მონაზნობა, მონასტრები, მონაზვნები

როდესაც სამყარო იცვლება, ეს  მონაზნურ ცხოვრებაზეც აისახება. მონაზნობის არსი კი ყოველთვის უცვლელი უნდა იყოს. საყოველთაო გაუღმრთოების ჟამს მართლმადიდებლური ბერმონაზნობის დაკნინება დაუშვებელია.

ეკლესიური მორალი მუდამჟამ უცვლელი უნდა რჩებოდეს. მონაზნურ იდეალებში  წვლილის შეტანის და მისი მთავარი აზრის შენარჩუნების სურვილი არ უნდა გაქრეს. ეს სურვილი უნდა იყოს მომნიჭებელი ღვაწლის, თავშეკავებისა და სიმდაბლის სულისა, რაც ესოდენ მნიშვნელოვანია ადამიანთა ცხოვრებაში. მონაზვნობა, თავისი განვითარების უმაღლეს ეტაპებზე, ეკლესიის სხეულს განსაკუთრებულ დიდებას მატებდა. დღეს კი ხალხი მას ზედმეტად, მოძველებულად, უსარგებლოდ და ზოგჯერ საზიანოდაც კი მიიჩნევს.
ეკლესიური ადამიანებიც კი ახალგაზრდების მონასტერში წასვლას კრიტიკულად უყურებენ, იმ არგუმენტით, რომ საზოგადოებას ისინი სხვა მხრივ უფრო გამოადგებიან. ნასწავლი, განათლებული და ნიჭიერი ახლაგაზრდის მონასტერში ცხოვრება და მისი იქ გამოკეტვა ბევრს მცდარად მიაჩნია. მონაზნობა კი სუფთა საეკლესიო ინსტიტუტია და მის წიაღში მრავალი წმიდანი გამოჩენილა. უდაბნოსა თუ მონასტრებში მოღვაწე მრავალი გაბრწყინებული მამის ასკეტურმა ცხოვრებამ, ისიქაზმმა და ლოცვამ ამგვარი ანუ მონაზნური, ცხოვრების უზენაესობა და მნიშვნელობა გამოაჩინა და მას ანგელოზთა სწორი ცხოვრება ჰქვია.
ქრისტეს ნათლით განბრძნობილი მონაზვნები ყოველთვის განაბრძნობდნენ სამყაროს, იოანე კიბისაღმწერლის მსგავსად. სწორედ მონასტრის კელიებიდან და უდაბნოს გამოქვაბულებიდან მიიღო ეკლესიამ ის წმიდა ბერები, რომლებიც მისი წიაღის წინა რიგებში მოღვაწეობენ. მონასტრის წიაღში დაიბადა და საზრდო პოვა ისიქასტურმა თეოლოგიამ და მართლმადიდებლური დოგმების დაცვამ. ეკლესიამ კი უჩინოდ და დაფარულად მოღვაწე, თავმდაბალი ბერები საპატრიარქო ტახტებსა და რჩეულ პოზიციებზე განაწესა. მონაზნობამ მოციქულთა, ჰიმნოგრაფთა, მწერალთა და მქადაგებელთა  მნიშვნელოვანი სახეები შვა. ისინი საუბრობენ სახარების სიღრმეების შესახებ. მონაზვნები თავიანთი ჩუმი ცხოვრებისეული მაგალითით გვესაუბრებიან. მატერიალისტურ და ამქვეყნიურ აზროვნებას ისინი მართლმადიდებლურ სულიერებას უპირისპირებენ, რაც განწმენდაში, განბრძნობასა და განმღრთობაში მდგომარეობს. ბოროტების საწინააღმდეგოდ ისინი  კეთილი საქმეების კეთების მაგალითს გვაჩვენებენ, ნაყროვანების ნაცვლად – თავშეკავებისა,  სიმდიდრის მოხვეჭის სურვილის ნაცვლად – უქონლობისა. მონაზონი სიცოცხლის ბოლომდე მორჩილებისა და სინანულში სრულყოფილების მოსაპოვებლად იბრძვის. მონაზვნები იბრძვიან ასევე ეგოიზმის, ვნებებისა და ბოროტების აღმოსაფხვრელად.
ნიკოდიმოს მთაწმიდელის თანახმად, მონასტრები ცხონების ნავსადგურებს, კეთილი საქმეების სახელოსნოსა და სიწმინდის სავანეებს წარმოადგენენ. მონასტრების დაკომპლექტება მორჩილი, მომთმენი, მშვიდი, თვინიერი, ღმრთისმოშიში და კაცთმოყვარე მონაზვნებისაგან ხდება. მონაზნობა ცოდვით დაცემამდელი „პირველქმნილი სიკეთის“, განღმრთობისა და სიწმინდის მიღწევისაკენ მიილტვის. ამა სოფელს განშორებული ცხოვრება „ღმრთაებრიობას განიცდის“, განელტვის ვნებებს, ტკბება „ღმრთიური თრობით“ და „ღმრთიური სიყვარულით“. ეზიარება ღმრთიურ სიბრძნეს, ტკბება სულიერი აზრებით, ლოცულობს, განიცდის საკუთარ ცოდვებს და ხარობს ღმრთიური საჩუქრებით, რაც მას სიხარულის, იმედისა და უშიშარობის სახით მიეცემა. დროთა განმავლობაში მონაზვნის ნება ღმრთის ნებას ემთხვევა. მონაზონი მუდამჟამ საკუთარი ეგოიზმის, თავმომწონეობის, ვნებებისა და პატივმოყვარეობის წინააღმდეგ იბრძვის.
მთაწმიდაზე, სადაც ქალებს ფეხის დადგმა ეკრძალებათ, ყველაზე დიდ პატივს ღმრთისმშობელს მიაგებენ. მთაწმიდელ მამებს ძალზედ უყვართ მარადის ქალწული, ყველაზე მოკრძალებული და ყველაზე თავმდაბალი ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობელი. დედა ღმრთისა მათ ზოგიერთ უთანხმოებებს, მისი უმნიშვნელო დეტალებით, ითმენს და იმედით შეჰყურებს მათ გამოსწორებას. პატიოსანი მამები კი ყველას ღმრთისმოსავი ცხოვრებისაკენ  მოუწოდებენ და  უბიძგებენ. დღეს მონაზნობაში აღმა სვლის ეტაპია, ხოლო ცივილიზაციაში – დაცემის ხანა. ზოგიერთი არ ცნობს, ებრძვის უფალს და გულგრილია ღმრთის მიმართ. სხვები კი კვლავ თაყვანს სცემენ უფალს და დიდი სიყვარულიდან გამომდინარე კვლავ მონასტებისაკენ მიეშურებიან.
მონასტრები კი შეგვიძლია ბუდეებს, წყაროებსა და ფიჭას  მივამსგავსოთ. ისინი მშვენიერ ადგილებშია აშენებული, იმ სივრცეებში სადაც შესაძლებელია მათი ღმრთის მოწიწებით მოლოცვა. მონასტრები სულიერი საზრდოს მიღების ადგილებია, სულიერების სასწავლებლები და ღმრთისმოსაობის სახლებია. დედათაა თუ მამათა, ახალია თუ ძველი მონასტერი, მრავალი თუ ცოტა ბერმონაზვნით, წარმოადგენს იმ შუქურას, რომელიც მებრძოლთა სახლებს ანათებს, შთააგონებს, ლოცავს და აძლიერებს მას.

მაკედონია, 27/05/2012
წყარო: აგიორიტიკესმნიმეს