას გვაქვს ამის გამოცდილება, თუ როგორ ვჭვრეტდით ყოველივეს ეკლესიაში შესვლამდე და როგორ ვჭვრეტთ ეკლესიაში შესვლის შემდეგ. გამოცდილი გვაქვს, რომ ეკლესიაში შესვლის შემდეგ ყველაფერს სხვა თვალით ვუცქერთ და სხვაგვარად ვაცნობიერებთ. გვახსოვს, თუ როგორ განვსჯიდით, როგორ ვაფასებდით, როგორ ვწონიდით მანამდე, ხოლო ეკლესიაში შესვლის შემდეგ მოვლენებსა და საგნებს უკვე სხვანაირად, სხვა თვალსაზრისით აღვიქვამთ. ვაცნობიერებთ, თუ როგორ სიბნელეში ვყოფილვართ მანამდე, რომ ამ ყოველივეს აღქმა არ შეგვეძლო. სწორედ ეს არის სხვაობა ჩვენს ქრისტემდე ცხოვრებასა და ჩვენს ქრისტეს შემდეგ ცხოვრებას შორის. იესო ქრისტე ნელ-ნელა წმენდს ჩვენი გონების ჰორიზონტს, რის შედეგადაც ჩვენ უკვე სხვაგვარად ვფიქრობთ და ვაზროვნებთ, სხვაგვარად ვუდგებით საგნებსა და მოვლენებს.

სწორედ აქ სრულდება ეს თავი. თუ გაქვთ კითხვები, მზად ვარ გიპასუხოთ, გთხოვთ.

კითხვა: მაგალითისათვის მე არ მიყვარს ჩემი ოთახის დალაგება. არ ვიცი ეს ეგოიზმის გამოა თუ მინდა სხვებმა დაალაგონ ის ჩემ მაგივრად (იცინის).

პასუხი: და ვინ გილაგებს ოთახს?

კითხვა: დედაჩემი ან ბებიაჩემი.

პასუხი: კარგია, რომ ჯერ არ ხარ დაქორწინებული. ღერონდიკონის ერთი მოთხრობა ასეთ რამეს გვიყვება: ერთ-ერთი აბბა წავიდა უდაბნოში და მოინახულა ასკეტების კელიები. შევიდა ერთ კელიაში, რომელიც შენი ოთახივით იყო, აყრილ-დაყრილი, ჭუჭყიანი, ნივთები აქეთ-იქით მიმოფანტული. საინტერესოა, თუ რა თქვა ამაზე ღერონდამ? მან თქვა:  ჩვენი ძმა არ ზრუნავს ამქვეყნიურ საქმეებზე. შემდეგ შევიდა მეორე ძმის კელიაში, სადაც ყველაფერი სუფთად და მოწესრიგებულად დაუხვდა. და რა თქვა ამაზე ღერონდამ? თქვა, რომ ამ ძმას როგორი მოწესრიგებულიც აქვს თავისი სული, ისეთივე მოწესრიგებული აქვს თავისი ოთახიც. ვფიქრობ, რომ მეორე შემთხვევა ყოველთვის ძალაშია. შეიძლება ჩვენ არა გვაქვს ყველაფერი მოწესრიგებული, რადგან მთელ დღეს ლოცვაში ვატარებთ, დროს სულიერ ცხოვრებას ვუთმობთ და არ ვართ დაკავებული ამქვეყნიური საქმეებით, მაგრამ სამწუხაროდ, ხშირად ჩვენი თავიც ასევეა ხოლმე მოუწესრიგებელი.

ადგები დილით, მაშინვე გაასწორე ლოგინი. ნუ დატოვებ რამეს გასაკეთებელს. ნუ გადადებ შემდეგისთვის, რადგან შემდეგი არ არსებობს, ახლა უნდა გააკეთო. თუ ისწავლი მცირე საქმეების წესრიგში მოყვანას, მაშინ უფრო დიდ საქმეებსაც იოლად შეეჭიდები. თუ დაძლევ ამ სისუსტეს, მაშინ სულიერი წინსვლაც გექნება. ადამიანს, რომელსაც სურს მიჰყვეს სულიერ ცხოვრებას, უნდა დაიწყოს ზრუნვა, რომ ყოველთვის მოწესრიგებული იყოს. იესო ქრისტე ამბობს, თუკი არ შეგიძლიათ მოერიოთ მიწიერ საქმეებს, მაშინ როგორღა გაუმკლავდებით ზეციურს?  ღერონდაც ამასვე ამბობს: თუკი  შვილო ჩემო, ამქვეყნიური საქმეების მოწესრიგება არ შეგიძლია, როგორ მოაწესრიგებ შენს სულს ხვალ? უნდა ისწავლო, ჩემო ძმაო, რომ ყოველთვის დედა არ დაგილაგებს ოთახს და ხვალ, როცა დაქორწინდები, შეიძლება შენმა ცოლმა თავზე ჩამოგკიდოს იატაკის ტილო (იცინის). მეუღლე ხომ არ არის შენი მოახლე? ერთი ღერონდა ამბობდა ათონის წმიდა მთაზე, მახსოვს ძალიან ზრდილობიანი იყო იგი, რომ როდესაც აიღებ უროს გამოსაყენებლად, მას მადლობა უთხარი სამსახურისთვის. ჩვენ ამაზე გვეცინებოდა. მაგრამ ამით რისი თქმა უნდოდა, რომ უნდა დააფასო, უნდა მოუფრთხილდე იმ ნივთს, რომელიც გაქვს. უნდა დადო იქ, საიდანაც აიღე. უნდა დააფასო ყველა ნივთი. წმიდა თეოდორე  ამბობდა, რომ ადამიანის ცნობიერება ვრცელდება სამ განზომილებაზე: ღმერთისკენ, ადამიანებისკენ და საგნებისკენ. ღმრთის კაცი აფასებს ნივთიერებას, აფასებს ნივთებს – თავის ოთახს, თავის ტანსაცმელს, საკვებს  და ა.შ. ძველ ხალხს ჩვეულებად ჰქონდათ, რომ პურის ნაჭერს კუთხეში დებდნენ. რატომ? ვინ შეჭამდა მას? არავინ, მაგრამ ამით გამოხატავდნენ პატივისცემას იმის მიმართ, რაც ქონდათ. იმ ნივთების შეძულებას, რასაც ჩვენ ღმერთი გვაძლევს, ცუდი შედეგები მოაქვს, რაც აისახება ჩვენს სულიერ მდგომარეობაზეც.

თავიდანვე გააკეთე შენი საქმე. არ გადადო. ჩვენი გამოსწორება არ იწყება ხვალ. ის იწყება დღეს, ახლა და არა ხვალ. დღეს უნდა გაიგო უფლის ხმა და უპასუხო მას, ხვალემდე არ უნდა დაელოდო პასუხის გაცემას. დღეს უნდა გააკეთო ის, რაც უნდა გააკეთო.

ახლა კი ვილოცოთ და დაგემშვიდობებით. დიდება უფალ იესო ქრისტეს ყველაფრისათვის! ამინ!

]]> https://www.pemptousia.ge/2017/06/25/%e1%83%a7%e1%83%9d%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9a%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%98%e1%83%a1-%e1%83%a3%e1%83%a4%e1%83%9a%e1%83%98%e1%83%a1-%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%9d%e1%83%94%e1%83%91%e1%83%98%e1%83%a1/feed/ 2969 არასდროს ვენდოთ ჩვენს თავს https://www.pemptousia.ge/2017/06/22/%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%93%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9c%e1%83%93%e1%83%9d%e1%83%97-%e1%83%a9%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9c%e1%83%a1-%e1%83%97%e1%83%90/ https://www.pemptousia.ge/2017/06/22/%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%93%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9c%e1%83%93%e1%83%9d%e1%83%97-%e1%83%a9%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9c%e1%83%a1-%e1%83%97%e1%83%90/#comments Thu, 22 Jun 2017 00:32:20 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=50710 ლიმასოლის მიტროპოლიტი მეუფე ათანასე საუბრობს წმიდანთა სულიერ გამოცდილებაზე, რომ არასდროს უნდა ვენდოთ ჩვენს საკუთარ თავს და ხსნის, რომ ეგოისტური აღქმა – თითქოსდა მარტოს შეგვიძლია ყველაფრის მიღწევა – წარმოქმნის სერიოზულ პრობლემებს, რომელთა გაქარწყლება შეუძლია მხოლოდ თავმდაბლობას, რწმენასა და უფლის ნებისადმი მორჩილებას.

ვაგრძელებთ კვლევას წმიდა ნიკოდიმოს მთაწმიდელის წიგნისას – „უხილავი ბრძოლა“. წინა შეხვედრაზე აღვნიშნეთ, უფრო სწორად წმიდა ნიკოდიმოსმა გვითხრა, რომ იმისათვის რომ ვინმემ გაიმარჯვოს ამ უხილავ ბრძოლაში, მას უნდა ჰქონდეს ოთხი რამ: პირველი – ყოველთვის უნდა ჰქონდეს  უფლის იმედი, მეორე – არასდროს უნდა ენდოს საკუთარ თავს, მესამე – უნდა იბრძოლოს მარადჟამს და მეოთხე – უნდა ილოცოს.

დღეს შევეცდებით ვისაუბროთ მეორე საკითხზე, რომ არასდროს უნდა ვენდოთ საკუთარ თავს. წინა შეხვედრისას აღვნიშნეთ სხვადასხვა უბრალო გარემოება. ვთქვით, რომ იმ ეპოქაში, რომელშიც ახლა ვცხოვრობთ გვჭირდება ბრძოლა, რომ მოვიპოვოთ რწმენა. ხშირია, განსაკუთრებით ახალგაზრდებში რწმენის არარსებობა. არსებობენ ფსიქოლოგები, რომლებიც ცდილობენ ადამიანების დახმარებას და რა თქმა უნდა, კარგსაც აკეთებენ, ცდილობენ მათში გააღვიძონ გამბედაობა, საკუთარი თავის რწმენა. მაგრამ რატომ ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი, რომ არასდროს უნდა ვენდოთ საკუთარ თავს? ეს თითქოსდა საპირისპიროა იმისა, რასაც ქადაგებს ფსიქოლოგია? ან იქნებ აქ სხვა რამ იგულისხმება? მამები საუბრობენ თავიანთი სულიერი გამოცდილებით, რომლის მიღწევაც მათ შეძლეს თავიანთი სიცოცხლის მანძილზე. ხანდახან აღმოჩნდება ხოლმე, რომ ერთსა და იმავე საკითხს ისინი და ჩვენ სულ სხვანაირად ვაფასებთ და ვუდგებით.

მაშასადამე, ამბობს წმიდა ნიკოდიმოსი, რომ არ ვენდოთ საკუთარ თავს, რადგან ეს ისეთი მნიშვნელოვანია უხილავი ბრძოლის დროს, რომ გამარჯვება კი არა, სულ უბრალო რამის მიღწევაც კი არ შეგვეძლება. თუკი შენი თავის რწმენა გაქვს ეგოისტური გაგებით, რაც იმას ნიშნავს, რომ გაქვს ერთგვარი ეგოისტური რწმენა იმისა, რომ ყოველივეს შეძლებ, ყოველივეს გააკეთებ და გადალახავ მარტოდმარტო, არა გაქვს საჭიროება არც ლოცვის, არც ვინმეს დახმარების და მოქმედებ ეგოისტური, უყურადღებო გზით. თუკი სწორედ ამგვარი დამოკიდებულებით ადგახარ ცხოვრების გზას, მაშინ ვერ მიაღწევ ვერაფერს. რატომ არის ეს ასე? იმიტომ რომ ადამიანმა დაცემის შემდეგ დაკარგა ღმრთის ხატება, რომლის მსგავსადაც იგი ღმერთმა შექმნა. დაცემის შემდეგ ადამიანი ემორჩილება სიკვდილსა და ხრწნას, ასევე მიდრეკილია ცოდვისა და ვნებისადმი. ვისურვებდი, რომ ყოველთვის გვახსოვდეს – ადამიანი, როგორსაც ჩვენ ვხედავთ დღეს არ არის ის ადამიანი, არ არის ისეთი, როგორიც თავდაპირველად შექმნა ღმერთმა. ჩვენ დღეს ვიცნობთ ერთმანეთს ისეთებად, როგორიც ვართ ამჟამად და არ ვიცით, თუ როგორად შეგვქმნა ღმერთმა. რადგანაც მოხდა ადამიანის დაცემა, ხოლო ჩვენ ვართ დაცემის შემდგომი ადამიანის შთამომავლები, ამიტომაც გვაქვს ვნებანი და ასევე მიდრეკილება ცოდვებისადმი. მაგრამ თუკი მივიჩნევ, რომ მე დაცვა არ მჭირდება, ეს იმას ნიშნავს, რომ მე არა მაქვს თავმდაბლობა და ვერ ვაცნობიერებ, რომ ვარ უძლური ადამიანი, ადამიანი, რომელიც შინაგანად ვატარებ წინაპართა მთელ მემკვიდრეობას. სწორედ ამის გამო უნდა მოვუფრთხილდე ჩემს თავს, რათა არ ჩავარდე საფრთხეში, გამოწვევებში, ისეთ მიზეზში, რომელმაც შეიძლება ნებისმიერ დროს დამთრგუნოს. დამტკიცებულია, რომ როდესაც ადამიანი არ არის ფრთხილად, მას არ შეუძლია წინააღმდეგობა გაუწიოს ვნებას ან ცოდვას, მას არ გააჩნია ამისთვის ძალა. სწორედ ამას ამბობს წმინდა ნიკოდიმოს მთაწმიდელი. იგი გვახსენებს ცოდვისადმი მემკვიდრეობით მიღებულ მიდრეკილებას, რაც ეგოიზმის შედეგი იყო.  ადამიანმა მოინდომა გაღმერთება ღმერთის გარეშე. მან მოიწადინა გაღმრთობა თავისი საკუთარი ძალებით. სწორედ ეს გახდა დაცემის მიზეზი და ასევე დაცემისკენ მიმავალი კარი. ამიტომაც უნდა ვითხოვოთ დახმარება ჩვენს სულიერ ბრძოლაში, რომელიც არ არის ამქვეყნიური ბრძოლა, არ არის იოლი ბრძოლა, რომელიც მხოლოდ ჩვენი ნაკლის მოცილებასა და კარგი ჩვევების შეძენას, ან მოკლედ რომ ვთქვათ, ჩვენ კარგ ადამიანებად ქცევას გულისხმობს, არამედ ეს არის ბრძოლა, რომელიც ყოველივე ამის მიღმა დგას, ეს არის ბრძოლა იმისათვის, რომ იესო ქრისტემ ჩვენში დაივანოს, ანუ ჩვენმა გულმა, ჩვენი არსებობის ცენტრმა, შეძლოს იესო ქრისტეს მადლის მიღება, რათა შევძლოთ ისეთებად ვიქცეთ, როგორადაც ღმერთმა შეგვქმნა.  როგორც კი იესო ქრისტე დაივანებს ადამიანის გულში, ადამიანი მაშინვე ჯანსაღი გზით იწყებს მოქმედებას.

მარტივად რომ ვთქვათ, წარმოვიდგინოთ მაგალითად რაიმე მანქანა, რომელიც მაშინ მუშაობს კარგად, როდესაც იმას აკეთებს რისთვისაც იგი შექმნეს. მაგალითად, ქვაბი მაშინ მუშაობს კარგად, როდესაც ქვაბის ფუნქციებს ასრულებს სამზარეულოში. თუკი ასრულებს ყვავილის ქოთნის ფუნქციას, მაშინ? თუმცა შეიძლება ქვაბი იყოს ქოთანი, მაგრამ მაინც ხომ არ არის ის ამისთვის შექმნილი? მიუხედავად იმისა, რომ ძველ დროში ხშირად შევხვდებოდით ქვაბებში ჩარგულ ყვავილებს. მაგალითად, ბებიაჩემი ძველ ქვაბებს იყენებდა ქოთნებად.

ეს ბრძოლა იმისათვისაა, რომ ადამიანმა სრულყოფილებას მიაღწიოს. მას ბევრი რამ და ასევე – დიდი სიფრთხილე სჭირდება, უპირველეს ყოვლისა კი – თავმდაბლობა. რადგან თავმდაბლობა წინაპირობაა იმისათვის, რომ იესო ქრისტემ შენში დაივანოს. და რატომაა ეს ასე? იმიტომ რომ თავმდაბლობა განწმენდას ნიშნავს. მისი მეშვეობით ჩვენ ვძლევთ ჩვენს ეგოიზმს, ჩვენს მეს, ჩვენს ატომიზმს. მხოლოდ თავმდაბალ ადამიანში შეიძლება დაივანოს უფალმა იესო ქრისტემ და მხოლოდ ასეთ ადამიანს შეუძლია ჭეშმარიტად შეიყვაროს სხვა ადამიანი. არც ერთ ამაყ ადამიანს არ შეუძლია შეიყვაროს სხვა ადამიანი, რადგანაც მას მხოლოდ თავისი თავი უყვარს და სავსეა მხოლოდ საკუთარი თავით.

წმიდა ნიკოდიმოსი ამბობს: იმისათვის რომ გააცნობიერო, თუ როგორ შეძლებ უფლის დახმარებით წარმატების მიღწევას, იმისათვის, რომ მიაღწიო თავმდაბლობის ისეთ მდგომარეობას, როცა არ იქნები დაავადებული რწმენით, რომ შენ მარტოდმარტო შეძლებ ყველაფრის მიღწევას, რომ შენ არ გემუქრება საფრთხე, რომ შენ არაფრის გეშინია და ფიქრობ რომ არაფერს ძალუძს შენი დამარცხება, რაც თავისთავად ავადმყოფური და ცრუ მდგომარეობაა, არსებობს ოთხი მეთოდი: პირველი საშუალება ამგვარი თავმდაბლობის მისაღწევად არის შენი არარაობის შეცნობა. აუცილებელია გააცნობიერო, რომ მარტოდმარტო არანაირი სიკეთის ქმნა არ შეგიძლია, სიკეთის, რომლის მეშვეობითაც შეიქნები უფლის სასუფევლის ღირსი.

შენი არარაობის გააზრება სრულიადაც არ არის რთული, რადგან თუკი უკვე ხარ საკმაო ასაკის და თვალს გადაავლებ შენს განვლილ ცხოვრებას, მიხვდები თუ რამდენი შეცდომა გაქვს ჩადენილი დღევანდელ დღემდე. უნდა ვაღიაროთ, რომ ჩვენი საქმეები მუდმივად დადაღულია ადამიანური არასრულყოფილებით და უძლურებით. არა მხოლოდ ჩვენი, არამედ ასევე ჩვენი ძმების, ჩვენ გვერდით მყოფი ადამიანებისაც. სწორედ ეს გვეხმარება, რომ მივიღოთ ჩვენი საკუთარი თავი და გავიგოთ, რომ ასეთები ვართ. უნდა დავმშვიდდეთ და გავიაზროთ, რომ ასეთები ვართ ჩვენ ტანჯული ადამიანები, რომელთა ხვედრია ჩვენი საკუთარი თავების ზიდვა თავისი უძლურებით. როგორებიც ვართ ჩვენ ტანჯულნი, უძლურნი და ავადმყოფნი, ისეთივე ტანჯულნი, უძლურნი და ავადმყოფნი არიან ჩვენი ძმებიც. სწორედ ამიტომაც არ შეგვიძლია მათი განსჯა, არ შეგვიძლია მათ მოვთხოვოთ ის, რასაც არც ჩვენ ვაკეთებთ. ბუნებრივია, რომ რადგანაც ჩვენ ჩავდივართ უამრავ შეცდომას, ჩვენი ძმანიც სჩადიან უამრავ შეცდომას. მაშ, რა ხდება? დავრჩეთ ამ მძიმე, სულისშემხუთველ გააზრებაში, რომ ყველა შეცდომებს ვუშვებთ? ერთხელ ერთი მონაზონი მეუბნებოდა: -რა ხდება ჩემ თავს? მხოლოდ შეცდომებს ვუშვებ და თუკი რაიმე სიკეთეს ვაკეთებ, მასაც შეცდომით. (იცინის) ეს მონაზონი ძალიან კარგი ადამიანი იყო და ამიტომაც უდგებოდა თავის თავს ამგვარად.

ჩვენ არ ვრჩებით ამ სიღარიბეში, უბრალოდ ზეციდან კვლავ მიწაზე ვეშვებით და ვეძებთ საყრდენს, რათა სულიერად ვიბრძოლოთ. და როგორც ხშირად ამბობს ხოლმე წმიდა ნიკოდიმოსი, უხილავ ბრძოლაში გამარჯვების მესამე აუცილებლობაა, გამუდმებით ვითხოვოთ უფლისაგან შემწეობა და დახმარება ლოცვის მეშვეობით. მაშასადამე, როდესაც აცნობიერებ რომ არ შეგიძლია მარტოდმარტო გამარჯვების მიღწევა, როცა აანალიზებ, რომ უამრავ შეცდომას უშვებ, ცოტა გესმის, რომ ეკლესიის წიაღში, იქ სადაც არსებობს უფლისა და ადამიანის ერთგვარი თანამონაწილეობა, შენ კი არ აღწევ განღმრთობას, შენ კი არ კურნავ შენს თავს, არ ქმნი ერთგვარ კერპს შენი თავისგან, არამედ შენ გკურნავს უფლის მადლი, შენ სრულგყოფს უფლის მადლი, უფალია ის, რომელიც დაივანებს შენში და დაიწყებს შენს განკურნებას.

ეკლესია, როგორც მრავალჯერ გვითქვამს, ჩემო შვილნო, არის ერთგვარი საავადმყოფო, სადაც ყველა ჩვენგანს სჭირდება მკურნალობა. განა შეიძლება, რომ  ერთმა ავადმყოფმა მეორეს უთხრას: -არ გრცხვენია, რომ ავად ხარ? ამ საავადმყოფოში ხომ ყველა ავადაა, თვით ექიმებიც კი, უბრალოდ ისინი ეხმარებიან სხვებს, მაგრამ მათაც სჭირდებათ მკურნალობა. თუმცა, ამ საავადმყოფოში არსებობს ერთი მთავარი ექიმი, რომელიც არის ჯანმრთელი და კურნავს სხვა ადამიანებს. და ეს მთავარი ექიმი არის უფალი იესო ქრისტე. ეს ჩვენი მაცხოვარი იესო ქრისტეა, რომელიც ადამიანის მხსნელია. აქ საქმე ეხება უფლისა და ადამიანის ურთიერთთანამშრომლობას. თუკი განხორციელდება ეს ურთიერთთანამშრომლობა, მაშინ ადამიანი მიაღწევს თავისუფლებას. უნდა მიმართო ექიმს, რომ მან შენ განგკურნოს. ნება უნდა მისცე მას, რომ გაგიკეთოს მაგალითად, ნემსები ან სხვა სამედიცინო პროცედურები. ანუ, შენ უნდა გაიარო ყველა ის უსიამოვნო პროცედურა, რაც დაკავშირებულია მკურნალობასთან: წამლები, ოპერაციები და ა.შ.  მხოლოდ ამის შემდეგ განიკურნები. ხოლო თუკი ექიმს არ მისცემ ნებას, რომ მოგიახლოვდეს, მაშინ ბუნებრივია, მხოლოდ საავადმყოფოში მისვლით ვერ განიკურნები.  აუცილებელია, ნება დართო ექიმს, რომ მან შენ განგკურნოს. ეს შენ დაგეხმარება, გზა განაგრძო კვლავაც და მოიპოვო ის სულიერი სიჯანსაღე, რომელიც მოგცემს ძალას შეინარჩუნო ერთგვარი წონასწორობა.

[გაგრძელდება]

]]> https://www.pemptousia.ge/2017/06/22/%e1%83%90%e1%83%a0%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%93%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%a1-%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9c%e1%83%93%e1%83%9d%e1%83%97-%e1%83%a9%e1%83%95%e1%83%94%e1%83%9c%e1%83%a1-%e1%83%97%e1%83%90/feed/ 2700 შევიყვაროთ მოყვასი https://www.pemptousia.ge/2017/05/19/50641/ https://www.pemptousia.ge/2017/05/19/50641/#comments Fri, 19 May 2017 05:19:31 +0000 https://www.pemptousia.ge/?p=50641 წინამდებარე სტატია იხილეთ: http://www.pemptousia.ge/2017/05/10/რატომ-უნდა-გვიყვარდეს/

გთავაზობთ საუბრის გაგრძელებას, სადაც ლიმასოლის მიტროპოლიტი მეუფე ათანასე ხსნის, თუ რა არის ის ჭეშმარიტი სიყვარული, რომელზეც საუბრობდა უფალი იესო ქრისტე, რატომ უნდა გვიყვარდეს ყველა გამონაკლისის გარეშე და რას ნიშნავს აღთქმა იმისა, რომ გვიყვარდეს ჩვენი მტრებიც კი, მაშინ როდესაც იგი აღნიშნავს, რომ წმიდანებმა სწორედ თავიანთი სიყვარულის შედეგად შეძლეს რომ უფალს მიმსგავსებოდნენ, უფალი ხომ „წვიმს მართალთა ზედა და ცრუთა“.  

მაშასადამე ჩვენთვის აუცილებელი საჭიროებაა, რომ გვიყვარდეს. ეს დიდი ხელოვნება კი უნდა დავიწყოთ უფლის შეცნობის პირველი წუთიდანვე. სიყვარულისაკენ მიმავალ კიბეს უამრავი საფეხური აქვს. ამ სიყვარულის მიღწევა არაა ერთბაშად შესაძლებელი. მისკენ მიმავალი ადამიანი ნელ-ნელა, საფეხურების გავლით მიისწრაფვის მისკენ. თქვენ უნდა დაახრჩოთ ძველი ადამიანი თქვენში, რათა დაიბადოთ ხელახლა, ქრისტესმიერ ადამიანად. უფლის ყველა მცნება მიმართულია იმისაკენ, რომ ადამიანმა მოიპოვოს ამგვარი სიყვარული. ასევე ყოველივე ის, რასაც აკეთებს ადამიანი, უნდა ემსახურებოდეს უფლის სიყვარულის მოპოვებას. ეს სიყვარული, სიყვარულის ეს მოძრაობა, უპირველეს ყოვლისა მიისწრაფვის უფლისკენ, ხოლო უფლიდან კი მოემართება ადამიანისაკენ, შემოქმედებისაკენ და ჩვენი საკუთარი თავისკენ.  ადამიანი, რომელსაც უპირველესად უყვარს ღმერთი, არ გააღმერთებს მის ირგვლივ არსებულ გარემოს, არ გააღმერთებს საკუთარ თავს ან თავის ძმებს. და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია, რომ მათ არ აღმერთებს, რადგან მაშინ, როდესაც ჩვენთვის არ არსებობს ღმერთი,  ვამბობთ ხოლმე, რომ გვიყვარს გარემო და ვაღმერთებთ მას, ვთქვათ, გვიყვარს ნაცნობი, თუმცა ისიც მნიშვნელოვანია, თუ როგორ გვიყვარს ის. გვიყვარს მანამდე, სანამ მისგან არანაირი წყენა ან ზიანი არ მიგვიღია. მაგალითად, მდიდარი და ასაკოვანი ქალბატონები, რომლებიც შეღებილები არიან, გრძელი ფრჩხილები აქვთ, ისიც შეღებილი წითლად ან შავად, მწვანედ ან ლურჯად, ყველანაირფრად. ეს ქალბატონები ძალიან დიდ ფულზე თამაშობენ კარტს. მაშინ როცა ხედავ, რომ ბავშვი ბაზარში დატანტალებს, ყიდის რაღაცეებს, რომ ოცი ევრო მაინც იშოვნოს. რაზე ფიქრობს ის ხალხი, რომელნიც გართობისათვის ამდენ ფულს ფლანგავს, ხოლო ბავშვი კი მშიერი დადის? რა თვალთმაქცობაა ეს? ხარჯავ უამრავ ფულს, გიჭირავს ჩანთა, რომელიც 5 ათასი ევრო ღირს. გინახავთ ასეთი ჩანთები? არა, და გოგონებო, არც სიზმარში? მე ასეთი ჩანთა ცხადში მინახავს. მინახავს ჩანთა, რომელიც 6 ათასი ევრო ღირს. ერთხელ, მოვიდა ერთი გოგონა, რომელსაც მაგარი ჩანთა ეჭირა და მეუბნება ჩემი პირველი ცოდვა ეს ჩემი ჩანთაა. თუმცა არაფერი არ ედო შიგნით. ვეკითხები, რატომაა შენი ჩანთა შენი ცოდვა? მეუბნება, რომ ეს ჩანთა ღირდა 6 ათასი ევრო. ვეკითხები, ჩემო გოგონა, ჯერ ქმარს არ მოუკლიხარ?  (იცინის) ექვსი ათასი ევრო ერთი ფორთოხლისფერი ჩანთა. რად გინდა? კარგი, გჭირდება ჩანთა, რომ ჩადო შიგ შარფი ან საფულე, პასპორტი, მაგრამ რა აზრი აქვს ჩანთას? კი, ვიცინით ახლა, მაგრამ ეს ყველაფერი ტრაგიკომიკურია. შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ვარ მილიონერი, მაქვს 50 მილიონი ევრო ბანკში და რა მოხდა მერე რომ ასეთი ძვირფასი ჩანთა შევიძინო? მაგრამ, როდესაც მოწყალებას გასცემ, მაშინ ამის ანალოგიური უნდა იყოს ისიც.

სიყვარულს, ჩემო შვილებო, სჭირდება დიდი ბრძოლისუნარიანი განწყობა. მოდი, უბრალო საქმეებით დავიწყოთ ეს დიდი ბრძოლა. როგორც სახარება გვეუბნება, მოდი, მივუტევოთ ჩვენს ძმებს და აი, აქედან დავიწყოთ. ერთხელ, ერთი წმიდანის მოსანახულებლად მივიდნენ და მას ჰკითხეს: რა უნდა გავაკეთოთ იმისათვის, რომ გადავრჩეთ? წმიდანმა სულიწმიდის მადლით იხილა, რომ ამ ადამიანებს სიყვარულთან დაკავშირებით პრობლემა ჰქონდათ და მიუგო: სახარება გვეუბნება, თუკი, ერთ ლოყაში გაგვარტყამენ, მეორე მივუშვიროთ. უპასუხეს, რომ არ შეუძლიათ ამის გაკეთება. კარგი, მაშინ როცა ერთ ლოყაში გაგარტყამენ, მეორეში შენ ნუ გაარტყამ. უპასუხეს, რომ ესეც რთულია. კარგი, მაშინ როცა ერთ ლოყაში გაგარტყამენ, შეეცადე არაფერი უთხრა და თავი შეიკავო. არც ეს შეგვიძლია,- უპასუხეს. მაშინ ეუბნება წმიდანი თავის მოწაფეს: მიდი ერთი სუპი გააკეთე, რაღაც ვერ არიან ჯანმრთელად ეს ადამიანები. ესე იგი, თუ ეს არ შეგვიძლია, ის არ შეგვიძლია, მაშ როგორღა უნდა მიაღწიოს ადამიანმა იმ დიდ სიყვარულს? ადამიანმა მისკენ მიმავალი გზა უნდა დაიწყოს უბრალოებით, გულღიაობით, მოწყალებით, სხვა ადამიანის თავისუფლების პატივისცემით, ადამიანური პიროვნულობის პატივისცემით. ამიტომ ვამბობთ ყოველთვის, რომ სიყვარული თავმდაბლობის შედეგად ჩნდება. არც ერთ ამაყს ან ეგოისტ ადამიანს არ შეუძლია უყვარდეს სხვა ადამიანი. რადგანაც ეგოისტს უყვარს მხოლოდ თავისი თავი, თავისი იდეები, უყვარს თავისი უსაფრთხოება, უყვარს ის, რაც არის თვითონ. არ შეუძლია დაუშვას აზრი, რომ სხვა ადამიანის მსგავსია, რომ ვინმე მასზე უკეთესი შეიძლება იყოს. თავმდაბალ ადამიანს შეუძლია გადალახოს ეს უბრალო წინააღმდეგობანი, მაშინ როდესაც ეგოისტ ადამიანს არ შეუძლია მათი გადალახვა. ამიტომაც ჩვენი ეკლესიის თეოლოგია ამბობს, რომ ადამიანი მოწოდებულია რომ იქცეს ატომიდან პიროვნებად. რა არის ატომი? ატომი არის ის, რაც არ იყოფა. ძველ ბერძნებს სწამდათ, რომ ატომი არის ის, რისი დანაწევრებაც შეუძლებელია. როდესაც ადამიანზე ვამბობთ ატომიაო, ვგულისხმობთ ისეთ ადამიანს, რომელიც თავის თავშია ჩაკეტილი და არაფერს უნაწილებს სხვებს. ამიტომაც მოგვიწოდებს ეკლესია, რომ დავძლიოთ ჩვენი ატომიზმი (ეგოიზმი) და ვიქცეთ პიროვნებებად, ისეთებად, როგორადაც ჩვენ შეგვქმნა ღმერთმა. მოგვიწოდებს, რომ ურთიერთობა დავამყაროთ პიროვნულად სხვა ადამიანებთან, გავუნაწილოთ მათ ყოველივე ის, რაც გააჩნია ჩვენს გულს და ამ გაღებით გავიხაროთ. გავიაზროთ, რომ სხვა ადამიანისათვის თუნდაც ღიმილის, სიტყვის, სიყვარულის გაღება აუცილებელია. და არა მხოლოდ და მხოლოდ ამის. მაგალითად, თუკი ადამიანი მშიერია, არ არის საკმარისი მხოლოდ გავუღიმოთ და ვუთხრათ: მიყვარხარ ძალიან. მას საჭმელი უნდა. ოდესღაც ათონის წმიდა მთაზე, ერთ-ერთ მონასტერში, რომელსაც აქვს მშვენიერი ფრესკები, მშვენიერი ეკლესია, მშვენიერი კანდელები, მშვენიერი ხის ტემპლონი (საკურთხევლის კარი) იდგა მონაზვნების სიმცირის ჟამი. ამ პერიოდშივე არსებობდა ერთი მონასტრული ძმობა, რომელიც იმყოფებოდა ათონის მთის გარეთ არსებულ მონასტერში. ეს მონასტერი არ იყო არც მაინცდამაინც ძველი, არც ფრესკები გააჩნდა, არც წმინდა რელიკვიები, არც ტემპლონი, არც წმიდა ნაწილები, თუმცა იქ ცხოვრობდა უამრავი კარგი მამა. სწორედ ეს საძმო მიიწვიეს, რომ დამკვიდრებულიყო ათონის მთის ზემოხსენებულ მონასტერში. იღუმენი, რომელიც გახლდათ ბრძენი, გამოცდილი და სათნო ადამიანი, ფიქრობდა, თუ როგორ შეძლებდნენ იქ ცხოვრებას, რადგან წლებია ეს მონასტერი გაუკაცურებული იყო, ჰქონდა უამრავი პრობლემა, როგორც ეკონომიკური, ისე ადამიანური. თუმცა მამებმა, რომლებიც ახალგაზრდები და ენთუზიზმით სავსენი იყვნენ (ყველა დაახლოებით 25-27 წლისა) დაუწყეს ხვეწნა იღუმენს, რომ იმ მშვენიერ მონასტერში გადასულიყვნენ. მაშინ იღუმენიც დაეთანხმა მათ. შეაგროვეს თავიანთი ნივთები და მოვიდნენ ათონის მთაზე. გავიდა ერთი წელიწადი და მასთან ერთად პირველმა ენთუზიზმაც ჩაიარა. ერთხელ  ეკითხებიან მამები იღუმენს: ღერონდა, რას შევჭამთ დღეს?  რას შევჭამთ და არაფერს, რა გვაქვს შესაჭმელი? მოდი, ჭამეთ მაკარონი,- უპასუხა მათ ღერონდამ.  მაგრამ მაკარონი რომ ვჭამეთ გუშინაც? ბრინჯი არ გვაქვს, ლობიო არ გვაქვს, მაშინ მიირთვით ტემპლოსი (საკურთხევლის კარი), მიირთვით ფრესკები, კანდელები, წმიდა ნაწილები,- ეუბნება მათ ღერონდა, მე თქვენ თავიდანვე გეუბნებოდით, რომ გვექნებოდა სიძნელეები. ასეა სიყვარულშიც, როდესაც ვინმე მშიერია, არ შეგიძლია მას უთხრა: ძალიან მიყვარხარ! ან: მოდი გავისეირნოთ ზღვის სანაპიროზე! ან: მალე გაგივლის. ღმერთი არ დაგტოვებს და დაგეხმარება! ეს, ჩემო შვილებო, არ არის საკმარისი. სიყვარული საქმით მტკიცდება. შეიძლება ვინმეს უთხრა, რომ ძალიან გიყვარს იგი, უთხრა მრავალი კეთილი სიტყვა, მაგრამ აუცილებლად უნდა მიაწოდო ერთი თეფში სადილიც რომ შეჭამოს. ასე იწყებ სხვა ადამიანის სიყვარულს.

როდესაც რაიმეს გასცემ, აქ ერთგვარი საიდუმლო სრულდება. როდესაც იმ ღმერთისათვის, რომელიც სიყვარულია, აკეთებ წყალობას შენი ძმისთვის, უფალი ჩვენ ამ სიკეთეს გვიბრუნებს უკან. აბა, გააკეთეთ მოწყალება. ვთქვათ გაქვთ ჯიბეში 50 ევრო და მეტი არა გაქვთ. თქვენთვის ამბობთ, როგორ გავატარო მთელი კვირა მხოლოდ 50 ევროთი. საუკეთესო გზა ამ თანხის გამრავლებისათვის არის, რომ ეს ფული სხვას მისცეთ. მიეცით მაგალითად ღარიბს. ნახავთ, რომ უკან გაორმაგებული დაგიბრუნდებათ. შეიძლება ეს არ მოხდეს იმავე დღეს, შეიძლება დაიგვიანოს 2-3 დღე, შეიძლება მშიერიც დარჩეთ ცოტა ხნით, მაგრამ ნახავთ რომ იმ სიყვარულისთვის, რომლისთვისაც ეს გააკეთეთ, უფალი სამაგიეროს გადაგიხდით. ღარიბისთვის გაღებულ წყალობას უფალი სესხულობს ჩვენგან, ამბობს წმიდა წერილი. ხოლო უფალს არა აქვს „გაშავებული ვალები“, თუ როგორ ამბობენ ხოლმე ახლა? ღმერთი ღირსეულია, რადგანაც ეს მისი სიყვარულის გამო ხდება. ამიტომაც უფალი უკან დაგიბრუნებთ შესაფერის საათსა და წუთში. შეიძლება ცოტა გამოგცადოს და ნახოს, რომ სიკეთე ეგოისტობის გამო არ გააკეთე.

მოგითხრობთ ერთ უკანასკნელ მაგალითს ბერ პაისიზე: ზამთრის ერთ საღამოს, ათონის მთაზე, სტავრონიკიტას წმიდა მონასტრიდან ღერონდა ბრუნდებოდა თავის კალივაში. მას უნდა გაევლო ტყე. ეს ერთი უკაცრიელი ადგილია, იქ არ არის მაღალი ხეები, თუმცა ძალიან ხშირი და მაღალი ბუჩქები დგას. საკმაოდ რთულად გასავლელი საცალფეხო ბილიკია. მახსოვს ერთხელ, როდესაც ვიყავი იქ ერთ ამერიკელ პროფესორთან ერთად, ის მეუბნებოდა, რომ ასე მგონია, გარეულ ცხოველებზე სანადიროდ მივდივარო ჯუნგლებში. როდესაც ბერი კარიდან გამოვიდა, დაინახა ერთი ახალგაზრდა, ცოტათი დაბნეული, ჩანდა რომ რაღაც პრობლემა ჰქონდა. მივიდა ის მამა პაისთან და უთხრა: -ღერონდა, პრობლემა მაქვს, თქვენთან ლაპარაკი მინდა. წმიდა პაისმა მიუგო: არა მაქვს დრო, ჩემს კალივაში უნდა დავბრუნდე. გავიდა ერთი საათი, ჩამობნელდა. ღერონდა მიუყვებოდა ბილიკს, ხოლო ახალგაზრდა მასთან ერთად მიდიოდა და თან ესაუბრებოდა თავის პრობლემებზე. როდესაც რაღაც ადგილამდე მივიდნენ, ღერონდამ მისცა ახალგაზრდას თავისი ფანარი და უთხრა: აიღე და წადი უკან მონასტრისკენ, დააკაკუნე კარზე და გაგიღებენ. მე კი მარტო გავაგრძელებ გზას აქედან. აიღო ახალგაზრდამ ფანარი, სულაც არ დაფიქრებულა იმაზე, თუ როგორ წავიდოდა ღერონდა თავისი კალივისაკენ ფანრის გარეშე და წავიდა. ღერონდამ გააგრძელა გზა ტყეში, მაგრამ ისეთი უკუნი სიბნელე იდგა (თან იყო ზამთარი და ღერონდა ავად იყო), რომ დაიკარგა. გადავიდა ბუჩქნარში და ვეღარ მიაგნო ბილიკს. ერთ მომენტში გაიხლართა ბარდებში და ვერ გამოდიოდა იქიდან. იფიქრა, რომ დასრულდა ყველაფერი: ან მოვკვდები სიცივისაგან ამაღამ ანდა მგელი შემჭამს. ძალიან მკაცრი ზამთარი იცის მთაწმიდაზე. მძიმე მდგომარეობაში ჩავარდნილი ღერონდა თავისთვის ამბობდა: არა უშავს, ჩემო ქრისტე, ნეტავ კი ის ახალგაზრდა გადარჩებოდეს და იპოვიდეს გზას, და მე თუნდაც დავიკარგო, არა უშავს. განა იფიქრა, რომ მე თავის დროზე გამოვედი მონასტრიდან, ერთ საათში ჩემს კალივაში უნდა ვყოფილიყავი, თუ დამიღამდებოდა, მქონდა ფანარიც. იმ ახალგაზრდამ კი შემაფერხა და დამაგვიანა, ბოლოს კი ჩემი ფანარიც თან წაიღო. ღერონდას ეს ყოველივე არ გაუვლია თავში, არამედ თქვა: -ღმერთო, დაე, მე მოვკვდე, არა უშავს, მთავარია რომ ის ბიჭი გადარჩეს. მას შემდეგ, რაც ასე ილოცა (არაფერი სხვა არ უთხოვია უფლისთვის – ან წამიყვანე, ან გადამარჩინე) უფლის ანგელოზი გაჩნდა მის წინაშე, განათებული, წაუძღვა წინ და ასე მიიყვანა თავის კალივამდე. ღერონდა ამაზე ყოველთვის ამბობდა: ნახეთ, როგორ წუხდება ჩვენთვის უფალი, როდესაც ასეთ უმნიშვნელო სიკეთეს ხედავს. რა გავაკეთე მე? არაფერი. უბრალოდ მოვუსმინე ერთ ადამიანს. მერე კი დავიკარგე ჩემი უყურადღებობის გამო. უფალმა კი თავისი ანგელოზი გამომიგზავნა და გადამარჩინა. ასეა, ჩემო შვილებო, როდესაც ადამიანი აკეთებს რაიმე წყალობას უფლის სიყვარულის გამო, მაშინ უფალი, რომელიც არის ყოვლად კეთილი და ყოვლად ძლიერი, გაორმაგებულად უბრუნებს სიკეთეს უკან.

ერთხელ მსგავსი შემთხვევა მოხდა ჩვენს სკიტიშიც. იქ გვქონდა დიდი სახერხი, ახლა მგონი აღარც არსებობენ ასეთი სახერხები აღარც ათონის მთაზე და აღარც სადმე სხვაგან. ის მუშაობდა წყლით  და ატრიალებდა ერთ უზარმაზარ ხერხს. იქ ვჭრიდით უზარმაზარ მორებს, რომლებიც ტყიდან მოგვქონდა და ვაკეთებდით ფიცრებს ფანჯრებისათვის, იატაკისათვის და ა.შ. ერთხელაც, როდესაც იქ იყვნენ მამები, ერთ-ერთმა მათგანმა ყურადღება არ მიაქცია და ჩავარდა შიგნით. საქმე ეხებოდა წამებს. ხერხი, რომელიც უზარმაზარ მორებს ჭრიდა, ადამიანს ვერ მოერეოდა? ერთ-ერთი ღერონდა, რომელიც ამჟამადაც ცოცხალია და არ შემიძლია მისი სახელი გითხრათ, გაიქცა და თავისი ძმა უკან ამოათრია, თუმცა თვითონ შიგნით ჩავარდა და ხერხისკენ გაგორდა. სადაცაა ხერხს უნდა მისწვდომოდა, რომ ეს უკანასკნელი სასწაულებრივად გაჩერდა. მამები ამ ყველაფრის მოწმენი გახდნენ და ასე თქვეს: ხედავთ რისი ქმნა შეუძლია სიყვარულს? სასწაულების. ხერხი რომ არ გაჩერებულიყო, ეს ღერონდა ახლა მოწამე იქნებოდა. დიდება უფალს და ყოვლადწმიდა დედაღმრთისას!

]]> https://www.pemptousia.ge/2017/05/19/50641/feed/ 2099